La Isla Bonita

Deze morgen rijden we door de groene heuvels van Esmeraldas, de provincie waar Tonsupa ligt. De naam Esmeraldas betekent smaragden en de provincie dankt zijn naam aan de groene weides en bosrijke heuvels. Dit is echt een heel agrarisch gebied, maar daarvoor zijn we niet onderweg. Tere neemt ons vandaag mee naar Muisne, de startplaats om de mangrovewouden te bezoeken. Tijdens onze rit zien we geregeld armzalige woningen die slechts tijdelijk zijn voor de seizoensarbeiders. Geregeld zien we ook schoolgaande jeugd die nog allen een keurig uniformpje dragen in de specifieke kleuren van hun school.
Ondertussen zijn in Ecuador ook de campagnes voor de burgemeesterverkiezingen van start gegaan en zie je pick-ups met grote verkiezingsborden door de straten rijden terwijl ze middels een megafoon hun nietszeggende slogans luidkeels verkondigen. Wat een audiovisuele vervuiling !
Onderweg komen we vaak een galinaso, een kruising tussen een kraai en een gier, tegen. Deze ruimen de talrijke kadavers op de weg op maar door de talrijke vuilnisbelten hebben ze andere, gemakkelijkere en veiligere voedselbronnen gevonden.
Over vuilnis gesproken, vaak zie je huizen tegen een helling gebouwd en waar de bovenste hun vuilnis gewoon naar beneden gooien en de onderste de dupe zijn.

Eindelijk komen we te Muisne aan, een dorpje langs een zanderige, stoffige hoofdweg die rechtstreeks naar de kade voert. Onderweg vraagt Tere de weg aan een jonge gast die prompt voorstelt om gids te spelen. Na wat onderhandelen komen ze tot een akkoord en wordt de auto op een afgeschermde parkeerplaats gestald. Onze jonge, guitige, ondernemende gids heet Ricardo en draagt onmiddellijk de sympathie weg van de hele groep. De levensomstandigheden in dergelijke dorpjes zijn niet zo rooskleurig dat er veel overschot is om naar school te gaan en daarom is het veel lucratiever in de toeristische sector. Wat een zonde als je merkt hoe intelligent, nieuwsgierig en ondernemend sommige jongeren zijn.
Na een kleine tussenstop aan de viswinkel worden we door Ricardo meegetroond naar de kade waar een boot met bestuurder op ons ligt te wachten en met hoge snelheid varen we de rivier af.

Even later bevinden we ons tussen de verbazingwekkende mangrovewouden, bossen die bestaan uit bomen die langs de waterkant groeien en een wirwar van wortels vertonen. Tussen dit labyrinth leeft een zeer diverse fauna die zich aangepast heeft aan de levensomstandigheden als verschillende soorten vogels, amfibieën, schaaldieren en vissen. We zien verschillende rode krabben, die deze socialistische neiging pas krijgen als ze een bepaalde leeftijd bereiken, reigers, die als goede liberalen, deze rode rakkers opjagen en opgejaagde visjes die net als het gewone volk door de bomen het mangrovebos niet meer zien.

