Pioniers in de Far West

Deze morgen verlaten we ons schitterend hotel in Córdoba om terug zuidelijk te trekken richting Atlantische kust. Onderweg houden we halt in Ecija, een klein Spaans stadje dat bekend staat om zijn torens en ooievaars. We nemen er ook ter plaatse ons ontbijt en gaan dan op pad om de plaatselijke fenomenen te bewonderen. De eerste toren die we tegenkomen heeft er zich al parmantig een ooievaar genesteld aan de top. Elk volgend straatje dat we verder afwandelen zien we wel een toren, de lokale bewoners hadden overduidelijk een manie met hoogtewerken of er was een serieus overaanbod aan architecten. Al bij al is het een enorm gezellig stadje met een lieflijk pleintje en vriendelijke, aangename inwoners. De torens hebben we niet geteld maar het zijn er redelijk wat.

Vervolgens zetten we onze twee uur durende tocht verder met de auto en passeren Sevilla. Onze eindbestemming heet El Rocío en ligt aan de rand van één van de grootse natuurparken in Andalucía, Parque Natural Doñana. Wanneer we het natuurpark naderen zien we stilletjes aan de vegetatie veranderen van loofbomen naar overwegend pijnbomen. Tenslotte komen we aan in El Rocío en we kijken vol ongeloof naar het tafereel voor ons. Er zijn geen verharde wegen meer en het hele dorpje ademt een Far West sfeer. We wanen ons onmiddellijk in een scène van een westernfilm en verwachten elk moment Clint Eastwood uit een saloon te zien stappen om een duel uit te vechten met John Wayne. De straten liggen vol zand en vanuit je ooghoeken hoop je stiekem dat er wat ‘tumbleweed’ komt doorgerold of ‘the good, the bad and the ugly’ samen te zien wegrijden. De zon is ook van de partij en maakt de Mexicaanse westernsfeer compleet met woestijntemperaturen en smalle schaduwpartijen. Soms zie je paarden en karren door de loodzware hitte slenteren maar voor de rest hangt er een akelige, doodse sfeer alsof iedereen dadelijk verwacht dat ‘Billy the Kid’ en ‘Jesse James’ in volle galop met getrokken colts het dorp komen binnenrijden. We laten ons niet uit ons lood slaan en geven ons karretje de sporen op weg naar onze herberg waar we de nacht zullen doorbrengen. We volgen de zanderige wegjes zonder markeringen terwijl we een stoffige wolk achterlaten en draven rustig de straat van onze hostal in. Voor de huizen staan typische rekken waar we de teugels van onze viervoeter / wieler, kunnen vastmaken, het enige wat nog ontbreekt is een waterbak om zijn dorst te lessen. De eigenaar van ‘Al fonda del Rocío’ (fonda is een oud arabisch woord voor herberg) is een zeer vriendelijke man die zich ten voeten uitslooft om het ons naar onze zin te maken, het is een spraakwaterval die van zeer veel op de hoogte is en elk vraagje met heel veel enthousiasme beantwoordt. We zijn al vlug voorzien van een kamer en slepen onze valiezen naar onze eenvoudige, gerieflijke kamer. Daarna begeven we ons terug in de blakende zon om de omgeving te verkennen. Je ziet dat de eigenaar enthousiast knikt maar bij zijn eigen denkt dat je wel een gekke toerist moet zijn om op het heetst van de dag je buiten te begeven.

Dapper en onversaagd trotseren we de stekende zon en de uitdrogende stoffigheid en sloffen door de zanderige straatjes waarbij we bij elke stap weer een paar gram zand meer meedragen. Onze eerste halte is de ‘hermitage’, de kerk. Deze is een verbazingwekkend groot gebouw voor zo’n klein stadje en heeft een typische Spaans koloniale stijl met een Mexicaans front met twee klokken in. Het interieur is sober maar heel mooi verzorgd en de koelte is verlossend aangenaam. Wanneer we terug buitenkomen valt de hitte weer drukkend zwaar op ons. Met lood (of was het zand) in de schoenen slenteren we naar de dichtstbijzijnde saloon en gooien ons neer op het terras. We bestellen twee ‘jarritas’ sangría, een stuk watermeloen en een ijsje. In onvervalste ‘outlaw’stijl worden we echter afgezet daar ze ons zes euro aanrekenen per kruik. We overwegen nog even om ze uit te dagen voor een duel om genoegdoening te eisen maar bergen deze plannen wijselijk op aangezien we geen vuurwapens hebben en enkel met een hoopje zand kunnen gooien. Enkele dollars (en heel wat respect) armer belanden we terug in onze herberg. We besluiten om een siësta te houden op de kamer tot de schaduwen wat lengen en de temperaturen wat draaglijker zijn.

