Indiaantje spelen

’s Morgens nemen we samen met Hans en Ingrid de taxi naar één van de grotere busstations in Quito waar we dan een bus zullen nemen naar de indianenmarkt in Otavalo. Deze stad ligt een kleine 100km ten noorden van Quito en is alombekend voor zijn markt waar Indígenas traditionele spulletjes verkopen en er bijgevolg ook een gigantische troep toeristen rondslenteren, maar het is één van de bezienswaardigheden die je moet gezien hebben. De taxi kost 4 dollar volgens het bureau maar net zoals op vele plaatsen proberen ze er een schepje bovenop te doen, het is dan zaak om voet bij stuk te houden.
Per taxi arriveren we tenslotte te Carcelén, de hub voor verdere busreizen. Net als in de rest van het land gaat het er vrij chaotisch aan toe en is niet echt duidelijk in welke rij we moeten aanschuiven. De gebrekkige signalisatie wordt ruimschoots goedgemaakt door de vriendelijkheid wanneer je iets gaat vragen en al gauw staan we aan te schuiven in de juiste lijn. Aan het loket kopen we vier tickets voor 2,20 dollar per stuk (het wisselgeld hebben we nog te goed van de chauffeur) wat een schijntje is, de bus is in dit land een enorm goedkoop maar je moet wel op je spulletjes letten want het trekt passagiers van allerlei slag aan.
Op ons ticket staat de firma Los Lagos 43 vermeld en we hebben zetel 7,8,9 en 10. Dan moeten we ons naar de achterkant van het gebouw begeven waar de perrons zich bevinden en wachten op onze Los Lagos 43 bus.

Iets later komt deze aangereden en kunnen we instappen en plaatsnemen op onze voorbestemde plaatsen. We zitten vrij vooraan, dichtbij het televisiescherm en Hans vertelt me dat het traditie is dat tijdens zo’n busreis altijd een bloederige actiefilm wordt afgespeeld.
Iets later komt de conducteur langs en geeft ons effectief ons wisselgeld terug. Zolang we stilstaan komen er nog verkopers met drankjes en eten de bus opgestapt, we krijgen zelfs nog een speech van een kerel die geld vraagt voor een mislukte operatie aan zijn been.
Daarna vertrekken we voor een trip van anderhalf uur en begint de film te spelen (gelukkig geen hectoliters ketchup maar een middeleeuwse fantasy). Plots belt Tere om te zeggen dat ze op weg is naar Otavalo met Lisa, Steven en Pamela en om iets af te spreken. Onderweg stappen er ook mensen af en anderen weer op en uiteindelijk bereiken we het busstation in Otavalo.


Omdat we in dollarnood zitten zoeken we een bank of wisselkantoor waar we onze kleurrijke euro’s kunnen inwisselen voor saaie dollars. Na een aantal keer op een njet te zijn gestuit, vinden we de Banco de Guayaquil die wel bereid is om ons wat te wisselen maar slechts 150 euro per persoon, alles onder het wakende oog van één of meerdere bewakers die steeds aanwezig zijn in elk bankkantoor. De bankdirecteur blijft angstvallig toekijken en ik moet ook een identiteitsbewijs voorleggen en een kribbel zetten onder een ontvangstbewijs. Maar met heel wat dollars rijker stappen we terug naar buiten en kunnen we ons uitleven.
We spreken nu af met de tweede groep en overhandigen Lisa geld om haar koopjes te doen. Tere, Steven en Pamela hebben niet zoveel zin om te shoppen en gaan een waterval in de buurt bezoeken en na afscheid te hebben genomen, schuimen we de ‘mercado del poncho’, de ponchomarkt af. Zoals gezegd worden kraampjes uitgebaat door Indigenas die artisanale voorwerpen verkopen als t-shirts, golfjes, standbeeldjes, poppetjes, schilderijen, tapijtjes, tafelkleden en duizend andere dingen. Natuurlijk vragen ze een veel te hoge prijs maar goede afdingers kunnen wel tot de helft korting verkrijgen. Een andere tactiek is om er verschillende te kopen en zo een korting te bekomen. De verkopers variëren in leeftijd van heel jonge mensen tot vrij oudere senioren.
Tegen 15u begint de honger toch wel te knagen en gaan we op zoek naar een restaurantje. Hans heeft hier in de buurt gewerkt en kent een leuk plaatsje om te eten. Na even gewandeld te hebben blijkt het helaas gesloten te zijn en raadplegen we onze Rough Guide. Deze raadt in de onmiddelijke buurt restaurant Sisa aan, gelegen op het eerste verdiep met zicht op een zijstraat van de ponchomarkt, waar ook veel kraampjes staan. Lisa heeft geen honger en verkiest om verder rond te neuzen en we spreken af om half vijf aan de zijkant van de markt. In het restaurant bestellen we een mix bord, Nadi haar scampi met look en voor Hans en Ingrid de forel (die er heerlijk uitzag). Tijdens het eten belt Tere om te vragen waar we zijn en we spreken af in het restaurant. Tegen dat ze arriveren is het echter al half vijf geworden en spurt ik naar de markt om ons Lisa op te halen. Ondertussen beginnen de handelaars hun waren al in te pakken en onderweg terug naar het restaurant begint het te druppelen. Lisa en Nadi gaan nog even terug naar de markt voor een golfje dat Lisa cadeau krijgt van haar mama.

Tegen dat ze terug zijn begint het al wat harder te regen en is er van de markt niet veel meer te zien. We besluiten dan maar om terug te keren met taxi Tere en terwijl we aan het wandelen zijn begint het serieus te gieten. We stappen nog even een winkeltje binnen met authentieke wollen producten en keren dan huiswaarts naar Quito met tussenstop in Zambiza.

Tijdens de rit zien we politiewagens en ambulances op de weg staan en enorm veel volk toekijken. Dit is wel anders dan bij ons waar alles mooi afgeschermd wordt en iedereen aangemaand wordt om door te gaan.
Eindelijk arriveren we bij Hans en Ingrid hun huisje en zeggen vaarwel aan Tere, Lisa, Steven en Pamela. Daarna praten we nog wat na over de dag en wensen onze Belgische vrienden een hele goede nacht.