De jacht op watervallen

Het oostelijk gedeelte van Ecuador is bergachtig en er zijn enorm veel rivieren. Deze combinatie maakt dat je er dan ook heel veel watervallen kan spotten. Vandaag gaan we op zoek naar deze pareltjes van moeder natuur. Rond de stad Baños, dat bekend staat om zijn thermale baden, bevinden zich er heel veel.

Echter valt het ontwaken niet mee, de hele nacht was er lawaai op straat en toen we tegen de ochtend een paar uurtjes slaap konden vatten, begon er tegen 5u een luidruchtige Guayaquileen de trappen te bewandelen en in de trappenhal gesprek te voeren met de man achter de receptie. Na een kleine interventie konden we dan toch nog even slapen. Als we tegen half 8 dan toch klaar zijn moeten we Lisa en Tere uit hun bed sleuren en met een beetje vertraging vertrekken we dan toch geradbraakt op weg.
Na een eindje stopt Tere even om de weg te vragen of iets te kopen. Wat opvalt is dat de Ecuadorianen enorm amicaal zijn in de omgang en dat ze elkaar vaak aanspreken met ‘amigo’, vriend of ‘vecino’, buur. Alleszins stopt ze om een ‘aguita’, een drankje op basis van aloë vera te kopen dat zoals zovele dingen in dit land zuiverend werkt en goed is voor allerlei kwalen. Nu, de bijen zitten er rond te zoemen en we hebben geleerd dat als de bijen er op afkomen, het wel goed moet zijn.

