Everybody walk the dinosaur

De Galápagoseilanden bezitten zó een gigantische diversiteit aan dieren, planten, landschappen, baaitjes en stranden dat het onmogelijk is om in een paar dagen alles te zien en helaas konden we in deze beperkte periode slechts één eiland grondig bezoeken. We raden iedereen dan ook aan om meer dan 3 dagen te voorzien en dan geregeld door te steken naar andere eilanden. Vooral Isla Isabella, het grootste eiland, schijnt zeer interessant te zijn. Of je kan, om tijd te besparen, want de transfer tussen de eilanden onderling neemt ook steeds geruime tijd in beslag, een cruise maken rond de eilanden, dan vaar je ’s nachts en kan je overdag bezoekjes brengen of excursies maken.

Daar het onze laatste dag is willen we nog graag enkele interessante stranden gaan bezoeken en hopelijk leuke beestjes tegen het lijf lopen. We slapen wat langer uit en ontwaken rond half negen. Lisa blijf in de hostal wegens facebookperikelen en wij trekken er op uit om het eiland verder te verkennen. In het toeristisch infocentrum vertellen ze ons dat we de school van de armada, de zeemacht, zullen passeren en dan nog een half uurtje moeten doorstappen. Na een kleine misstap wandelen we inderdaad voorbij de school en bevinden we ons op de desolate weg richting kust, die een grote bocht rond de luchthaven maakt. In de verte zien we een steengroeve waar naarsti g gewerkt wordt. De vele bouwactiviteiten genereren een enorme vraag naar bouwmaterialen en dit is heel schaars op deze eilanden. Vroeger waren de prijzen nog veel hoger maar tegenwoordig meren er veel vaker schepen aan.
Het landschap waar we door wandelen is dor en enkel bezoedeld omdat mijn pi(t)spoes een onverwachte pi(t)sstop moet maken en zich ongegeneerd tussen de rotsen langs de weg placeert (gelukkig dat ze hier nog geen GAS-boetes hebben).


Na ongeveer een half uur bereiken we playa Lobería, het strand van de zeeleeuwen. Het strand is bezaaid met grote, donkere keien waar de zee geregeld tegen aanbeukt en het water hoog opzweept. Het landschap ziet er ruw uit, een beetje als een maan –of vulkaanlandschap, enkel grijze steen, zonder het groen van planten. Na wat klauter –en klimwerk stuiten we op onze eerste leguaan, maar al gauw zien we er nog meerdere en merken we dat de rotsen er vergeven van zijn. Soms zijn het redelijke grote exemplaren, hoofdzakelijk donkergrijs getint maar vaak met bruine en groene accenten. Hun ruwheid en minzaamheid ten opzichte van de lastige paparazzi maken het echt fascinerend om ze te bestuderen en van naderbij te bekijken. Ze zijn totaal niet aggressief of schichtig en verplaatsen zich onge-interesseerd als je te dichtbij komt, hooguit volgt er een explosieve niesbui. Het is echt fantastisch om deze voorhistorische reptielen van zo dichtbij te kunnen bewonderen en we besteden uren aan het vergapen en fotograferen van al dit moois. Je waant je zo in een prehistorische omgeving waar elk moment de reusachtige voorouders van deze rotsbewoners kunnen tevoorschijn komen.
Na het rotsachtige gedeelte vanhet strand is er een klein baaitje met een zandstrand waar er enkele mensen zijn en een paar zeeleeuwen in de branding stoeien. We wandelen nog tot het andere eind van de baai en aangezien het bijna middag is, keren we terug.
Ondertussen is de school uit en krioelt het op straat van scholiertjes die opgehaald worden met de auto of brommer, of zich te voet huiswaarts begeven. We passeren de Apocalyps die gesloten blijkt te zijn, net zoals de meeste zaakjes ’s middags (het concept “terrasje” is hier nog niet zo bekend). Dan plaatsen we ons maar in een eenvoudig restaurantje aan de dijk en bestellen onmiddelijk drinken omdat we uitgedroogd zijn van de fikse wandeling onder de brandende zon. Nadat de dorst wat gelest is volgt een aanzienlijke hamburguesa met frietjes om de maag ook wat te vullen.

