Tussen kerken en gebouwen

Hans en Ingrid zijn een tof koppel uit Lummen die graag een stukje van de wereld verkennen en zich momenteel in Ecuador bevinden. Ingrid is onderwijzeres en Hans is free-lance cineast die documentaires en publiciteitsfilmpjes maakt voor bedrijven en organisaties. Beiden zijn zo gegrepen door het reisvirus dat ze al verschillende jaren geleden een wereldreis hebben gemaakt en ondertussen al voor de vierde of vijfde keer (ik ben de tel kwijt) in Ecuador zijn.
Het is echt een genoegen om het weekend met deze leuke, fijne mensen door te brengen die dan ook nog eens heel wat weten van Ecuador en Quito. Het is ook leuk om eens goed door te slapen en ’s morgens te kunnen aanschuiven aan een georganiseerd (lees niet chaotisch) ontbijt zonder te moeten zoeken op een overladen tafel.

Vandaag plannen we om het historisch centrum van Quito te gaan bezoeken, het is een schande dat we al zolang in Quito verblijven, alle delen van het land hebben bezocht maar nog niet de hoofdstad zelf zijn gaan bewonderen. Hans en Ingrid wilden al lang een stadsbezoek doen, gebruik makend van een hop-on-hop-off bus. Deze vertrekt in het centrum aan Parque Carolina. Het concept is dat er verschillende haltes zijn doorheen de stad en je op eender welke halte kan afstappen en op eender welke (hop-on-hop-off) bus terug kan opstappen daar deze het traject verschillende keren per dag doen. Onderweg krijg je dan nog uitleg over de verschillende bezienswaardigheden die we passeren of aandoen. Dit verkrijg je allemaal voor 12 dollar per persoon.

Om ons nog een andere manier van het transport te leren kennen besloten onze vrienden om de “ecovia” naar het centrum te nemen. Dit is een buslijn die zich heel snel door de stad kan verplaatsen omdat ze een eigen rijvak heeft. Het bussysteem is vrij goed uitgebouwd en goedkoop maar soms zijn er toch nog hiaten en daar zorgt het vrije marktsysteem dan weer voor. Zo zijn er trajecten die weinig gefrequenteerd worden of via teveel omwegen gaan en soms kan je daar dan ‘busetas’, busjes nemen. Dit zijn privé-personen die met monovolumes op bepaalde plaatsen gaan rondrijden om passagiers te vervoeren.
Om aan de ecovia te geraken moeten we in het centrum van Zambiza even de bus nemen, wat ons 0,25 dollar per persoon kost, en daarna kunnen we kosteloos de ecovia nemen (ik zei toch dat het goedkoop was). Hans maant ons wel aan om op de ecovia de fototoestellen weg te stoppen. Quito is een gevaarlijke stad, hoewel we hier totaal niets van gemerkt hebben, zal iedere inwoner toch het tegendeel beweren. Maar het is zondag, er is weinig volk en de zon schijnt !

We stappen af bij het moderne winkelcentrum Quicentro en wandelen naar park Carolina waar de toerbussen vertrekken. Het is opvallend hoe weinig verkeer er is in de stad en Hans meldt ons dat er elke zondag tot 14u een volledige strook van noord tot zuid (ongeveer 30km lang) verkeersvrij wordt gemaakt voor fietsers en voetgangers.
We kopen onze tickets voor de toer en bezichtigen ondertussen het omvangrijke park. Langs de buitenkant staan enkele hometrainers opgesteld waar sportievelingen gratis hun fysiek op peil kunnen houden. Het is grappig om te zien dat de hondjes braaf langs hun zwoegende baasjes blijven zitten.

