Going Dutch

Zoals jullie waarschijnlijk weten, hebben we vorig jaar via AFS een stukje Ecuador in huis gehaald. Onze student heette Steven, kwam uit de hoofdstad Quito, en was ons zuidamerikaans zonnetje om de barre winter door te komen. In Juli moesten we echter alweer, met spijt in het hart, afscheid nemen. We beloofden hem dat we zijn prachtige thuisland eens een bezoekje zouden brengen maar we hadden echter niet gedacht dat het zo snel zou gaan…

We zouden de 29ste december het vliegtuig nemen in Amsterdam richting Quito en Lisa en Kevin zouden ons de 1ste januari vergezellen. Door spijtige omstandigheden werden onze plannen helemaal overhoop gehaald en wilde er een passagiertje meer ons Belgenland verlaten samen met ons. Na heel wat getelefoneer en hoofdbrekens, lukte het ons toch om mits een fikse meerprijs ons Lisa mee te smokkelen.

Om 4.00 ’s nachts stonden we vertrekkensklaar met veel te veel koffers om de 2 en half uur durende rit naar Amsterdam aan te vangen. Mijn ouders speelden taxi (waarvoor we hun immens dankbaar zijn) en bepakt als een Indiaas vrachtwagentje(meer bagage dan mensen) arriveerden we rond iets voor 7u te Schiphol.
De eerste controle gebeurde door een donkerkleurige douane-ambtenaar die onze paspoorten moest controleren. Lisa en Nadi kregen een gezellige leuke babbel en een hartelijke afscheid. Als ‘brother’ en kleurgenoot had ik een gelijke behandeling verwacht maar een minzame blik in mijn reisdocument en een zijwaartse knik om de richting aan te duiden was alles wat me ten deel viel. Het heeft toch zijn voordelen om een mooie vrouw te zijn.
Na een intensieve securitycontrole (waar Nadi eens niet werd gefouilleerd), bereikten we eindelijk onze gate. Groot was onze verbazing toen we geweigerd werden. Blijkbaar waren we zo vroeg dat we bijna op de vlucht naar Curaçao waren beland en zou dit een heel ander verslag zijn geworden. Maar een uurtje later, nogmaals een terroristencontrole verder, stapten we eindelijk aan boord van onze Boeing richting Ecuador.
Na een vlucht van ongeveer 12 uren van lezen, spelletjes spelen, filmen bekijken, slapen , toiletbezoekjes brengen en veel eten (echt geen voorbeeld van de Hollandse krenterigheid), kwam de bergachtige Andes in zicht. Het landen ging vlot ondanks de nodige turbulentie, die een gevolg is van de ligging tussen twee bergketens.

Daarna moesten we nog eens passeren langs de migratiedienst. Op het vliegtuig was de zuinige hollandersmentaliteit toch weer opgestoken en hadden we slechts 2 formuliertjes gekregen voor ons drie. Bijgevolg moest ik ter plekke nog eentje invullen wat me weer achterdochtige blikken opleverde van de dame achter de balie. Maar uiteindelijk zijn we zonder kleerscheuren doorgeraakt en konden we onze weg vervolgen naar de ontvangsthal.

Daar was de vreugde heel groot toen Steven bemerkte dat Lisa erbij was. Dit was onze kleine verrassing voor onze “hijo”. Het weerzien met Steven voelde ook heel vertrouwd aan (alsof hij maar heel even was weggeweest). De ontmoeting met ons nieuw gastgezin verliep ook heel hartelijk met een bos bloemen voor Nadi en terstond werd een fles champagne geopend op de aankomst in Quito.

Na een ritje van een half uur kwamen we aan in hun finca in Tumbaco, een klein dorpje in de buurt van Quito en kregen we direct onze kamers toegewezen. Daarna volgde een rondleiding doorheen de omvangrijke tuin met allerlei soorten fruitbomen.

’s Avonds vertrokken we met zijn allen naar het centrum om in ‘Al Forno’ een lekkere pizza te gaan eten. Echter door het tijdsverschil en de vele uurtjes bleef er niet veel honger over. Onderweg zagen we veel mensen op straat met een parilla (een lokale barbecue), waar je enkele lekkernijen en een drankje kon kopen. Het leven speelt zich hier duidelijk op straat af. Wat je ook heel veel ziet (en hoort) zijn straathonden. Misschien dat daar al die ‘hot dogs’ vandaan komen ?

Ietsje later hebben we met kleine oogjes afscheid genomen en zijn we stikop onder de wol gekropen.