Gejaagd door de wind

Aangezien we aan de kuststreek zitten willen we graag genieten van ons ontbijt met zicht op zee en daarom schuimen we de kusten af op zoek naar een geschikt etablissementje. We rijden eerst richting Conil de la Frontera op zoek naar een geschikt strandje. De Atlantische kusten zijn befaamd om hun ongereptheid en zijn vooral in trek bij surfers, windsurfers en kitesurfers. Na een paar rondjes op de rotondes in Conil te hebben gedraaid komen we dicht in de buurt van het strand. Het is niet zo evident blijkbaar om echt tot aan het strand te geraken en dus parkeren we ons er een eindje vanaf. Na even gewandeld te hebben komen we boven aan een klif waar we een uitkijk hebben op de Atlantische oceaan en het strand enkele tientallen meter onder ons. Het aantal zonnekloppers is zeer gering wat deels ook verklaard wordt door de vrij stevige bries die er waait. We nemen nog enkele foto’s, genieten nog even van het prachtige vergezicht en besluiten rechtsomkeer te maken.

We hebben nog steeds geen ontbijt gehad en gaan ons geluk beproeven aan het befaamde strandje Bateles bij het stadje Zahora. Wederom parkeren we onze auto even van het strand af en kuieren de boulevard langs het strand af. Ook hier merken we dat de wind flink is opgestoken en onze zorgvuldig gecoiffeerde kapsels zien er al vlug uit als duingras dat een hevige storm heeft getrotseerd. Op dit strand is er meer activiteit en zie je de mensen bezig op het strand. We zoeken een ontbijtstekje in één van de zijstraatjes omdat de wind ietwat te hevig waait. Daar bestellen we eens tegen de Spaanse traditie in een ‘napolitana’, een royaal chocobroodje waar in plaats van twee krenterige streepjes chocolade, de hele binnenzijde met chocolade is belegd. Na ons ontbijt begeven we ons terug op het strand en vechten we tegen de het mulle zand en de natuurelementen in de vorm van een fikse wind. Het quasi verlaten strand is wel heel fotogeniek en blijkbaar schrikt niet iedereen terug van de forse luchtverplaatsing. Iets verder zit een ouder vrouwtje desolaat in een tuinstoeltje haar haakwerk te voltooien. Ze bekijkt ons meewarig en vraagt zich hardop af waarom iemand een foto wil nemen van haakwerk. Helemaal uitgeblazen bereiken we terug ons karretje en trekken richting hostal. Onderweg zijn we nog een aantal zonnebloemvelden tegengekomen en aangezien dit heel fotogenieke plantjes zijn stallen we ons autootje op een verlaten zandweggetje langs het veld. Hopelijk ziet een passerende boer met tractor het niet aan voor een Spaanse vluchtheuvel (deze zijn bijna even groot) want dan gaat moeilijk worden om terug in te stappen.

We leven ons uit tussen onze zonnebloemen (fotograferen natuurlijk) en zien even later een oude man met een brommer halt houden bij het veld. Angstvallig houden we hem in het oog want we verwachten dat het de eigenaar is die deze twee rare snuiters in een Spaanse toreador stijl van het veld zal jagen. Hij blijft echter morrelen aan zijn brommertje en onze tweede optie is dat het gewoon iemand is met pech onderweg. Aarzelend vragen we of een handje kunnen helpen maar vriendelijk slaat hij deze hulp af. Na zijn brommer te hebben gestabiliseerd daalt hij de berm af en komt het veld ingewandeld. We houden ons spurtklaar om het record van Usain Bolt met seconden te verbeteren moest hij toch nog onverwachts een tweeloop bovenhalen. Het blijkt echter een uiterst vriendelijke “boer” te zijn die kruid komt trekken voor zijn varkens. Hij vertelt ons dat hij restaurant ‘Juan’ heeft uitgebaat niet ver van hier maar het heeft overgegeven aan zijn zoon. Met veel overredingskracht probeert hij ons te overhalen om er te gaan proeven van de heerlijke varkenshammen. Nu we gezien hebben met hoeveel toewijding de vader zijn troeteldieren verzorgt, spreekt het idee ons wel aan. Na dit onderhoudende gesprek gaan we verder naar onze volgende kust.

We houden halt tegenover Trafalgar Playa, waar de imposante vuurtoren zich bevindt en waar iets voor de kust de beroemde slag van Trafalgar heeft plaatsgevonden. Deze slag tussen een Engelse en een Frans-Spaanse vloot ten tijde van Napoleon, die gewonnen werd door de Engelsen heeft ervoor gezorgd dat Groot-Brittannië de heerschappij kreeg over de wereldzee-en en ze een wereldrijk konden uitbouwen. Ongetwijfeld was er de dag van de zeeslag geen ‘Levante’, zo noemt deze oostenwind in Spanje. In grote getalen zien we de kitesurfers zich uitsloven en capriolen maken op de vervaarlijke golven, door deze weersomstandigheden zijn ze echt in hun element. We wandelen verder naar de ‘faro de Trafalgar’, de vuurtoren en worden onderweg haast gezandstraald. Bovenaan hebben we een mooi zicht over de azuurblauwe oceaan, de witte schuimkoppen en de woeste kliffen. Na ons rondje te hebben gemaakt rond de vuurtoren en bijna te zijn weggewaaid, kuieren we naar onze wagen en rijden we terug naar onze hostal om de namiddag beschut van de wind aan het zwembad door te brengen. Onderweg merkt Nadi nog op dat je in Frankrijk ook zo’n felle wind hebt die begint met een ‘C’… iets later proclameert ze enthousiast dat het de ‘M’istral is !

Aangezien we zo gecharmeerd waren door ‘papa Juan’, besluiten we om ons avondmaal te nuttigen bij ‘Juan’. Via een pikdonker landweggetje met in de verte enkel het voorbijglijdende licht van de vuurtoren, arriveren we plots vlak aan zee (indien we nog tien meter verder hadden gereden zagen we waarschijnlijk visjes door onze voorruit) en dan te bedenken dat we dit de hele dag gepoogd hebben maar telkens op ruime afstand moesten parkeren. Iets verder ligt een duister pandje, helaas is onze ‘Juan’ gesloten (dat heeft papa Juan niet verteld uiteraard) en dus kiezen we maar om ons geld te besteden bij de buur, ‘Don Fransisco’. Daar krijgen we een hele lekkere vis voorgeschoteld en met een uitzicht op zee en het geluid van de ruisende golven kan de avond niet meer stuk.

Jullie strandjutters,

Foto's : https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndaluciaZahora2?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKyL5_u-s9ukZw&feat=directlink