Namiddag vervoegt Lisa ons en vertrekken we te voet naar Playa Carola. We wandelen voorbij Playa Man, langs de kust en bevinden ons nu een eindje hoger. We zien op zee enkele platformpjes die volledig gevuld zijn met zonnebadende zeeleeuwen en we hebben een mooi zicht over de haven en het aangrenzende stadje. De weg verdwijnt echter in de struikgewassen en we vragen ons af waar we nu naar toe moeten. Lisa was al een eindje doorgelopen en als we ons begeven naar de plaats waar ze laatst stond, zien we nu een gat in de muur waarachter een pad loopt tussen de bomen. Wanneer we dit volgen komen we tenslotte uit bij een mooie baai die ingesloten is tussen rotspartijen, het zandstrand is vrij smal en wordt afgeboord door struiken. Net zoals bij Playa Man is er een kleine vuurtoren die zich op de verste rotsen bevindt.
We draperen onze strandlakens op het strand en Nadi gaat op expeditie om het wild tussen de rotsen te fotograferen. Ik en Lisa blijven verweesd achter en leggen ons te rusten in de zon. Na een tijdje merk ik dat de getijdenwerking onze rustplaats bedreigt en begin haastig onze handdoeken te verleggen voor we met onze voeten in het zilte water belanden. Met op te schuiven zijn we dichter bij praatzieke Brazilianen (duidelijk familie van Italianen) beland die dit strand uitgekozen hebben om te surfen. Ze kunnen het duidelijk beter uitleggen dan het uitvoeren want we zien ze niet veel doen. Ondertussen komt Nadi beteuterd terug ; ze was de fotoreportage van haar leven aan het maken en toen gaf de batterij van haar toestel er de brui aan.
Dus besluiten we om eens een blik te gaan werpen op al dat moois dat ze ontdekt heeft en wandelen ik en Lisa het strand af richting vuurtoren.Tussen de rotsen en keien treffen we krabben, leguanen en zeeleeuwen aan en we zien er piqueros en pelikanen. Alle dieren poseren weer gewillig en steken prachtig af tegen de blauwe achtergrond van de oceaan.
Wanneer we terugwandelen zien we meer en meer zeeleeuwen aankomen op het strand. De dagtaak zit er blijkbaar op en ze komen net als de menselijke toeristen even genieten van de zonsondergang. Het valt ook op dat er heel veel Brazilianen deze eilanden opzoeken. Een brasileño uit ons hostal legt uit dat ze hier komen om te surfen en te vissen. Ook de plastische chirurgie is goed vertegenwoordigd op dit continent, dicht bij ons ligt een “barbie” waar nog weinig originele onderdelen aan te bespeuren valt en naast haar ligt de obligate, ruige, getatoueerde spierbundel.
We blijven nog even zitten om van de prachtige zonsondergang te genieten en ruimen dan ons boeltje op.

Tijdens het terugwandelen bemerkt Nadi een ladder langs de cocoteros, kokospalmbomen, en ziet ze toeristen terugkeren met een kokosnoot. Als er ergens kokos te verkrijgen is ben ik er als de kippen bij en even later sta ik hunkerend te wachten of er nog eentje over is. De man zaagt de top eraf en als ik hem vraag hoeveel het kost, zegt hij dat het gratis is omdat de bomen toch gesnoeid moeten worden wegens veiligheidsredenen. Dus nu heb ik een overvolle kokosnoot maar ik kan hem moeilijk ter plekke aan mijn lippen zetten. Daarom houden we nog even halt aan onze Casa Blanca en bestellen een limonada met ijs voor Nadi en een rietje voor mij.
Wanneer we terug in de straat van onze hostal komen staat deze vol met auto’s gedrapeerd met vlaggen. Aangezien het 22 februari burgemeesterverkiezingen zijn moet er druk campagne worden gevoerd en deze stoet roept de mensen op om deze avond op het centrale plein naar de verkiezingsshow van de partij van de huidige burgemeester te komen, partij 35 (geen idee waar die nummers vandaan komen) van Zapata.
Aangezien het de laatste avond is kiezen we om in hotel Miconia te gaan eten, juist langs Casa Blanca en gekend om zijn verfijnde keuken. We zitten op het eerste verdiep, aan de balustrade met zicht op de hele baai en verkoeling van een aangename zeebries. Het eten is lekker, mooi gepresenteerd maar veel te duur voor Ecuador. Persoonlijk vind ik dat je veel beter, authentieker en goedkoper kan eten in eenvoudige eetgelegenheden. Na het avondmaal willen we nog een bezoekje brengen aan ons stamcafé maar Paolo is de keet al aan het sluiten omdat ze naar de verkiezingsshow gaan, net als de rest van het dorp. Lisa verkiest naar de kamer te gaan en wij gaan een kijkje nemen op het plein om al die verkiezingsgekte van nabij te aanschouwen.

Overal rond het plein vind je kraampjes waar ze eten en drank verkopen en er heerst een gezellige drukte. Op het plein zelf is een klein, overdekt podium waar alle verkiesbaren staan opgesteld. Eén voor één worden ze met veel bombarie aangekondigd en wanneer ze aan het woord komen, blijven ze minutenlang hun verwezelijkingen en plannen verkondigen. Praatgrage politici, dat vind je bij ons niet gauw ! Al deze “interessante” redevoeringen worden aaneengeregen door een catchy deuntje over de burgemeester. Het is echt een spektakel show naar het Amerikaanse model. De apotheose is natuurlijk wanneer de brugemeester verschijnt en het hele plein uit zijn dak gaat. Zijn betoog bestaat er vooral in dat hij zich verdedigt tegen zijn tegenstanders. Maar we begrijpen het hele concept niet goed want tot nu toe hebben we nog maar één partij gezien.
Even later hebben we er genoeg van en het melodietje nog naneuriënd bereiken we de hostal om er onze laatste nacht door te brengen.