Don’t let the sun go down on me

Deze morgen ontwaken we in het Greenfields hotel in Salinas. Daar we afgesproken hebben om 8.30u, hebben we onze wekker al maar om 7.30u gezet. We voorspelden op voorhand dat dit vergeefse moeite zou zijn, maar je wist maar nooit. Heel vlot gaat het ontwaken echter niet door de lange dag gisteren en de vele kilometers. Een warme douche doet echter wonderen om het stof en de vermoeidheid uit ons lijf te ranselen. Als we beneden in de lobby arriveren, blijkt enkel Tere al op te zijn. Iets later verschijnen Juan, Lisa en Pamela : nu zijn we al met zes. Juan meldt ons dat Steven en Mario gisterennacht nog naar het strand zijn geweest en we ze dus niet snel aan de ontbijttafel moeten verwachten. Goedgeluimd nemen we plaats aan ons tafeltje want buiten schijnt het zonnetje en de plannen zijn er om een half dagje aan het strand door te brengen. De ober brengt ons fruitsap van naranjilla, broodjes en omelet; de Ecuadorianen houden van een stevig ontbijt. Daarna gaan we te terug naar onze kamer om ons klaar te maken voor een dagje strandplezier. Maar dit is buiten het nu wel bekende Latijnse tijdsverschil gerekend. Uiteindelijk moeten we nog een uurtje wachten tot iedereen klaar is om te vertrekken ondertussen vertoeven we dan maar wat aan het zwembad.

We rijden een paar blokken verder en na ons geparkeerd te hebben bevinden we ons op Playa Chipipe (wat ze smalend ook wel chiquito pipe noemen). Het zicht is echter geweldig, een redelijk wit strand, azuurblauwe zee en bijna blauwe hemel. Er is weinig volk te bespeuren (omdat het een werkdag is) en de lichte bries maakt er een perfecte temperatuur van. Dit zou echter verraderlijk blijken, want menigeen is die dag met een iets rodere tint terug vertrokken. Ik besluit om eens het water in te gaan om de eerste maal een duik te nemen in de Stille Oceaan. Het water voelt even fris aan maar daarna is het aangenaam om zelfs een redelijk lange tijd in het water te blijven. Je ziet de jongeren hier heel vaak proberen op een ‘tabla’, een breed en kort uitgevallen surfplank, de golven meester te worden.
Het is echt aangenaam na de vermoeiende dag om het afgematte lijf wat te laten bakken in de zon en ondertussen te genieten van het ruisen van de zee en de verfrissende zeebries. Een ander achtergrondgeluid komt van de alomtegenwoordige verkopers. In tegenstelling tot hun Belgische tegenhangers zijn ze veel discreter en is het geen gekrijs dat de haren op je armen doet rechtstaan. Ze verkopen zoal cervezas, kleren, juwelen (waar de meisjes onmiddellijk interesse in hebben), eten, ijs en je kan zelfs je haar laten invlechten voor 4$.
Net als onze Belgische kust wordt het hele landschap beheerst door lelijke flatgebouwen. Door de nabijheid van het rijke Guayaquil zijn de appartementen hier redelijk kostelijk, men betaalt al gauw 200.000$ voor een stekje aan zee.

Na deze heerlijke verpozing is het terug tijd om op te krassen, we moeten namelijk uitchecken voor 13u en daar we niet meer veel tijd hebben, moeten we in allerijl alles bijeenscharrelen en de auto terug opzoeken. Na het betalen van de obligate dollar voor het in de gaten houden van ons voertuig, vertrekken we richting hotel.

We checken vlug uit en stoppen nog even aan het strand om foto’s te nemen bij het ‘castillo’, een zandsculptuur in de vorm van een kasteel met de woorden Salinas en het jaar 2014 erlangs. Daarna begeven we ons richting volgende bezienswaardigheid : de chocolatería. In tegenstelling tot wat velen zullen denken is dit geen chocoladefabriek of Leonidaswinkel maar het uiterst westers gelegen punt van Ecuador. Dit punt is bekend om zijn prachtige vergezichten over de oceaan en zijn spectaculaire opspattingen wanneer de golven te pletter slaan op de rotsen. De naam zou twee mogelijke origines hebben : ‘choquear’ betekent botsen en soms zie jedraaikolken, net zoals ze chocolade maken. Kies maar wat jullie het leukste vinden.
Deze prachtige plaats heeft ook zijn duister kantje, her en der bevinden zich kruisen waar overmoedige surfers zich richting eeuwige surfvelden begaven.
Maar vanuit de verschillende ‘miradores’ , uitkijkpunten heb je een fenomenaal zicht over de Stille Oceaan en een groot deel van de kustlijn en de kliffen. Geregeld zie je enorme golven inbeuken op de rotsen met water dat metershoog opspat tot gevolg. Het omliggende land is zeer droog en de enige vegetatie zijn enkele cactussen. De aride omstandigheden maken het ook een ideale plaats om leguanen te spotten maar die zijn ons helaas niet komen begroeten.

