De rode vlinders

Ons ontbijt nemen we eens uitzonderlijk in ons hostal bij onze praatgrage, vriendelijke uitbater die zich voor ons uitslooft en zijn uiterste best doet. Het is een eenvoudig, snel ontbijtje met wat toast en een croissantje en het gebruikelijke beleg want we willen graag vroeg op pad om flamingo’s te spotten in het natuurpark aan de rand van het dorp. De eigenaar van het hostal vertelde ons gisteren namelijk dat de flamingo’s ‘s morgens vroeg daar neerstrijken en daarna terug vertrekken. Dus verorberen we vlug onze maaltijd en na het uitchecken en hartelijk afscheid nemen van de hostaluitbater rijden we spoorslags naar de ‘marismeos’, de ondiepe plassen, aan de buitenranden van El Rocío. Dichterbij zien we eenden, snippen, aalscholvers en andere watervogels maar verderop bespeuren we de hoofdvogel van onze fotosafari. Ietwat verwijderd van de oevers staan mooi verzameld een hele groep flamingo’s die naarstig hun ontbijt uit het water aan het filteren zijn. Nadi is hilarisch en als een hongerige panter nadert ze haar nietsvermoedende prooi. Behoedzaam sluipt ze door het hoge gras met haar fototoestel in de aanslag om onze roze steltlopers in het vizier te krijgen. We kunnen tot op redelijke afstand naderen en vuren er dan op los. Het is altijd extatisch om een zeldzamer dier in zijn natuurlijke habitat te kunnen fotograferen. Na dit (fotografisch) hoogtepunt leggen we nog wat andere fauna en flora vast en komen een koppel onvervalste Nederlandse vogelspotters tegen. Ze vertellen ons uitgebreid en in alle geuren en kleuren over het aanwezige vogelbestand maar de warmte bevalt de arme, omvangrijke man niet zo goed want zelfs zo vroeg in de morgen druppelen er al talloze zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd. Vermoedelijk zal het besluipen van hun onderzoeksobjecten iets minder elegant gebeuren als bij mijn bevallige vogelspotster. We vertrekken daarna terug op weg en laten onze westernstad achter ons.

Voor onze volgende bezienswaardigheid trekken we in onvervalste ‘goldrush’ stijl de bergen in op zoek naar wederom een “gouden” fenomeen. Sinds 3000 voor Christus werden er in deze bergstreek reeds ontginning van koper, zilver en goud gedaan. De aanwezigheid van deze metalen zorgt ervoor dat de rivier een uitzonderlijke rode kleur krijgt en daarom noemt men haar de ‘Rio Tinto’, de rode rivier. Aan een pompbediende vragen we waar deze rivier gelegen is en hij stuurt ons naar ‘Minas de Riotinto’, de mijnen waar de ontginning gebeurde. Deze liggen op ongeveer anderhalf uur rijden van onze huidige locatie en via landelijke kronkelwegen en mooie berglandschappen arriveren we in een verwaarloosd klein dorpje waar we nog wel enkele ontginningssites vinden maar helaas geen rivier te bespeuren valt. Onderweg zien we de jonge geitjes langs de weg huppelen en stoppen we even om een blik te werpen op het stuwmeer waar idyllisch twee vissers in de schaduw aan de oever druk bezig zijn met hun vermoeiende hobby. Een onderzoekende blik op de kaart leert ons dat de rivier van hieruit zuidwaarts kronkelt en we besluiten een smaller bergweggetje naar het zuiden te volgen dat ons langs Berrocal brengt. Uiteindelijk blijkt het een onooglijk klein dorpje te zijn in de bergen waar bijna geen huizen staan en nog minder te beleven is. We hebben ons al ettelijke malen afgevraagd waarom mensen op deze godverlaten plekjes gaan wonen, laat staan waar ze van leven ? Iets verder passeren we een brugje waar effectief een klein, rood stroompje onderdoor vloeit. We zijn zozeer in de wolken dat we dit natuurwonder uitgebreid fotograferen. Dus vervolgen we onze weg over de rustieke bergwegjes en genieten dan maar van het prachtige, heuvelachtige landschap dat baadt in de zon.

