De eilandverkenners

Ik had mijn wekker de vorige avond gezet en om 7.45 deze morgen ging hij af. Na al helemaal aangekleed te zijn, komen we tot het besef dat we een uur te vroeg zijn opgestaan. Op de eilanden is het namelijk nog een uurtje vroeger dan op het vasteland. Mijn GSM staat nochtans op automatische aanpassen maar later vertellen ze ons dat er hier geen GSM signaal is, wat dus de oorzaak is van het incorrecte uur. Lisa haar iPhone connecteert via het wifi netwerk en had dus wel het juiste uur. Laconiek vertelt ze ons dan ook dat we veel te vroeg op zijn en draait zich nog eens om in bed. Daarop leggen we ons ook nog maar eventjes neer.
De tweede poging om op te staan gaat beter en we nemen ons ontbijt bij het restaurantje erlangs, voor 3 dollar krijg je een “continental” wat inhoudt dat je een fuitsalade, toast, koffie, een fuitsap, boter en marmelade ontvangt. Het is geen geweldige kwaliteit, het fruit is niet echt lekker en de fuitsap is te warm, maar het is vlakbij en snel.

Na het ontbijt vertrekken we richting Casa Blanca, waar de eigenares al bezig is en ons “verbazingwekkend” genoeg zegt dat Paolo er nog niet is maar elk moment kan arriveren. Na vijf minuutjes stopt onze gids met zijn Toyota yaris nabij het hotel en stappen we in om het binnenland te verkennen.
Poala legt ons de geschiedenis van het eiland uit en vertelt geanimeerd over het dorpje El Progreso waar we even stoppen. Hier woonde namelijk eind 19de eeuw de Ecuadoriaanse zakenman Emanuel Cobo, die hier een omvangrijke suikerrietplantage had en één van de invloedrijkste mannen van Ecuador werd. Hij was echter zeer wreed tegen zijn werkvolk en had tirannieke trekken maar bij een opstand in 1904 werd hij echter gedood. De naam Cobo komt nog steeds heel veel voor op het eiland en de dragers zijn er eigenaardig genoeg trots op.
De wegen naar het binnenland zitten vol gaten en geregeld moeten we zigzaggen om de grootste te vermijden. Even verder zijn ze zelfs de weg helemaal aan het heraanleggen en is er geen sprake meer van een wegdek. Het gehobbel wordt steeds heviger en we worden helemaal dooreen gerammeld.

Na de ‘bumpy’ rit komen we aan bij de “Galapaguera”, een kweekcentrum voor landschildpadden. Bij het binnenkomen zien we al meteen twee hele grote exemplaren die aan het eten zijn, een mannetje en een vrouwtje. De reusachtige omvang van deze dieren is te verklaren door de ge-isoleerdheeid van de eilanden en het ontbreken van roofdieren. Het mannetje is zeer indrukwekkend en zou een leeftijd hebben van meer dan 80 jaar. Ondanks zijn krasse leeftijd is hij nog kwiek en energiek genoeg om op jacht te gaan op het vrouwtje.
Het is juist het moment dat de schildpadden worden gevoederd en zich allemaal naar dezelfde plaats begeven. Via kronkelende paadjes en tussen boomtakken door komen we uit op een open plaats waar tientallen reuzenschildpadden zich te goed doen aan verse scheuten. Hoewel het slome, tamme en trage beesten zijn, eten ze toch met een zekere hevigheid.
Daarna brengt Paolo ons naar het kweekcentrum, waar verschillende bakken staan met kleinere schildpadden, variërend van enkele maanden tot 3 jaar oud. Ongelooflijk om te zien dat zulke schattige, kleine diertjes tot dergelijke kolossen kunnen uitgroeien. Rond de bakken bevinden zich weides waar de oudere exemplaren, 3 tot 5 jarigen, kunnen rondcrossen en in één weide loopt een 18 jarig exemplaar rond. Dit is de eerste schildpad die hier werd gekweekt en hij wordt in gevangenschap gehouden voor educatieve doeleinden.

