Zon, zee & strand

Hoewel we al een tijdje thuis zijn willen we jullie nog graag vertellen over de laatste etappe van onze rondreis door Andalucía.

Deze morgen besluiten we vroeg te vertrekken om de overige strandjes op te zoeken. Echter hebben we geen rekening gehouden met de Spaanse werkuren die toch een paar uurtjes achter liggen op de onze. Al rekening houdend met de latere uurtjes van opstaan breng ik de koffers naar de wagen en onderweg kom ik de moeder van de uitbaatster tegen. In mijn beste Spaans maak ik haar duidelijk dat we willen afrekenen. Ze knikt medelevend en belooft me dat ze haar dochter zal waarschuwen. Blijkbaar bevond dochterlief zich nog ver weg in dromenland want een hele poos later verschijnt ze in een verwarde toestand met slaperige ogen. Desalniettemin nemen we hartelijk afscheid en zijn we weer onderweg.
Ons eerste strandje ligt in Caños de Meca waar we een mooi zandstrand aantreffen met een pittoreske rotskust op de achtergrond. Spijtig genoeg staat de wind vrij fel. Daarna zetten we onze tocht door naar Barbate, een vissersdorp met een grote vismarkt. We parkeren dicht aan zee en bewonderen het uitgestrekte zandstrand. Samen met de promenade doet het ons een beetje aan de Belgische kust denken (we prefereren toch de authentieke strandjes). We willen er graag ons ontbijt nemen maar een combinatie van de Spaanse openingsuren en het pas opstartende toeristenseizoen maakt het er niet gemakkelijker op. Uiteindelijk vinden we toch een gelegenheid waar we onze ‘tostadas’ met koffie en fruitsap kunnen nuttigen. Daarna gaan we weer op weg naar Zahara de los Atunes, één van de mooiste strandjes klaarblijkelijk. Door een onbegrijpelijke bewegwijzering geraken we er helaas niet en wijselijk zetten we onze weg voort naar de volgende halte, Tarifa. Onderweg willen we ook nog een bezoekje brengen aan een Romeinse site die verborgen ligt tussen de bergen. De autoweg naar Tarifa voert ons door een zeer heuvelachtige streek met serieuze stijgingen en dalingen. Op de heuveltoppen zie je talloze windmolens staan om electriciteit op te wekken. Spanje investeert duidelijk enorm in groene energiewinning met enorme oppervlaktes zonnepanelen en heuvels vol windturbines.

Opeens zien we twee fietsers, volledig bepakt, kranig de berg op zwoegen tegen de forse windstoten in die we zelfs in de wagen voelen. Vol bewondering staren we naar de ongelooflijke krachttoer die deze twee mensen volbrengen. We stoten elkaar aan, zou het ... Inderdaad, het zijn Wies en Roel, het ongelooflijke sympathieke Nederlandse koppel dat we in ons hotel te Zahora zijn tegen gekomen. We zouden ter plekke willen stoppen maar dat is niet mogelijk omdat we ons op een autoweg bevinden. We toeteren in het voorbijrijden en ik zie Roel al denken, “weer een koppel gekke Spanjaarden die er plezier in hebben dat we aan het afzien zijn”. We rijden nog een paar minuutjes verder en vinden eindelijk een kleine halte langs de weg waar we kunnen stoppen om onze kranige helden op te vangen. Terwijl we wachten cirkelt er een valk boven ons in de blauwe lucht en ietsje later verschijnen er twee stipjes op de weg. Roel arriveert als eerste en is aangenaam verrast ons te zien, een dikke knuffel en dikke kus volgen. Ietsje later komt Wies eraan en het wederzien is even hartelijk. We zijn ongelooflijk blij om hun onverwachts nog eens te zien omdat onze eerste ontmoeting al ongelooflijk warm was. Ongetwijfeld gaan we eens bij hun op bezoek in Portugal ! Dit is maar een fractie van hun odyssee, de rest van hun sponsortocht kan je volgen op hun blog : http://tourdecabos.waarbenjij.nu/