Wanneer de deuren van de dubeldeksbus open gaan, zetten we ons bovenaan, lekker in het zonnetje. Daar Nadi nog enkele spulletjes nodig heeft besluiten zij en Ingrid om af te stappen aan de Mariscal ‘mercado de artesanía’, de ambachtsmarkt, en ons terug te vervoegen aan de basiliek. Hans zal ondertussen Nadi haar fotografische taken overnemen.
We passeren ondertussen verschillende belangrijke gebouwen (waaronder het ministerie van onderwijs waar minder lovende woorden over gesproken worden) en rijden het historische centrum binnen. Dit is een mooi gedeelte van de stad met authentieke gebouwen met een prachtig zicht op de Panecillo, een groot beeld van de Maagd op een heuvel. De trekpleister van deze buurt is toch wel de Basilica del Voto Nacional, de basiliek. Het gebouw is in tegenstelling tot wat je zou zeggen van het uiterlijk, vrij recent opgetrokken in een neogotische stijl. De franse architect begon aan de tekeningen eind 19de eeuw en het gebouw werd pas ingewijd in 1985 door paus Johannes Paulus II. Het is een mooi gebouw met twee torens die 115m meten. Als we de kerk betreden is er juist een mis bezig. Het valt op hoe de mensen nog meeleven met de viering en hoeveel misdienaars er nog zijn (bijna evenveel in één mis als er priesters zijn in België). Als we een kijkje buiten nemen dan zien we een klein voetbalterreintje waar de minder gelovigen zich ook kunnen uitleven.
Na de kerk bezocht te hebben, beklimmen we de torens (2 dollar) en als echte sportievelingen kiezen we gedecideerd voor de trappen in plaats van de lift. Quito ligt op een hoogte van 2800m en dit verschil voel je toch wel als je een fysieke inspanning doet. Hijgend kom ik aan bij de middengang die beide torens met elkaar verbindt en waar een prachtig rozet in verwerkt is. Daarna kunnen we over een aantal loopplanken de middenbeuk oversteken en de achterste toren bezoeken. Om deze te beklimmen zijn er enkele zeer steile trappen geplaatst waar je slechts één per één naar boven of beneden kan. Als je dit ziet zijn de veiligheidsnormen in ons thuisland toch van een ander niveau, maar we geraken desalniettemin tot helemaal boven. Daar hebben we een fenomenaal zicht over de hele stad Quito, de volledige vallei, de omringende heuvels en de vulkaan Pinchincha, adembenemend (letterlijk) gewoonweg.
Terwijl we van dit moois genieten, belt Ingrid om te zeggen dat ze onderweg zijn. We spreken af aan de voet van de basiliek maar wachten nog even om een foto te kunnen nemen van hun aankomst. Na enkele minuten arriveert hun bus en kunnen we hun toewuiven en handkusjes toewerpen om ons daarna terug naar beneden te begeven. Onderweg nemen we nog een kijkje in de andere toren en vinden daar een klein barretje met een geweldig zicht over de hele stad, spijtig dat we niet meer tijd hebben maar dit is echt een aanrader.

Op de begane grond treffen we elkaar en wandelen richting ‘plaza de libertad’, het vrijheidsplein waar het presidentieel paleis gelegen is. De huidige president van Ecuador, Rafael Correa is getrouwd met een Belgische. Hij is vrij populair en bezig aan zijn tweede ambtstermijn. Hoewel we de man niet te zien krijgen, werpen we toch een blik binnen. De toegang wordt bewaakt door twee bewakers die onbeweeglijk post hebben gevat en het binnenplein ziet er verfijnd en rustgevend uit.
Rond het plein bevinden zich nog enkele prachtige gebouwen in koloniale stijl en in het park krioelt het van de lokale inwoners, verkopers en toeristen. Het is opletten geblazen voor je spullen. We wandelen nog even rond het plein en zien een jongetje van ongeveer 7 jaar schoenen poetsen in het parkje. Hoewel er zeer hard gestreden wordt, komt er nog steeds kinderarbeid voor in Ecuador.

Hierna bezoeken we nog de ‘iglesia de la merced’, een kerk in koloniale stijl die volledig wit is bepleisterd. De binnenkant is zoals in vele zuiderse kerken overdadig en er is te kwistig omgesprongen met bladgoud en tierlantijntjes.
Daarna passeren we het San Franciscoklooster, een mooi langgerekt gebouw in koloniale stijl dat gelegen is aan een mooi pleintje. Hier zullen we later ook onze bus opnieuw nemen.