Rond een uur of vijf besluiten we om naar Matelascañas te rijden, een kustplaatsje met een aangenaam strand op ongeveer een kwartiertje afstand. Helaas geeft onze GPS er weer de brui aan en kiezen we er voor om op oude, ambachtelijke wijze de bewegwijzering te volgen. Hoewel we uit een archaïsche ogend dorpje komen is Spanje zich zo snel aan het moderniseren en zijn er zoveel wegenwerken dat de GPSen niet meer kunnen volgen. Terwijl we onderweg zijn zien we kilometers lange serres met o.a. aardbeien en meloenen. De arbeidsomstandigheden moeten op het heetst van de dag hels zijn. Tegen vijf uur in de namiddag zien we allemaal gesluierde vrouwen langs de weg liften, blijkbaar worden de vacatures opgevuld met Marokkaanse arbeidskrachten en zit de shift erop. Na een korte rit bereiken we het kustdorpje en parkeren ons dicht bij het strand.

We zetten ons op het strand in de chiringuito ‘Jose Pedro’, waar de uitbater een heel vriendelijk, energiek baasje is waar het onmiddellijk mee klikt. Het strand is redelijk bevolkt maar niet overvol zoals het doorsnee Belgisch strand op een hete zomerdag. In zee ligt een grote rots en rechts in de duinen staat een vuurtoren, dit zorgt voor een idyllisch plaatje. Ik blijf rustig genieten van mijn drankjes terwijl ik verder schrijf aan onze artikels en ondertussen posteert Nadi zich op het strand om van de laatste zon te genieten en haar boekje verder te lezen. Spanjaarden zijn nieuwsgierige mensen die graag een babbeltje slaan met vreemden. Iets verder dan mij zet zich een wat oudere man die geduldig wacht om een conversatie aan te gaan. We raken aan de praat over diverse dingen als Spanje, El Rocío, Córdoba, enz. Hij heeft al op verschillende plaatsen gewoond maar houdt nog het meeste van deze stek. Ondertussen beginnen de strandbezoekers zich huiswaarts te begeven en dit is het teken voor Pedro Jose om ook zijn boeltje op te ruimen. Gegeneerd vragen we of het stoort dat we nog een laatste consumptie bestellen maar dit is geen enkel probleem voor hem. Na de laatste slokjes te hebben genomen en onze conversatie te hebben be-eindigd, nemen we amicaal afscheid van onze gesprekspartner en van de uitbater en gaan we op zoek naar een plaatsje om te eten. Daar we graag de zonsonderagang zouden zien, willen we niet ver uit de buurt iets zoeken en eventjes verder bestellen we scampi’s pil-pil en gebakken langoustines. Het is echt paradijselijk wanneer je kan genieten van een eenvoudige, lekkere maaltijd terwijl je de zon ziet ondergaan in de Atlantische oceaan. Het is een festijn van kleuren die wederom niet zijn vast te leggen op foto en waar elke beschrijving slechts een fractie is van de pracht en mooiheid.

Voldaan vertrekken we terug naar onze herberg in El Rocío en daar aangekomen slaan we (natuurlijk) nog een babbeltje met de uitbater. Hij is afkomstig uit Cádiz en kent alle stranden uit de buurt. Dit komt ons goed van pas aangezien we van plan waren om deze morgen te bezoeken. Na uitgebreid erover te zijn ingelicht en zijn telefoonnummer in handen te krijgen gedrukt in het geval we een vraag moesten hebben, duiken we onze bedjes in om te dromen van cowboys en indianen.

Jullie Calamity Jane & Buffalo Bill,

Foto's : https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndaluciaElRocio?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKbb9OPJ05nhhQE&feat=directlink