Na de ontmoeting met de reusachtige reptielen rijden we verder en stoppen bij een parkeerplaats dicht bij de zuidkust. Een houten wandelpad voert ons door een dor landschap naar een goudgeel strand met een azuurblauwe zee. Lisa heeft nog wat broodkruimels over en Paolo raadt haar aan om ze in haar hand uit te strooien. Even later dartelen er een tiental ‘pinzones’, vinken, rond haar die gretig de kruimels komen oppikken.
Ik en Lisa besluiten om te gaan snorkelen maar Lisa haakt af omdat ze het water te koud vindt. Poalo zei me dat je achter de rots zeeschildpadden kon zien en dus begeef ik me een heel eind van de kust. Helaas is er bitter weinig te zien en wanneer ik juist een school vissen nazwem besef ik dat ik wel heel ver van de kust ben afgedreven. Dus peddel ik maar rustig terug maar voel al snel dat een schoolslag niet voldoende is om de sterke golfslag te overwinnen; dan schakel ik maar over op crawl en uitgeput en buiten adem spoel ik aan op het strand. Ik sleep me nog even verder en plof me dan neer op een handdoek langs Nadi en Lisa.
Nadat we even liggen te luieren in de blakende zon, wil Nadi eens een kijkje gaan nemen op de rotsen langs het strand. We nemen onze fototoestellen (er moest maar eens een opportuniteit zijn) en wandelen tot aan de rotspartij. Daar zijn ondertussen een ook paar zeeleeuwen aangespoeld die speels dartelen in de golfslag (duidelijk betere zwemmers dan mij). Aan de andere kant van de rotsheuvel is nog een baai en tussen de rotsen zijn talloze krabben te zien. Maar ze zijn zo schuchter dat ze moeilijk op gevoelige plaat zijn vast te leggen. Na de klimpartij wandelen we terug en besluiten we om het strand te verlaten. Onze terugweg wordt wel versperd door een paar ‘lobos del mar’die de schaduw zijn komen opzoeken, maar behoedzaam, zonder ze te wekken, sluipen we op de tippen van onze tenen errond.

De volgende halte is het Junco, een lagune die in de krater van de enige vulkaan op het eiland gelegen is. Paolo houdt halt op de parkeerplaats en vertelt ons dat hij niet mee naar boven gaat wegens fysieke belemmeringen (een fors overgewicht is natuurlijk niet bevorderlijk). Met ons drie beklimmen we de steile trap naar de top van de heuvel en wanneer we daar aankomen zien we onder ons een mooi meer waar een groep fregatvogels o dobberen (niet iedereen is even enthousiast : “moet ik zo hard klimmen voor een stomme vijver ?”). We genieten nog even van het zicht en dan gaat Nadi terug naar beneden en ik en Lisa maken een wandeling rond de lagune. Het uitzicht is geweldig, je ziet de glooiende heuvels baden in de zon, de rotsachtige kust en opspattende golven en de goudgele strandjes met hun helderblauwe kusten. Spijtig dat het zo nevelig is want als het helder is heb je een zicht over het hele eiland en kan je zelfs andere eilanden zien. Na een redelijke wandeling bereiken we terug het vertrekpunt en dalen af naar de auto.

We stoppen nog even langs de weg waar een afdakje geplaatst is, een frigo gestald staat met frisdrank en een jonge gast aan tafeltje huiswerk zit te maken. Na het kopen van enkele verfrissingen praten we nog even met de jongen en bekijk ik zijn huiswerk dat vol chemische reactievergelijkingen staat. Blijkbaar is het onderwijs hier toch van een hoog niveau, wat ook beaamt wordt door Paolo.
In de auto vraagt onze sympathieke gids of we geen honger hebben en wanneer we bevestigend knikken, levert hij ons af bij Doña Cleo, een mooi, verzorgd eetgelegenheidje juist buiten het dorp. We bestellen brujo, een lokale vissoort, en kip en krijgen wat later twee grote schotels met grote stukken kip en een volledige vis. De maaltijd is heerlijk, veel te veel en valt nog mee qua prijs (26 $).

Na het late ‘almuerzo’, middageten, wandelen we een paar blokken verder naar onze hostal en laten daar Lisa achter terwijl wij verder wandelen langs de dijk. Terwijl we de kust afslenteren krijgen we nog kansen genoeg om zeeleeuwen, krabben en pelikanen te fotograferen. We stoppen ook even aan onze Casa Blanca om een terrasje te doen en te wachten op Lisa die afgesproken had met Adrián, een kennis van Cindy die hier op het eiland werkt en woont. Wanneer ze na een tijdje nog niet verschijnt, rekenen we af en begeven ons richting hostal. Onderweg komen we haar tegen en zetten ons neer op een terrasje om een hamburguesa voor Lisa en voor mij een ‘bolón verde con queso’, een grote bol van banaan met kaas, te bestellen. Nadat deze op zijn, keren we terug huiswaarts en Lisa gaat op stap met Adriàn.