Darwin achterna

De galápagoseilanden zijn een eilandengroep die 1000km buiten het vasteland in de Stille Oceaan liggen en tot Ecuador behoren. Ze zijn slechts enkele miljoenen jaren oud en van vulkanische oorsprong. In 1835 bezocht Darwin deze eilanden en ontwikkelde mede op basis van zijn onderzoek hier, zijn beroemde evolutietheorie.

Als je een vakantie doorbrengt in Ecuador en je kan een bezoekje brengen aan de Galápagoseilanden, dan is dat toch wel de kers op de taart. We rekenden er niet echt op omdat de vliegtuigtickets zeer duur waren maar Cindy, de jongste dochter, vroeg ons hoeveel we ervoor over hadden om de eilanden te bezoeken. Na even te zoeken kwam ze af met een vliegtuigtickets van LAN van 304 euro per persoon, dit wilden we er wel aan geven. Het rare is dat als je via de Ecudoriaanse site gaat je ze aangeboden krijgt tegen ongeveer 150 dollar en als je via een Europese site gaat het je onmiddelijk 300 euro kost (toeristen worden toch in de luren gelegd). Maar een telefoontje naar de maatschappij leert ons dat we (verbazingwekkend genoeg) de dure moeten aanschaffen. Misschien dat er moedigen zijn die het aandurven om de goedkope te proberen. Maar de tickets zijn gekocht en we (Ik, Nadi en Lisa) gaan naar de Galápagoseilanden.

We staan al vroeg op om naar de nieuwe luchthaven van Quito te rijden, volgens Tere veel te vroeg maar we zijn dan ook geen relaxte latino’s. Onderweg is het een chaos want het is spitsuur, de wagens rijden kriskras door elkaar, van rijstroken is geen sprake meer en verkeersborden worden achteloos genegeerd.
Maar we zijn nog goed op tijd en stoppen aan de terminal voor binnenlandse vluchten. Rechts als we binnenkomen is er een balie voor passagiers die naar de Galápagos willen. Daar moeten we 10 dollar afdokken om ons migratieformulier te verkrijgen. De migratie diensten zijn zeer streng van en naar de Galápagos om illegale immigratie te voorkomen. Daarna moeten we door een poort waar Galápagos boven vermeld staat en lopen we recht op een controle waar al onze bagage en tasjes worden gescreend. Vervolgens checken we in en krijgen te horen dat we moeten boarden aan gate B5. Na wederom een securitycontrole waar nu ook wij gescand worden op ongeoorloofde voorwerpen, bereiken we gate B5. Even voor boardingtime roepen ze om dat we moeten boarden aan gate A2 zonder verder enige uitleg te verschaffen.
Ons vliegtuig vertrekt halfvol naar Guayaquil en arriveert daar 40 minuten later. We kunnen gelukkig blijven zitten maar er is een vertraging omdat er geen plaats is om te landen op San Cristóbal, het eiland waar we landen en de eerste nacht zullen verblijven. Ondertussen zit het vliegtuig al voor drie kwart vol en ietsje later stijgen we terug op. We laten de rijstvelden en de grote rivier Guayas achter ons en bevinden ons nu boven de Stille Oceaan voor een oversteek van ongeveer 1u45m.

We landen vroeg in de namiddag op het kleinere eiland San Cristóbal en wandelen naar het luchthavengebouw, hoewel dit een overstatement is, je kan eerder zeggen een grote hangar waar ze wat panelen hebben geplaatst om bepaalde ruimtes af te scheiden. Daarna moeten we door migratie, dat opgesplitst is in inwoners en vreemdelingen. De vreemdelingenrij is zeer lang en gaat erg moeizaam vooruit. Het klimaat is vochtig en warm en de hemel is bewolkt. De zwoele temperaturen maken het wachten natuurlijk nog wat enerverender. Plots gaat het vlotter vooruit en zijn wij aan de beurt. Onze paspoorten worden nagekeken en na het betalen van 100 dollar per persoon zijn we door de migratiedienst en bevinden we ons aan de andere kant van de hangar. Er is nergens iets aangegeven en wat verloren vragen we ons af waar onze koffers zich bevinden. We vinden ze wat later in een kleine ruimte opgeslagen en zonder enige controle of beveiliging nemen we onze koffers mee.

Tewijl we overleggen wat we nu gaan doen stapt er een vriendelijke man op ons af en vraagt of we een taxi nodig hebben. We besluiten om op zijn voorstel in te gaan en ons te vervoeren naar hostal León Dormido, een Hostal waar Cindy de eigenaar kent en reeds één nacht voor ons gereserveerd heeft. De koffers worden in de laadbak gezet en na 5 minuutjes rijden we het havenstadje Puerto Baquerizo Moreno binnen. Het valt op meteen op dat er heel veel winkeltjes, hostals en evenementenbureaus zijn. Een paar straten verder worden we gedropt aan onze hostal en betalen 2 dollar voor de rit.
We worden ontvangen door Guillermo, een oudere, vriendelijke man die de eigenaar is en ons onmiddelijk de sleutel en een aantal afstandsbedieningen in onze handen duwt. Hij gaat ons voor de trap op en toont ons de kamer, met ‘matrimonio’, tweepersoonsbed en één single bed. We zijn opgetogen over de kamer daar deze er al veel beter uitziet dan die van ons ecologisch hotel in Puerto Lopez. Wanneer we terug beneden komen stelt Guillermo ons voor aan Andrea, zijn dochter en uitbaatster van León Dormido Expeditions, een evenementenbureau juist langs de deur. Zij neemt ons mee naar haar kantoortje en bestookt ons meteen met voorstellen voor excursies. De verkooptactiek van Andrea is vrij agressief maar we besluiten toch een leuke uitstap voor donderdag bij hun te boeken en de rest even af te wachten.

