People are strange when you’re a stranger

Na een verkwikkende nachtrust wachtte ons weer een heerlijk ontbijt met tostadas (toastjes), maiz tostada (geroosterde maïs) en jugos (sappen) van guayabe (ook onbekend voor ons) en tomate de arbol (tomaten die aan een boom groeien). Om tegemoet te komen aan onze nieuwsgierigheid naar al deze natuurlijke rijkdommen, besloot Tere (Maria Teresa) om ons mee te nemen naar de buren.
Na een heerlijke ochtendwandeling door de kleine steegjes van Tumbaco onder een aangenaam zonnetje, bereikten we het domein van de buren. Verspreid over het aanzienlijke stukje grond, stonden verschillende fruitbomen. Terstond werden we verwelkomd door de eigenares en de alom aanwezige honden waarvan er eentje me onmiddellijk markeerde als pispaal. Moest de eigenares er niet hebben bijgestaan, zou het mormel een fikse trap onder zijn * hebben gekregen. Ietsje later verscheen de eigenaar, een bonk van een kerel, houthakkerstype, ongeschoren met vriendelijk, lachende ogen. Onmiddellijk stak hij een reusachtige hand uit met daaropvolgend een stevige handdruk. Hij leidde ons naar verschillende fruitbomen als : advocaat, boomtomaten, vijgen, mispels, bananen,… Ongelooflijk dat de mensen hier al deze natuurlijke schatten gewoon in hun tuin hebben hangen. Daarna werd er hartelijk afscheid genomen en gaf Tere hun nog een briefje van 2 dollar als nieuwjaarsgeschenk. Hier wil ik nog even uitweiden over dit fenomeen : Voor we vertrokken heb ik nog een bepaalde hoeveelheid dollars aangevraagd bij mijn bank. We kregen toen briefjes van 1, 2, 5, 10 en 20 dollar mee. De eerste maal dat de mensen in Ecuador zagen dat we over briefjes van 2 dollar beschikten, wilden ze die prompt ruilen voor 5 dollar of meer. Blijkbaar zijn deze briefjes een zeldzaam iets en beschouwen de Ecuadorianen ze als gelukbrengers. Toen we dit vernamen hebben we onmiddellijk onze 2 dollar briefjes aan ons gastgezin gegeven zodat zij ze naar goeddunken kunnen verspreiden. Desalniettemin is het fijn om te weten dat we wat meer geluk naar dit mooie land hebben gebracht.

De volgende uren brachten we door met pingpong spelen, quad rijden in de tuin en foto’s bekijken in de schaduw van de veranda. Alles gebeurde in een totaal ontspannen sfeer, blijkbaar toch maar een stilte voor de storm.

Want plots schoot iedereen in actie : de groepen werden verdeeld, de vrouwen vertrokken om eten in te kopen voor ’s avonds en de mannen hadden hun eigen programma. Ik ging samen met Steven en Lisa mee met Fernando. Voortdurend wordt je in het ongewisse gelaten en als je vraagt wat de plannen zijn, krijg je een vaag antwoord (waarschijnlijk omdat ze het zelf niet weten). Maar naar ons gevoel is veel van wat er gebeurt pure improvisatie, maar het past bij dit land, deze mensen en waarschijnlijk dit continent.

We vertrokken dus op weg naar een ‘centro comercial’, een winkelcentrum. Onderweg kwamen we een typisch fenomeen tegen uit dit land (denk ik) : de ‘viudas’ of weduwen. De traditie bestaat in Ecuador dat het oude (jaar) moet verbrand worden en dit stellen ze voor door een pop te maken van papier en deze worden ‘viejecitos’ genoemd, oudjes, die uiteindelijk om middernacht op de brandstapel belanden. Maar de andere kant van de medaille is dat de echtgenote of weduwe achterblijft. Om dit voor te stellen zijn er heel veel mannen die zich de 31ste december verkleden als vrouwen en hun kunstjes vertonen op straat. De gewoonte is dat ze elke passerende auto tegenhouden, hun beste beentje voorzetten (soms letterlijk) en een aalmoes ontvangen van de chauffeurs. Dit alles wordt met een (glim)lach geaccepteerd en velen hebben dan ook al een voorraad kleingeld klaarliggen. Onderweg werden we dus verschillende malen aangehouden en kregen we vaak lachwekkende taferelen te zien. Een kus of een streling hoorden er natuurlijk ook bij. Het vermoeden is dat in deze machocultuur veel homo’s van de gelegenheid gebruik maken om eventjes uit de kast te komen. Bij dit fenomeen worden de ‘viudas’ ook vaak bijgestaan door een hele groep familie of vrienden die vaak een koord spannen over de weg om niemand te laten passeren.

In het winkelcentrum merk je echt de Amerikaanse invloed, steriel, proper en enorm commercieel. Alles is er uitgestald in vlekkeloze etalages en er hangt een oppervlakkige sfeer die mijlenver verwijderd is van de authentieke zuidamerikaanse levenswijze. In de supermarktjes vind je vanalles, van snoep, brillen, levensmiddelen tot geneesmiddelen.

