LLaatste dagje Córdoba

Om de drukke activiteiten wat te verwerken slapen we eens een beetje uit wat ons toch wel deugd doet. Na alles in gereedheid te hebben gebracht vertrekken we gepakt en gezakt met onze fototoestellen (ik heb een zeer goede leerling en assistente), rugzak, flessen water, stadskaart en nog allerlei dingen. Nadi noemt me al liefkozend burriquitootje, wat klein ezeltje betekent (ik hoop dat ze het op de last die ik moet meedragen heeft). Rond tien uur in de morgen is het opvallend rustig in de straten. We wisten al dat Spanjaarden geen vroege vogels zijn maar ditmaal zijn ze zich volgens ons te buiten gegaan aan feesten en trouwpartijen, er is bijna geen kat te zien maar er dwalen nog veel katers rond vermoeden we.

Ditmaal belanden we voor ons ontbijt aan de ‘Paseo Ribera’, de weg langs de Guadalquivir. Helaas was dit niet onze beste keus. De ronduit onge-interesseerde houding van de ober is uiterst ergerlijk. Het duurt een eeuwigheid voor hij überhaupt de bestelling komt opnemen. Ik ga al even binnen vragen om iets te bestellen maar daar vertellen ze me doodleuk dat de orders buiten worden opgenomen. Ik protesteer nog dat dit klaarblijkelijk niet echt het geval is maar zet me toch maar gedwee terug op mijn plaats. We vermoeden dat hier ook een paar Spaanse katers rondsluipen. Langs ons speelt zich nog een typisch huiselijk tafereel af. Een iets ouder Spaans echtpaar met dochter komt eveneens hun ontbijt nuttigen maar helaas blijft de bediening achterwege. De ergernis begint zich af te tekenen op het gezicht van de vader waar ook al rode vlekken op verschijnen. Er ontstaat een discussie tussen de echtelieden en ge-ergerd staat de man op, tegelijkertijd springt de echtgenote recht om haar man te kalmeren en tegen te houden maar het mag niet baten, onze Spaanse vriend stapt resoluut de zaak binnen. Aan het tafeltje blijft de vrouw verweesd achter, wisselt een blik van verstandhouding uit met de dochter, zucht berustend en kijkt ietwat gegeneerd rond om te zien of de scène niet te opvallend is geweest. We rekenen af (zonder een fooi na te laten) en begeven ons naar een favoriete plekje in de buurt, ons internetcafeetje Del Potro, waar we rustig de voormiddag kunnen doorbrengen en nog een verhaaltje kunnen schrijven voor onze nieuwsgierige lieverdjes op het thuisfront.

De kant van de straat waar ons tafeltje staat, ligt gelukkig nog in de schaduw want de zon staat al hoog aan de hemel en de warmte begint al drukkend te worden. Bij het gezelschap van een colaatje en een wit wijntje vliegen de minuten voorbij. Langs ons hebben twee lokale oudere mannen postgevat met een Cruzcampo, het lokale Cristal Alken dat er natuurlijk niet aan kan tippen, in de hand. Met een zekere flair van nonchalance en verholen nieuwsgierigheid kijken ze steels wat die twee rare toeristen allemaal aan het doen zijn. Door een grappig voorval met een toeriste die de weg komt vragen en daarna totaal het tegenovergestelde doet dan wordt uitgelegd, raken we aan de praat over allerlei onderwerpen als de lokale gewoontes, het weer, het vrijgezellenleven, Córdoba, de politiek, de verschillen tussen mannen en vrouwen, enz… Na een aantal uurtjes met hen te hebben doorgebracht en de moeilijke dialectzinnen en waterval aan woorden te hebben ontcijferd nemen ze vriendschappelijk en met genegenheid afscheid. Even later pakken wij ons boeltje ook bijeen en begeven ons terug in de nauwe straatjes van Córdoba.

Onderweg bekijken en fotograferen we nog enkele interessante dingen maar de belangrijkste onderwerpen zijn gisteren al aan bod gekomen. We stoppen nog even bij El Huevo om nog een ‘tinto de verano’ (een sangría met frisdrank) te drinken en de bijbehorende gratis tapa is mooi meegenomen. Daarna zoeken we wat verkoeling aan en in het zwembad want de hitte begint echt broeierig te worden. Uiteindelijk verschijnen tegen vijf uur in de namiddag de eerste wolken en even ziet het er dreigend uit maar meer dan tien druppels vallen er niet uit. We blijven gespaard van het onweer en een uurtje later komt de zon alweer te voorschijn.

Aangezien het vandaag Moederdag is willen we onze moeders graag even laten weten hoeveel we van hun houden en hoezeer we appreciëren wat ze allemaal voor ons hebben gedaan. Een telefoontje is een kleinigheid en wat woordjes zijn steeds ontoereikend om onze dankbaarheid uit te drukken maar bij deze nogmaals : een gelukkige Moederdag en dank jullie voor alles wat je voor ons hebt gedaan !

We zoeken tegen de avond weer de rivierkant op omdat Nadi daar een leuk adresje heeft via het internet. Ook deze keer stelt deze enorme bron van kennis (zowel internet als Nadi) ons niet teleur : Even zitten we nog verkeerd en willen we Sojo Club binnenwandelen maar om de hoek vleien we ons op het terras aan de mooie tafels van Sojo Fusion, een loungy restaurant met een hele lekkere kaart en schappelijke prijzen. Na het diner maken we nog een aangename avondwandeling langs de bekendste monumenten om deze ook bij avond te kunnen vastleggen op foto. Zo eindigt onze laatste dag in het bekoorlijke Córdoba en zullen we morgen richting “Far West” trekken.

Jullie Mezquitos Zzzzzz,

https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndaluciaCordoba3?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKbb9OPJ05nhhQE&feat=directlink