Vamos a la playa II

Woordje vooraf : Daar we momenteel op de Galápagos zitten en de internetverbinding hier even snel is als de schildpadden zullen we de foto's later toevoegen.

Om één of andere reden slapen we uit tot 11u deze morgen in onze mooie ruime kamer in het huisje van onze gastfamilie. Ze bezitten dit huisje in een complex rond een zwembad en een appartementje dat er vlak aan ligt. Wij (ik, Nadi, Lisa en Pamela) slapen dus in het huis met twee verdiepingen terwijl Steven en zijn familie in het appartementje verblijven.
Ondanks dat het een mooi complex is in een deftige badstad is de watervoorziening toch een probleem, zoals we gisterenavond al bemerkt hebben. Als we ons proberen te wassen of onze tanden te poetsen, komt er geen druppel uit de kraan. Wanneer we dit melden aan Tere, legt ze ons uit dat ze nog water moeten bestellen. Wanneer je merkt dat je water op is, bel je gewoon een waterleverancier en die leveren dan in een tankwagen de bestelde hoeveelheid. Maar net zoals de mazout bij ons gebeurt dit niet onmiddellijk en kan het zijn dat je even moet wachten. Tere haar oplossing is dan om te douchen in de gemeenschappelijke ruimtes van het zwembad. Hoewel het een vrij conservatief land is, zijn de doucheruimtes toch voorzien van grote ramen waar iedereen kan meekijken.
Alvorens het zover is worden we aan de ontbijttafel geroepen bij de familie Garces-Roman. Vader Fernando maakt ons duidelijk dat we nog niet hoeven te douchen omdat we toch dadelijk naar het strand gaan en tegen dat we terugkomen zal het water wel afgeleverd zijn.

Dus vertrekken Nadi, ik en Tere door de zanderige steegjes naar het strand waar Gian en Grace reeds een tentje hebben bemachtigd met klapstoelen. De zee ziet er niet zo mooi blauw uit als in Salinas en Gian legt me uit dat dit komt door het hele fijne zwarte zand. Maar het water is hier wel warmer en voelt echt aangenaam aan. De golfslag is ook een stuk krachtiger en geregeld is er eentje waar je in moet duiken.
Hoewel het bewolkt is voel je de zon toch wel geregeld en is het heerlijk warm, in Esmeraldas, de provincie waar Tonsupa ligt heerst een tropisch, vochtig, warm klimaat.
Overal vind je de alomtegenwoordige strandverkopers en het kopen zit duidelijk ingebakken in de mentaliteit hier; telkens als er iemand langskomt, wordt er wel iets gekocht. Zo kopen ze onder andere bekertjes met heerlijk fruit en verse kokosnoten waar genoeg water inzit om drie personen hun dorst te lessen. Op het strand kan je ook een volledige “fastfood” maaltijd eten.
De appartementen zijn ook hier enorm in waarde gestegen omdat het slechts een paar uur rijden is van Quito en de welgestelden uit de hoofdstad toch hun stekje aan zee willen hebben.

Na de ontspannende namiddag keren we terug naar ons huisje en hopen dat er nu wel iets uit de kraan zal komen want een warme douche zou zalig zijn. Inderdaad is er water geleverd maar het slechte nieuws is dat er enkel koud water is. Voor heetbloedige latino’s is dit misschien geen probleem maar voor koukleumen uit Europa is dit minder aanlokkelijk. Maar soms moet een mens al zijn moed bijeenrapen en er het beste van maken. Wegens de koude douche hadden ze dit strand beter ‘chipipe’ genoemd. Maar even later stonden we toch klaar om te gaan dineren.

Tesamen met Tere, Steven, Pamela en Lisa gingen we op zoek naar een goed restaurantje, een zeldzaamheid in deze streek volgens Tere. Aangezien er helemaal niks is in Tonsupa, waar we verblijven, begeven we ons naar Atacamas, het dichtstbij gelegen stadje en zoeken het beste restaurantje op van de stad. Tere raadt ons aan om goed veel anti-muggenproduct te gebruiken omdat het een open restaurantje is en de tropische begroeiing voor heel wat ongewenst, bloedzuigend bezoek zorgt (geen Twilight taferelen). Na ons gezet te hebben en de eerste bestellingen te hebben doorgegeven, krijgen we te horen dat er niet genoeg zeevruchten zijn voor iedereen. Daarop verzamelen we ons en trekken naar de volgende eetgelegenheid.
Iets verder arriveren we bij het restaurant Asadero, wat grillrestaurant betekent. Dit is minder gezellig en ziet er meer uit als een kantine. We zijn ongeveer de enige gasten en stiekem heb ik toch mijn bedenkingen. Aangezien het een grillrestaurant is bestel ik een gegrilde kotelet en ik moet zeggen dat het heerlijk gesmaakt heeft. Ook de anderen zijn vol lof over hun gerechten. We moeten zeggen dat je wel overal heerlijk eet in dit land. Terwijl we aan het eten zijn stromen ook andere gasten toe. De Ecuadorianen eten toch een tikkeltje later als ons.

Steven wil Pamela en Lisa nog de Malecon, de uitgaansbuurt aan het strand, van Tonsupa laten zien en daar arriveren we dan een kwartier later. Echter omdat het zondag is zijn er verschillende zaakjes gesloten en valt de drukte goed mee. Ik neem nog een batido de coco, een verfrissing op basis van kokos en deze smaakt superheerlijk.
Lisa krijgt ondertussen volop aandacht van de jonge mannelijke bevolking en Steven treedt op als bodyguard.
Na nog even over de dijk gewandeld te hebben, keren we weer huiswaarts.