Maar het is ondertussen etenstijd geworden en we gaan iets te eten zoeken in Ronda, een apart stukje van het historisch centrum dat helemaal opgewaardeerd is en vooral ambachtelijke producten promoot. De kleine straatjes zijn zeer sfeervol en overal vind je winkeltjes waar op artisanale wijze zaken als hoeden, muziekinstrumenten, tollen, kaarsen, chocolade (niet zo lekker als de Belgische waarschijnlijk), kleren, enz. worden gemaakt en kan bezichtigen hoe ze gefabriceerd worden.
Tussen de ateliers vind je ook kleine restaurantjes en we kiezen om empanades de morocho te proberen, een aanrader volgens Hans. Vooraan staat een grote ketel met hete olie waar de deegwaren worden in gegooid. Samen met een batido of jugo smaakt het heerlijk. Terwijl we aan het eten zijn belt Tere om ergens af te spreken zodat ze ons kan ophalen. We zeggen dat we de volgende bus zullen nemen en om 16u in het park Carolina zullen zijn.
Om 14u nemen we de bus terug aan het klooster en rijden nu richting Panecillo, het broodje, een 200m hoge heuvel, waar een 45m hoog beeld van de Maagd met vleugels staat. Daar stoppen we een half uur om het zicht op Quito nog eens te bewonderen en het standbeeld te bekijken.
De volgende halte is de teleférico, een kabelbaan die je tot de top van de Pichincha brengt, 4200m, maar wegens tijdsgebrek moeten we dit helaas overslaan.

Om kwart voor vier stappen we van de bus en wandelen door het park naar het winkelcentrum waar we afgesproken hebben met Steven en de meisjes. In het park worden er door de Ecuadorianen veel activiteiten beoefend zoals voetbal, volleybal en lopen.
Om vier uur stipt stappen we het winkelcentrum El Jardín binnen en gaan op zoek naar de kinderen die tegenover de McDonalds hebben plaats genomen. Daar krijgen we echter te horen dat Steven zijn moeder niet kan bereiken en na drie kwartier te wachten besluiten we maar om de bus terug naar Zambiza te nemen terwijl de kinderen een bus zullen nemen naar Tumbaco. Eenmaal aangekomen aan onze bushalte belt Steven ons op om te zeggen dat Tere ons toch komt halen en ze er binnen 20 minuten zal zijn en dus wandelen we maar weer terug. Naar goede Ecuadoriaanse gewoonte stopt ze na een dik half uur aan de ingang om ons mee te nemen en met 9 personen proppen we ons in de monovolume. Hans en Ingrid zijn verbouwereerd als we aan Zambiza voorbijscheuren en richting Tumbaco rijden. Pamela is vandaag namelijk jarig en iedereen is uitgenodigd op het feestje, zonder vragen of verwittigen, of je zin hebt of niet !

Tegen 20u verschijnt de taart en ondertussen is Pamela begonnen om haar Italiaanse pizza te maken. Uiteindelijk verschijnen de eerste stukken pizza tegen 22u en vallen we uitgehongerd aan. Het begint nu echt laat te worden want sommigen moeten werken en de kinderen naar school. Dus vragen we aan Tere of het mogelijk is om Hans en Ingrid terug naar Zambiza te vervoeren en met een hele groep vertrekt Taxi Tere naar Quito. We stoppen bij het huis van onze dierbare Belgische vrienden, halen onze spullen op en nemen met spijt in het hart afscheid. Daarna leveren we nog Pamela en enkele vriendinnen af aan hun respectievelijke huis.
We zijn ondertussen al ver voorbij middernacht gepasseerd wanneer we richting Tumbaco vertrekken en het valt ons op dat er in de kleinere straten niet gestopt wordt als het rood is. Tere legt ons uit dat het te gevaarlijk is om te stoppen ’s nachts.
Uitgeput leggen we ons neer in ons bedje en slapen onmiddellijk in.

Hans en Ingrid, nogmaals heel fel bedankt voor de gastvrije ontvangst, het vijfsterren onderkomen, de professionele rondleidingen en het aangename gezelschap. We wensen jullie heel veel succes met alles wat jullie doen in dit land en kijken al uit naar het weerzien in ons Belgenland.