Na een tijdje de rivier afgevaren te hebben en de pracht van het mangrovewoud te hebben aanschouwd, meren we aan te ‘Isla bonita’, een eilandje in de riviermonding vlak voor de zee. We wandelen langs het strand en zien plots een rode krab in een klein gaatje verdwijnen. Ricardo begint onmiddellijk deze “konijnepijp” uit te graven tot hij de krab te pakken heeft. Maar deze zijn vliegensvlug en verstoppen zich al snel in een ander onderduikadres.
Na een kleine wandeling op dit exotisch stukje strand, komen we bij een grote cabaña dat blijkbaar ook een restaurant is en waar rondom, op het “erf”, schrale kippen en kuikentjes lopen. Binnen zit een oudere man en een jonge vrouw en we bestellen onze maaltijd. De eigenaar raadt ons aan om even te gaan genieten op de playa’ en als we klaar zijn zal het eten op tafel staan. Dus vertrekken we met onze jonge gids naar de andere kant van het eiland, tussen de lage begroeiing, waar heel wat krabbenpoten liggen. Blijkbaar is de onderlinge concurrentiestrijd zeer hevig en sneuvelt er geregeld een lid (komt ook voor bij de beste socialistische families – zie Cools). Uiteindelijk komen we aan bij een caraïbisch aandoend wit strand met een blauwe zee. De temperatuur is zalig en het gehele strand ligt er verlaten bij. Je waant je waarlijk een ontdekkingsreiziger of een schipbreukeling. Nadat we onze spullen bij een grote boomstronk laten onder een solitaire boom die een beetje schaduw en verkoeling geeft, besluiten we om een strandwandeling te maken. Het is een eindje wandelen tot de zee en we komen dan ook geregeld een rode krab tegen. Als een professionele dribbelaar lukt het Ricardo om met vaardig voetenspel en sambagegoochel de krab in te sluiten en op te pakken. Ietsje verder kan hij ook een ‘medusa’, een blauwe kwal, strikken maar deze moet hij toch laten gaan omdat ze erg venijnig kunnen zijn. Terwijl ik terug wandel zie ik honderden krabben zich zijdelings trippelend over het strand bewegen. Als je even stilhoudt, krioelt het van het leven op het strand. Nadi is even tot in het water gegaan en het voelt heerlijk aan. Tijdens deze wandeling vindt ze nog een ‘dollar del mar’, een gefossileerde zeester die ze, met rede, trots aan iedereen toont en angstvallig bewaart om thuis een plaatsje te geven.
Daarna leggen enkelen zich om wat te rusten en te zonnen en anderen zetten zich in de schaduw om wat te keuvelen . Tot we allen honger krijgen en we vragen aan Ricardo hoe laat het is. Daarop kijkt hij even omhoog en vertelt ons het juiste uur.

In het restaurant worden onze bestellingen opgediend en het is ongelooflijk hoe men in deze primitieve omstandigheden zo lekker eten kan tevoorschijn toveren. Iedereen is vol lof over zijn gerecht en de prijs is ongeëvenaard want uiteindelijk eten we met 6 personen voor 50 dollar. Er wordt hartelijk afscheid genomen van de eigenaar en er worden uitvoerig complimenten gedaan aan de jonge, verlegen indigena. Daarna vertekken we met onze motorboot terug de rivier op.

Na al dit lekkers moeten we bewijzen dat we in geval van nood ook voor ons eigen kostje kunnen zorgen. Ricardo pakt een aantal flessen die als provisoire hengel zullen dienen, Daar wordt de visdraad aan vast gemaakt en aan het andere eind bevestigt hij een haak met een loodje. Ons aas zal stukjes scampi zijn. Het anker wordt uitgeworpen en iedereen krijgt een vislijn toegewezen. Met veel enthousiasme wordt de jacht geopend. Sommigen zijn zo enthousiast dat ze zelfs al beginnen te vissen in de boot en anderen zijn weer zo hevig dat de lijn een onontwarbaar kluwen is geworden. Uiteindelijk kan enkel Ricardo een trofee claimen daar hij de enige is die effectief iets heeft gevangen (volgens ons spelen die vissen onder één hoedje met de lokale bevolking).

Na dit leuk intermezzo vaart de boot ons terug naar de vertrekplaats en zeggen we vaarwel aan de bemanning. Na wat gelaveer om terug uit de krappe parking te geraken, zijn we weer onderweg naar Tonsupa. We stoppen nog even in Atacamas om een internetcafé te zoeken want Lisa moet nog dringend een taak voor school binnensturen. Internet is geen evidente zaak hier in Ecuador want ik las dat slechts 10% van de personen toegang heeft tot het wereldwijde web. Geregeld zie je wel cybercafés waar de mensen dan toch online kunnen, maar ze verschillen niet zoveel van hun Europese of Amerikaanse tegenhangers want ik zie vooral Facebook en Youtube openstaan.

Hoewel het een stralende zonnige dag is geweest, begint het nu stilletjes te regen en gaat dit weldra over in een fikse tropische regenbui waarbij de terrasjes stilletjes aan onderlopen. Tijd om ook naar huis te gaan dus.