Tot.. we plots arriveren bij een dal waar we een grote rode rivier zien doorkabbelen. We maken bijna een noodstop (gelukkig dat er zo weinig verkeer is), grijpen onze fototoestellen en lopen in draf de helling af naar de oevers van de rivier. De aanwezige zware metalen, die weliswaar enorm vervuilend zijn, geven het water zijn karakteristieke kleur. Door afzetting en onderdompeling heeft de hele oever deze typische kleur overgenomen. De tinten variëren van okergeel, appelsienoranje, bloed –en robijnrood tot roestbruin en de oevers hebben het uitzicht van een marslandschap.

Na genoten te hebben van dit buitenaardse natuurfenomeen, besluiten we om door te rijden naar de dorpjes aan de Atlantische kust, echter omdat we niet door het natuurpark Doñana mogen, zijn we verplicht een hele omweg te maken via Sevilla. Daar het pas vroeg in de namiddag is besluiten we om nog even langs Arcos de la Frontera te passeren. Dit kleine stadje in de buurt van Jérez de la Frontera, is een typisch wit stadje dat bekend staat omdat het tegen een bergflank is opgebouwd en men er prachtige vergezichten heeft over de omgeving. Helaas laat onze GPS ons weer in de steek en dwingt ze ons linksaf te slaan op een rotonde die er echter niet is. Omdat er geen andere noemenswaardige zijwegjes zijn buiten een paar karrensporen, zijn we genoodzaakt om door te rijden naar Jérez de la Frontera en van daaruit verder te rijden naar Arcos. Vanaf nu houden we ons aan een GSP (geplooid stratenplan – zie reactie Kristof) om onze weg te vinden. Door al dit oponthoud is het al laat in de namiddag wanneer we Arcos de la Frontera bereiken. Het dorp heeft een oud en een nieuw gedeelte en natuurlijk belanden we in het gedeelte waar we niet moeten zijn. Daarenboven zijn er heel veel nauwe, steile, straatjes met eenrichtingsverkeer waar we hopeloos verkeerd rijden. Eindelijk bereiken we de historisch stadspoort waar we niet meer verder kunnen met de auto en ons nog een steile wandelweg te wachten staat. Dit in combinatie met de drukkende hitte en een laatste maaltijd die bijna een etmaal geleden is zijn de druppels die de emmer doen overlopen.

We pakken ons boeltje bijeen en rijden richting volgende hostal. Onderweg zien we nog verschillende ooievaars, flamingo’s en uitgestrekte zonnebloemvelden en bereiken we (zonder problemen) onze hostal ‘Los Pinos’. De grootmoeder doet de ontvangst, toont ons de kamers en geeft ons de sleutels. Ze vertelt ons trots dat de kamers pas vorig jaar zijn gerenoveerd en eigenlijk is de prijs heel goedkoop voor een kwalitatieve hostal met zwembad en jacuzzi. Eenmaal ge-installeerd op onze kamer gaan we dringend op zoek naar wat eten om onze honger te stillen. Aan het hostal is ook een restaurant verbonden en voor het gemak besluiten we om daar onze maaltijd te nuttigen (ook omdat we er 5 percent korting krijgen als hostalgasten). Op het terras zit een Nederlands koppel te genieten van een wit wijntje en we geraken al vlug aan de praat. Wies en Roel zijn opmerkelijke, sympathieke, lieve mensen die wonen in de Algarve, te Portugal. We zijn enorm gecharmeerd door hun openhartigheid, levenslust en goedlachsheid. Op dit moment zijn ze bezig aan een gesponsorde fietstocht vanuit Portugal tot aan Málaga (1300 km) voor een tehuis van autistische kinderen. Met open mond luisteren we naar hun (levens)verhalen en ze stijgen nog meer in onze achting. In de Algarve baten ze een bed & breakfast uit waar we zeker ooit nog eens langs gaan proberen te gaan. Wat meer informatie over deze fantastische mensen, wat ze doen en hun stekje in Portugal vind je hier : www.centrumdevlinder.nl ! Na een hartelijk afscheid beslissen we dat we toch wat voedsel nodig hebben (zeker na de paar wijntjes met Wies en Roel) en bestellen we een heerlijke paella mariscos met overheerlijke, verse zeevruchten.

Jullie goudzoekers,

Foto's : https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndaluciaZahora?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMP54u7enfe0pQE&feat=directlink