Ondertussen verlaten we de provincie Nappo en rijden we de provincie Pastaza binnen waar Baños gelegen is. We passeren een hydrocentrale, waar elektriciteit opgewekt wordt door middel van waterkracht. Het land is stilletjesaan aan het overschakelen van stookoliecentrales naar milieuvriendelijke energiewinning. In de buurt van de stad ligt de vulkaan Tunguraoh, een actieve vulkaan die recent in 2013 nog uitgebarsten is. Er is hier ook veel toerisme dat ’s nacht tochten onderneemt om de gloed van de lava te bewonderen. Helaas is het vandaag te bewolkt om hem te kunnen zien.
We rijden de heuvels in rond Baños en via kleine kronkelwegeltjes belanden we bij een ‘mirador’, een uitkijkpunt met zicht op de stad maar helaas geen waterval te zien. Dus trekken we verder en ietsje verder zien we een wegwijzer die aangeeft dat de waterval “Chamana” in de buurt is. De wegen zijn nu zo steil dat de wagen er even moeite mee heeft. Uiteindelijk komen we uit bij een prachtige waterval, die in meerdere etappes naar beneden dendert. We besluiten om even dichterbij te klimmen en komen zo aan bij een platformpje dicht bij het eindpunt. Het is een adembenemend zicht om deze schoonheid van zo dichtbij te kunnen fotograferen. Tegelijkertijd zien we ook een groep de waterval afdalen, een hobby die hier vaak wordt beoefend. Om nog beter zicht te krijgen op de waterval klimmen we nog iets hoger. Hoewel we helemaal geen wandelschoeisel bijhebben en de paadjes verraderlijk glibberig zijn en enkel nog gebruikt worden door enkele verdwaalde berggeiten, bereiken we toch een hoger gelegen uitkijkpunt . Maar het uitzicht is niet zo fenomenaal als van beneden en dus keren we maar terug naar de auto. Op naar de volgende waterval.
We moeten even terugrijden om de beroemde ‘Manto de la Novia’ te vinden maar na een paar kilometer zien we in de verte een waterval zich neerstorten van de hoge rotswanden langs de uitgesneden rivierbedding. Om deze te bereiken moeten we eerst een klein platformpje aan een kabelbaan naar beneden nemen. Het ziet er allemaal zeer primitief uit (het poortje wordt afgesloten met een grote schroef) maar het zicht terwijl je naar beneden gaat is natuurlijk adembenemend. Eenmaal onder aangekomen moeten we nog een hangbrug over de rivier oversteken, zeer authentiek maar het ziet er allemaal krakkemikkig uit. Eenmaal aan de overkant bevinden we ons aan huis met een mooi aangelegde tuin, blijkbaar de toegang om dichtbij de waterval te komen. De eigenaar vraagt anderhalve dollar entreegeld en verleent ons daarna toegang. Helaas is de tuin afgemaakt met draad en hangen er overal waarschuwingsborden zodat we toch nog op redelijke afstand van de waterval zijn. Ontgoocheld “druipen” we terug af.
Tot Tere ons erop wijst dat we langs de tuin kunnen, de kleine beek kunnen oversteken en alzo toch dichtbij de waterval kunnen geraken. Na een flinke klauterpartij over de vele rotsblokken komen we dan toch relatief dichtbij. Dit is echter niet naar de zin van de oude eigenaar die ons met dringende gebaren verzoekt om terug veiliger oorden op te zoeken. Dus keren we maar terug en wachten bang af wat de oudere man, die ook kunstenaar is, ons allemaal zal verwensen. Wanneer we echter terug bij zijn huis aankomen vraagt hij ons poeslief om iets in het gastenboek te schrijven. Terwijl ik iets neerpen kan Nadi de kolibries fotograferen die zich laven aan de hangende drinkbakjes onder het terras.
Omdat hij ons zo sympathiek vindt, stelt hij voor dat we een blik werpen op zijn “verborgen waterval”. Hij gidst ons naar zijn privétuin die veilig afgesloten is en laat ons gewillig het domein betreden. Na een kleine wandeling tussen prachtige planten en langs kleine beekjes, komen we uit aan de oevers van de rivier met zicht op de steile rotswand aan de overkant en inderdaad zien we daar een waterval. Deze is effectief enkel te zien vanuit dit punt en dus waarlijk een “verborgen” waterval. Na dit aanschouwd te hebben keren we terug naar het huis, kopen nog enkele drankjes en nemen hartelijk afscheid, waarbij onze mooie Lisa nog een innige omhelzing krijgt (de eenzaamheid begint te tellen waarschijnlijk).
Als we de hangbrug terug zijn overgestoken besluit Tere nog even te pauzeren om enkele versnaperingen te kopen en die op haar gemak op te eten. We hebben echter afgesproken om 19u met Ingrid en Hans, een sympathiek Belgisch koppel van bij ons in de buurt, die in Ecuador zullen verblijven tot half april. Omdat de terugreis naar Quito nog een vijftal uren zal duren, begint het toch wel te dringen. ‘Tranquilo’, rustig, zegt een Ecuadoriaan dan ! Na de pauze komt er terug beweging in en rijden we in ijltempo, zonder veel haltes door naar Quito. Alles gaat vlot tot we in een file terecht komen. Mits wat stunt –en vliegwerk en omwegjes langs verlaten spoorbanen, kunnen we deze omzeilen en zijn we weer onderweg naar Quito.
Goed dat we op voorhand hadden laten weten dat we wat later konden zijn want als we aankomen in Tumbaco is het al half 7 en we moeten nog een douche nemen (om de laatste kleirestjes te verwijderen) en een koffer pakken omdat we waarschijnlijk een paar dagen bij Hans en Ingrid zullen overnachten. We springen vlug onder de douche en maken in allerijl onze koffer en iets na zeven kunnen we toch vertrekken.
Als we vragen hoe lang de tocht naar Zambiza, waar onze Belgische vrienden verblijven, duurt krijgen we te horen dat het wel twee uren kan duren, afhankelijk van het verkeer. Maar de verkeersgoden zijn ons goed gezind en iets voor 8 bevinden we ons in Zambiza. Toevallig vragen we de weg aan een man die de broer blijkt te zijn van de verhuurder van het huis waar Hans en Ingrid verblijven en in “no time” zijn we waar we moeten zijn.
Het weerzien is allerhartelijkst en met een fles champagne vieren we het weerzien en het blijde nieuws dat Hans ook kan blijven tot half juli. Na het aperitiefje verorberen we een smakelijke spaghetti bolognese en keuvelen tot de late uurtjes samen met Tere over Ecuador en andere zaken. We plannen ook om samen met Hans en Ingrid morgen naar de indianenmarkt in Otavalo te gaan en Tere zal nakomen met Steven, Lisa en Pamela. We nemen afscheid van Tere en gaan daarna moe maar voldaan een zalige nacht tegemoet in de logeerkamer van Hans en Ingrid.