Lisa heeft honger gekregen en dus gaan we op zoek naar iets om te smikkelen en wandelen langs de dijk richting Touristisch centrum en halen daar een paar kaartjes uit en wat informatieve foldertjes. Wanneer we terug buiten komen werpt Nadi een blik op het strand en ziet daar een zeeleeuw. Ze had deze daarvoor ook al gezien maar dacht toen dat het een standbeeld was. We lopen er enthousiast op af en zien dat het hele strand bezaaid ligt met zeeleeuwen. Ze liggen echt overal : op de dijk, bij auto’s, op de promenade, op zitbanken, in fonteinen. Het is echt een grappig zicht hoe de dieren zich gewoon in het straatbeeld ingepast hebben.
Een beetje verder dan onze hostal vinden we een barretje waar Lisa en ik een hamburguesa bestellen, een variant van de McDonald hamburger, maar eentje die werkelijk lijkt op de reclame.

Daarna wandelen we verder naar de pier waar ook weer zeeleeuwen liggen. Onderweg komen we het Casa Blanca tegen, waarvan de eigenaar Paolo ons volgens Cindy raad kan geven i.v.m. tochten op het eiland. Maar helaas is Paolo er niet en raadt zijn zus ons aan om rond 5 nog eens terug te komen. Dus wandelen we terug de andere kant van de dijk af en komen iets na 5 weer aan bij het witte huis. Paolo is een forse kerel met een stevige handdruk en een vriendelijke lach en meteen enthousiast om ons een rondleiding op het eiland te geven (voor 20 dollar per persoon). We spreken de volgende morgen af om 9u waarbij hij laat doorschemeren dat het niet stipt moet zijn (vermoedelijk blijft Paolo graag op tot de late uurtjes).

Dan wandelen we door langs de dijk en komen uiteindelijk bij Playa Man, een gezellig klein strandje waar de zonnekloppers en de zeeleeuwen door elkaar liggen. Nadi en Lisa zetten zich neer een eindje van een groep zeeleeuwen en ik ga verderop nog wat foto’s nemen. Plots waggelt een babyzeeleeuw schattig naar Lisa toe waarop ze voorzichtig probeert verder weg te schuifelen. Maar de baby blijft naar haar toe kruipen en een bewaker komt Lisa zeggen dat ze niet te dichtbij mag komen. Daarop volgt protest dat zij er toch niks aan kan doen en een tweede bewaker komt dit beamen door te zeggen dat het kleine zeeleeuwtje gewoon door wil naar een andere groep. Probleem opgelost !
Na de schitterende zonsondergang te hebben gade geslagen, keren we terug naar het hostal. Ondertussen is het al donker geworden maar er is helemaal geen reden tot ongerustheid want San Cristóbal is een heel veilig eiland.

Wanneer we terug op onze kamer zijn nemen we een warme douche (geen evidentie in Ecuador ! ) en kleden ons op om te gaan eten. We kiezen een visrestaurantje dat ons aanbevolen werd door Paolo, twee blokken verder als Casa Blanca. Na even rondevraagd te hebben blijkt dat we er bijna pal voor staan, de ‘Descanso del Marinero’, de Uitrustplaats van de Zeeman, en zetten ons in de drukke tuin aan een tafeltje. De hele tuin is vrij donker en er hangen overal groene lampen wat een luguber sfeertje geeft. De eigenaar, een vrij omvangrijke (Amerikaans model) kerel, komt de bestelling opnemen. Raad eens wat Nadi neemt ? We vragen voor Lisa een halve portie maar dit is helaas niet mogelijk. Aangezien ik hetzelfde neem, kunnen we wel één portie voor ons twee nemen.
Geregeld zien we de kokkin vanachter haar fornuis uitkomen en op een bel op de toog slaan om aan te geven dat er weer een gerecht klaar is. In sneltempo verschijnen ook Nadi haar scampi met look en nog iets later verschijnt een stomende berg rijst met zeevruchten voor mij en Lisa. De gerechten zijn met 14 dollar iets duurder dan we gewend zijn maar wel overheerlijk en omdat we een gerecht delen valt de totaalprijs nog mee.
Voldaan slenteren we terug richting kust en stoppen nog even om een koffietje en een lekkere ‘limonada’, een koele drank op basis van limoensap, te drinken in de bar van Paolo. We genieten nog even van de warme zeebries en de relaxte sfeer en nemen dan afscheid waarbij Paolo nogmaals zegt dat het morgen ook gerust later mag zijn.