Na enkele inkopen te hebben gedaan passeerden we de schilderachtige heuvels van Quito, langs bruggetjes en uitgesneden dalen, richting het oude centrum van Quito. Onderweg zagen we provisoire uitstalkraampjes (een tafel en een paar stoelen) waar maskers, pruiken, (illegaal) vuurwerk en poppen van papier werd verkocht. We passeerden de beroemde ‘virgen’, een mariabeeld op een heuvel en belandden in een immense file waar de ‘weduwen’ gretig gebruik van maakten.
Uiteindelijk parkeerden we in een afgelegen straatje waar we geadviseerd werden om onze camera’s weg te stoppen en goed op ons geld te letten. Daarna wandelden we tussen het drukke verkeer door naar een plein waar aan de ene kant een podium barstensvol enthousiaste ecuadorianen stond en aan de andere kant een podium stond opgesteld met een lokale Frans Bauer die het publiek zelfs verleid kreeg tot het uitvoeren van een polonaise. Langs het plein stonden wagens met prachtige gefabriceerde metershoge karikaturen die nationale beroemdheden voorstelden. Omdat het toch al laat tegen de middag begon te worden, besloten Fernando en Steven om toch maar huiswaarts te keren. Na het betalen van 1 dollar aan een lokale bewaker voor het bewaken van de auto vertrokken we terug huiswaarts.

Onderweg moest er natuurlijk nog even gestopt worden om een hapje te eten en om toch wat voort te maken kozen ze een Burger King uit. Fast food op zijn zuidamerikaans betekent echter dat je, ondanks dat het maar drie porties waren, nog een paar keer moet gaan vragen waar je eten blijft en daarna blijf je nog rustig wat keuvelen en treuzelen. Gelukkig moesten we niks betalen voor de parking zolang we minder dan een uur wegbleven. Neem daar eens een voorbeeld aan Hasselt !

Uiteindelijk hadden we nog geen poppen om te verbranden bij Nieuwjaar. Dus bij de volgende straatmarkt werd er op een willekeurige plaats geparkeerd en in zeven haasten nog twee poppen gekocht. Lisa kocht nog een pruik om zich te verkleden op oudejaarsavond en daarna vertrokken we huiswaarts om toch maar de feestelijkheden voor te bereiden. Hoe zou het bij de vrouwen zijn vergaan ?

Ik, Nadi, ging die dag dus met Teri en Pamela, een italiaanse AFS student die voor een jaartje bij de familie van Steven verblijft op pad niet wetende wat de eigenlijke bedoeling was.
De namiddag voor oud-nieuw gaan ze nl zo ongeveer half Quito rondrijden om hun inkopen te doen. Ik kan je vertellen dat ik doodangsten heb uitgestaan door de rijstijl van Teri, door de ‘viudas’ die langs en voor je auto springen waaraan men centjes geeft ondertussen druk telefonerend. Ik vermoed dat ze gans Ecuador heeft rondgebeld tijdens de hele rit, God weet voor of over wat,..wat ik eruit kon verstaan was o.a. nieuwjaarswensen aan vriendinnen en iets i.v.m. een kalkoen en om een hotel te regelen voor een volgende uitstap.
Eerst gingen we een gebraden kalkoen kopen, die dus blijkbaar besteld was, daarna weer een heel eind verder rijden om fruit te kopen, appels, ananas, een soort sla, tomaten, mango’s, aardbeien, kersen … maar de druiven werden dan weer op een andere plaats gekocht.
Ik begrijp er hier geen snars van. Waarom ze heel Quito rondrijden om bij verschillende handelaars enkele uren voor oudejaar hun inkopen te doen, heel relax want ondertussen hebben ze nog alle tijd voor een babbeltje, een sigaretje op de stoep om dan weer in een ander winkeltje kauwgum en crema de leche (iets om een gerecht te bereiden) te gaan kopen.
Dan maar weer wat rondrijden ergens anders naartoe om dan uiteindelijk toch maar rechtsomkeer te maken. Dit keer huiswaarts om dan eindelijk aan de voorbereiding van het feestmaal te beginnen waarbij Pamela en ik besloten even te helpen omdat we dachten dat het anders nooit klaar was voor 12u ’s nachts. Maar we krijgen zoals steeds ‘no te preocupes’ – maak je geen zorgen, te horen dus gingen we maar even rusten en ons klaarmaken voor het komende feestfestijn en lieten Teri verder kokkerellen.

Na even uitgerust te hebben om het tijdsverschil te kunnen overbruggen, begonnen we ons klaar te maken en op te zetten voor de feestelijkheden. Dit bleek echter iets te ‘overdressed’ te zijn in vergelijking met de overige gasten. Blijkbaar stappen ze hier het nieuwe jaar in in alledaagse, gemakkelijke kledij. Maar we lieten dit niet de pret bederven en deden enthousiast mee. Het is dus de traditie in Ecuador dat er gewacht wordt tot middernacht alvorens de feestelijkheden beginnen.

De lokale tradities houden in dat er (heel veel) vuurwerk wordt afgeschoten (waarbij er een paar rakelings langs ons hoofd vlogen), er champagne wordt geschonken, ze net als in Spanje een druif eten bij elke klokslag, ze de ‘viejecitos’ verbranden, later over dit vuur springen, ze met een rugzak rondlopen (voor diegenen die willen reizen), ze een champagnedouche nemen (voor geluk), ze een bepaalde kleur ondergoed dragen naargelang het gewenste effect (rood = liefde, geel = geld, groen = hoop, geen = ?).

Na al deze activiteiten gingen we eindelijk eten. De dames hadden een heerlijk buffet voorbereid met kalkoen, salades, sauzen, verschillende soorten gratins, twee soorten oliebollen met honing, …
Uiteindelijk hebben we nog gefeest tot een uur of twee en zijn toen uitgeteld in bed gekropen.