Haaienvoer

Deze morgen staan we op om 7.30u (deze keer niet een uur te vroeg) omdat er drukke activiteiten gepland staan. We nemen ons ontbijt weer bij Mary’s, het restaurantje langs ons hotel, omdat het snel en dichtbij is want we worden om half negen bij onze “sympathieke” Andrea verwacht in haar evenementenbureautje. Na het ontbijt gaan we ons materiaal ophalen dat we de vorige avond zijn gaan passen : een duikbril, snorkel, zwemvliezen en wetsuit (een strak prak om te duiken waarin je een superheldcarure krijgt). We maken tegelijkertijd ook kennis met onze gids Javier die ons wegwijs zal maken in de onderwaterwereld. Na het ontvangen van ons materiaal staan we buiten te wachten op de laatste leden van de groep : Stefano, een praatzieke Italiaan (bestaan er andere ?) die alleen de wereld rondtrekt en het gat in het vliegtuigticketsysteem beweert gevonden te hebben en Karolina, een veelvuldig gepiercete, 21 jarige jongedame uit Tsjechië met dreadlocks die in Australië haar vriendje is kwijt geraakt en nu in haar eentje haar wereldreis verder zet. Julio , een Ecuadoriaan die gepassioneerd is door fotografie en daar de hele wereld voor rondtrekt is de derde van de drie musketiers maar wel iets stipter dan de andere twee. Tegen negen uur is de hele groep compleet en kunnen we naar de haven vertrekken, waar de grote groep opgesplitst wordt in twee. Daarna vertrekken Nadi, Lisa, Karolina en Julio in een rubberen motorbootje naar onze catamaran. De rest van de avonturiers worden getransfereerd in een klassieke watertaxi.

Als iedereen aan boord is, zet het vaartuig zich in beweging en zijn we onderweg voor een een trip van een uur naar het rotseiland León Dormido of Kicker Rock in het Engels. Deze rotsformatie is een vulkanisch overblijfsel dat zich een heel eindje in zee bevindt, waar vele zeevogels nesten, een variëteit aan vissen zwemmen. Kenmerkend is dat het in twee is gesplitst en er een breed kanaal doorloopt.
Ons clubje is een internationale mengelmoes, zoals gezegd zijn er een Italiaan, een tsjechische en een Ecuadoriaan. Dan is er nog een vriendelijk, ouder Ecuadoriaans koppel en praat ik een hele tijd met Steve, een sympathieke Brit die uitgeweken is naar Nieuw-Zeeland en elk jaar een verre reis maakt samen met zijn vrouw Eilene. Samen hebben ze al een heel groot deel van de wereld gezien en dit jaar zitten ze zeven weken in Zuid-Amerika. Wanneer hij zegt dat hij docent wiskunde is, ben ik helemaal verbouwereerd omdat deze ruwe, doorgewinterde, Crocodile Dundee-uitziende outbacker er helemaal niet uitziet als mijn stereotiepe beeld van een wiskundeleraar. Na ons fijn gesprek neemt hij afscheid om zich al te gaan omkleden, want zegt hij, met zijn figuur duurt dit toch al minstens een half uur. Ik start ook nog een gesprek met Yumeimi, een Japanse uit Osaka die de excursie alleen doet omdat haar vriend niet graag snorkelt (en watevrees heeft). Ze is vriendelijk en beleefd maar net zoals de meeste japanners gereserveerd en niet zo sociaal.
We begeven ons naar het voorplecht en genieten van de zeebries. Hoewel het bewolkt is, valt de temperatuur heel goed mee. Eindelijk zijn we bij de hoge rots (145m) aangekomen en onze kapitein maakt vaardig een tochtje rond het eilandje terwijl onze gids uitleg geeft over de rotsformatie. Daarna is het tijd om het materiaal aan te doen en wat later staan we allemaal in duikpak met snorkels en zwemvliezen op het achtersteven. Javier zegt ons wat we moeten doen, legt de verschillende gebaren uit (ik heb wel geen gebaar gezien voor grote witte haai of tsunami !) en stuurt ons dan één voor één “the great blue” in. Hij raadt ons aan om met onze voeten / zwemvliezen eerst in te duiken en dan verderop te verzamelen.