Nu het al ruim voorbij etenstijd is begint de honger toch te knagen. Onze gidsen besluiten om een hapje te gaan eten in de beroemde cevicheria Lojanita. Een ceviche is een soort soep en kan nog het best vergeleken worden met een bouillabaise maar dan koud. Er zijn verschillende soorten waaronder met vis, scampi, inktvis of een mix. Dan voegt men er nog popcorn of gedroogde bananen aan toe. Daar het de specialiteit is heb ik het natuurlijk genomen en ik moet zeggen dat het wel bevalt maar dat ik er vlug genoeg van krijg omdat het vrij eentonig is. De anderen nemen over het algemeen een rijstschotel met ofwel vis of zeevruchten en Nadi neemt naar gewoonte haar scampi met look. Net zoals in vele landen krijg je sporadisch een tafelmuzikant op je dak, maar deze speelt echt leuke, passende sfeermuziek en wordt daarvoor dan ook beloond met een applausje en een centje. De bestellingen komen vlot, echter één iemand blijft weer verweesd achter : Nadi. Ik vermoed dat ze denken dat met haar figuur ze toch niet zoveel honger zal hebben :-)
Lisa wilt na het eten nog even langs de kant van de weg gaan zitten om van het zonnetje te genieten maar dit wordt om veiligheidsredenen afgeraden. Steven gaat dan maar bij haar zitten als chaperonne. Ietsje later vertrekt de hele groep op weg naar de volgende bestemming.

Onderweg stoppen we even voor medicijnen voor Grace. Nadi besluit om ook even enkele pilletjes te kopen voor haar sinusitis en maakt kennis met het rare apotheeksysteem hier. Eerst moet je het recept gaan vragen, daarna moet je in het midden van de winkel gaan betalen en uiteindelijk kan je aan het andere uiteinde je medicamenten gaan afhalen.

Tijdens het rijden schrik je je dood als je opeens een wagen ziet waar een stel benen uit de kofferbak steken. Je waant je onmiddellijk in een Colombiaanse drugsoorlog waar rivaliserende bendes een tegenstander duidelijk hebben gemaakt dat het geen doetjes zijn. Gelukkig blijkt het weer het efficiënte transportsysteem te zijn waarbij meer dan 10 mensen gebruik maken van één voertuig. Over moorden gesproken : Ik zag laatst een reportage over scholen waar ze ‘sicarios’, huurmoordenaars, opleiden. Een bestelde afrekening kost tussen de 8.000 en 20.000$ afhankelijk van de factoren. Weer eens iets anders dan loodgieter of houtbewerking hé ?

Ondertussen zijn we op de Ruta de Luz of Ruta Espondiluz (een beroemd schelpdier dat vroeger als betaalmiddel diende) belandt. De route volgt de idyliische weg langs de Ecuadoriaanse kust van het zuiden naar het noorden. Helaas vind je langs dit traject ook heel veel olieraffinaderijen en olietankers. Ecuador is nu eenmaal een olie exporterend land en de inkomsten zijn broodnodig.
Gelukkig vindt men ook pittoreske vissersdorpje, zoals San Pablo, waar we ook even halt houden. Langs het strand liggen de authentieke vissersbootjes, zitten de vissers dromend voor zich uit te staren en speelt de jeugd langs de waterlijn.

Inmiddels begint de zon onder te gaan en we besluiten om te stoppen in het befaamde Montañita. We wandelen de dijk af om de prachtige zonsondergang te aanschouwen en om te genieten van dit fenomenale kleurenpalet.
Het dorpje is gelegen langs de zee en is wereldwijd bekend om zijn relaxte sfeer, zijn gedoogbeleid tegenover cannabis, zijn vele artisanale kraampjes en de mogelijkheid om te surfen (op water). We verlaten de dijk en slaan een drukke straat in met vele kraampjes. De verkopers zijn alternatieve types met veel oorbellen, piercings, tatoeages en rastakapsels. Er hangt onmiskenbaar een soort hippie, alternatieve, opgewekte sfeer. Terwijl de vrouwen geregeld halt houden om de tentoongestelde waar te observeren, besluiten we om deel te nemen aan deze relaxte sfeer en een cocktailbar in te stappen waar je er twee krijgt voor de prijs van één. Hoewel alles in een vrije losse sfeer baadt, merk je toch dat er commerciële ondertoon is. Gewiekste bar –en eetgelegheideigenaars zullen proberen zoveel mogelijk gebruik te maken van de argeloze toeristen en de kraamverkopers doen hetzelfde om hun levensstijl zo lang mogelijk in stand te houden. Natuurlijk zijn er idealisten maar ‘money makes the world go round’. Misschien in een ideale wereld of een ander soort maatschappij ?
Ondertussen is Lisa weer bevriend geworden met een jonge verkoper die niet aan haar charmes kan weerstaan. Voor een leuk prijsje verkrijgt ze een soort vlecht eindigend in een versiering. Daarbovenop krijgt ze nog een ring cadeau. Zelfs de gewiekste verkoper laat zich soms verleiden…
Na de verschillende cocktails besluiten we om toch maar iets te eten om het alcoholniveau terug op een behoorlijk peil te krijgen. Tante Soní komt aandraven met ‘empanadas de viento’, deeggebakjes gevuld met kaas, die heerlijk smaken. Mario besluit nog een ‘hanburguesa’, een hamburger op Ecuadoriaanse wijze, te eten met veel (pikante) saus en lokale groenten. Daarna is het tijd om weer verder te trekken. Na een kleine stop bij het lokale monument, waar nog wat waaghalzerij wordt uitgehaald, zetten we onze roadtrip voort naar Puerto Lopez om er in een “ecologisch” hotel te verblijven. Maar dat is een verhaal voor morgen.