Nadi heeft een zwemvestje aangetrokken om beter te kunnen drijven en ze springt voor mij het water in. Ik spring haar na met mijn onderwatercamera aan mijn pols en bij het bovenkomen merk ik dat er niets meer rond mijn pols bengelt. In een flits duik ik naar beneden mijn camera achterna en niet wetende hoever ik al gedaald ben kan ik hem nog net grijpen voor hij naar de bodem van de oceaan verdwijnt. Daarna moet ik terug naar boven en wanneer ik de boot bereik is iedereen daar in paniek aan het rondlopen omdat ze dachten dat ze al eentje kwijt waren (normaal is dat pas na een paar uren). Ik toon hun mijn camera en na het terug vastknopen, is de commotie bedaard en kunnen we ons avontuur verder zetten. De rest van de groep is ondertussen onwetend al een eindje verder gepeddeld en we verzamelen rond een boei waar onze gids uitlegt dat we niet te ver uit zijn buurt mogen gaan en hij ons zal waarschuwen al er iets interessants te zien is.
We snorkelen er lustig op los en plots horen we Javier “haaien” roepen ! Geen reden tot paniek echter, maar een uitzonderlijke bezienswaardigheid die zich enkele meters onder ons bevinden. We zien inderdaad iets lager de slanke, elegante, witte figuren rondzwemmen. Diep onder de indruk vergapen we ons aan dit spektakel. De wateren rond de rots zijn echte visrijke gebieden want er zijn nog talloze andere vissen te bespeuren. Er zijn nog andere spectaculaire zwemgenoten : zeeschildpadden, mantelroggen en zeeleeuwen (hoe onhandig ze aan land zijn, zo elegant en sierlijk zijn ze onder water). Het is echt een wondermooi tafereel om al dit marine leven van zo dichtbij te kunnen aanschouwen.
Plots roept Javier nog iets en de hele groep stormt als een school vissen naar de plaats waar de gids zich bevindt. Ter plekke aangekomen zien we onder ons de kenmerkende silhout van een haai met aan het hoofd twee brede uitsteeksels : een hamerhaai, het hoogtepunt van deze excursie. Blijkbaar is het vrij zeldzaam om deze te kunnen zien maar vandaag is Neptunus ons welgezind en stuurt hij er tientallen onze richting uit.
Na deze geweldige belevenis, geeft Javier ons instructies om de kloof te doorzwemmen. Langs de rotswanden groeit er heel veel koraal dat constant bezocht wordt door kleurrijke , tropische visjes (net alsof je naar een aquarium aan het kijken bent). Omdat je deze pracht zo aan het bewonderen bent is het gemakkelijk om af te drijven door de sterke golfslag, de golven die door de kloof komen zijn namelijk vrij hoog en de stroming bijgevolg ook vrij sterk. Na een stevige zwempartij bereiken we de andere kant van de kloof waar onze catamaran reeds op ons wacht.
Terwijl we bekomen van ons wateravontuur wijst de gids op de verschillende vogels die de rots bevolken : piqueros, fregatvogels en roodsnavelkeerkringvogels.

Dan komt de boot terug in beweging en krijgen we de lunch geserveerd, een buffet van rijst met gepaneerde vis, salade en sauzen. Het is lekker maar het is niet echt comfortabel om je maaltijd te verorberen en je dorst te lessen op zee (ik krijg meer en meer respect voor zeelui en piraten).
Na de lunch meren we aan bij Puerto Grande, een paradijselijk strandje met wit zand en bijbehorende turqoise zee waar we nog een uurtje mogen vertoeven. Julio en de meisjes nemen de gelegenheid te baat om een exotische fotoshoot te houden. Ik en Nadi beklimmen een kleine rotshelling waarachter we een geweldig zicht krijgen op de oceaan met heel in de verte León Dormido. Daarna worden we terug aan boord gesommeerd en na een uurtje varen zit de geweldige uitstap erop en gaan we ons materiaal terug afleveren bij het bureau.

Enkelen van de groep willen nog samen gaan dineren en we spreken af bij San Jose, een goedkope parillada, barbecuerestaurant. Ik en Nadi wandelen nog de dijk af en Lisa gaat zich al klaarmaken in de hostal. Tegen het afgesproken uur staan we te wachten voor de hostal om gezamelijk naar het restaurant te wandelen. Tot onze ontsteltenis heeft er ook iemand Andrea meegevraagd.
In de eetgelegenheid is een grote zwarte kok enorme hoeveelheden vlees en vis aan het roosteren op een barbecue van aanzienlijke afmetingen. Het ruikt en ziet er heerlijk uit ! We zetten ons aan een grote, houten picknicktafel en wachten ongeduldig op onze bestelling. Ik kom ongelukkigerwijze tegenover “mijn goede vriendin” te zitten die prompt begint te tokkelen op haar smartphone (ik haat het als mensen bezig zijn met hun telefoon of ander apparaat terwijl ze aan tafel zitten), maar ik laat het de avond niet vergallen en eet smakelijk de lekkere gerechten op.
Na het diner slenteren we terug naar het hotel en gaan ik en Nadi naar bed terwijl Lisa nog een partijtje gaat poolen met Julio en Stefano.