Na dit vertederende weerzien nemen we afscheid en trekken verder de bergen in met in gedachten de ongelooflijke calvarie die onze Nederlandse vrienden nog voor de boeg hebben. Een beetje later zien we een pijl richting Boloña staan, niet de Italiaanse stad van de beroemde spaghettisaus maar een Romeinse archeologische site aan de kust. We zetten ons op de parking en tegelijkertijd stopt een Frans sprekend ouder koppel. De site is gratis voor Europeanen en hoewel Nadi haar pas niet bij heeft mogen we toch binnen zonder toegangsgeld te betalen. Het oudere koppel betaalt echter wel en ze verduidelijken ons dat ze van Zwitserland komen. Het zijn zeer sympathieke, intellectuele mensen en gaandeweg raken we aan de praat. Hun fascinatie voor archeologische sites is enorm en ze sommen ons talrijke andere locaties op die we nog moeten bezoeken. Ze vertellen ons dat ze dezelfde site hier in Boloña meer dan 10 jaar geleden hebben bezocht en toen was er nog praktisch niets te zien. Hun voorliefde voor Spanje is ook heel erg voelbaar en ze kennen het Iberisch schiereiland dan ook op hun duimpjes. Onze Zwitsers zijn blijkbaar nog heel energiek want ze zijn met de auto vanuit Zwitserland gekomen en rijden later door naar het noordelijke Galicia om samen te komen met familie. Als we eindelijk de moed opbrengen om te vragen hou oud ze zijn vertellen ze ons fier dat ze al een eind in de tachtig zijn. Stomverbaasd blijven we achter.
De site zelf is een pareltje, het Romeinse stadje was bekend om zijn zoutwinning en speciale vissaus die bekend was doorheen het gehele Romeinse Rijk. Door deze activiteiten moest het dicht tegen de kust gelegen zijn en dit moet een prachtig zicht zijn geweest, een charmant dorpje met zicht op de azuurblauwe zee en op de achtergrond de bergen. Nu is het beeld al magnifiek maar we stellen ons voor dat het toen nog honderd maal mooier moet geweest zijn. We slenteren over de geplaveide wegen tussen de enkele zuilen van de vele tempels. We bezichtigen de speciale kuipen voor de zoutwinning en de sausbereiding en bezoeken daarna het deels gereconstrueerde amfitheater. Het dorp is verwoest door een aardbeving en met spijt in het hart kijken we naar al die vergane glorie. Daarna zetten we onze tocht verder naar Tarifa, het surfersoord.

Tarifa is heel bekend en geliefd bij windsurfers omdat de natuurelementen er voor voldoende golven zorgen om hun activiteit te kunnen beoefenen. Nadi heeft op het internet een leuke eetgelegenheid met een schitterend zicht op de kliffen en de zee gevonden : hotel-restaurant Hurricane (hopelijk doet het zijn naam geen eer aan). We zetten ons aan een tafeltje en schuiven mee aan bij de reguliere hotelgasten. Voor een schappelijk prijs kunnen we kiezen uit een smakelijk uitziend buffet en vergezeld van een goed wijntje genieten we van het uitzicht op zee. Na onze lunch maken we nog een wandeling boven op de kliffen om enkele surfers te fotograferen. Na dit uitje stappen we weer in onze wagen om de laatste etappe van onze tocht aan te vangen.

Vanuit Tarifa vertrekken we richting Marbella, maar eerst moeten we nog wat bergen oversteken. De temperaturen dalen zorgwekkend en boven hangen hardnekkige wolken die het mooie uitzicht belemmeren. Op de bergkammen staan wederom windturbines neergepoot en de dalen tussenin zijn bezaaid met groene weilanden. We volgen de kronkelwegen naar boven en dalen daarna terug af naar de Middellandse Zeekust. Daar we toch langs Gibraltar komen besluiten we een vluchtig bezoekje te brengen aan deze beroemde rots. Gibraltar is sinds de achttiende eeuw, na de verovering door een Nederlands-Engelse vloot eigendom van Groot-Brittannië. Dit heeft heel lang voor conflicten tussen Spanje en het Verenigde Koninkrijk gezorgd. Een gevolg is dat er dus nog steeds grenscontroles plaatsvinden bij het binnen –en buitenrijden van het gebied. We besluiten dus om zo dicht mogelijk te naderen en vanuit de verte een paar kiekjes te nemen van de alombekende rots. Een ander gevolg is dat er op Gibraltar ook links gereden wordt en dus draaien we maar op tijd terug voor we plots in de andere richting rondjes moeten beginnen te draaien.
Daarna trekken we verder via de autoweg voorbij Estepona en komen in de namiddag aan in Marbella. Maar nu komt het moeilijkste gedeelte : het appartementje vinden waar we zullen verblijven. Om één of andere reden weet onze GPS wel waar we ons bevinden maar kan hij geen route berekenen. We beginnen stilletjes aan een complot te vermoeden met de hulp van de CIA, KGB, de farmaceutische industrie en de olielobby (hoeveel onnodige kilometers we al gereden hebben...). Na ettelijke malen de snelweg op –en afgereden te zijn besluiten we een hulplijn te bellen en zodoende bereiken we eindelijk het appartementje (bedankt Flipke voor de 24u support).
Nadi haar zus, Liliane, en haar vriend Cois bevinden zich ook in Marbella en we hebben afgesproken om samen de rest van de dag door te brengen. Nadat we een beetje ge-installeerd zijn, springen we terug in onze auto en nu we toch Nueva Andalucía, een buitenwijk van Marbella, op ons duimpje kennen, bereiken we hun hotel in een mum van tijd. Aan de receptie vragen we waar ze zijn maar ze bevinden zich helaas niet op hun kamer. Dus gaan we hun zoeken op hun andere favoriete plaats :-), het restaurant en daar treffen we ze inderdaad aan. Na nog een wijntje te hebben gedronken, eten we iets in de buurt van hun hotel en daarna trekken we naar het restaurant Belmar achter hun hotel om nog een slaapmutsje te drinken. Cois en Liliane zijn één van de vorige dagen de charmante uitbaters tegengekomen op een late wandeling. Gino en Rachid hadden beide een drukke job in België en besloten op een dag om het jachtige leven achter hun te laten en een Belgisch-Marokkaans restaurant te openen in Marbella. De keuken is een aangename mix tussen typische Belgische en traditionele Marokkaanse gerechten in een mooie, stijlvol, ingerichte zaak met ruime parkeergelegenheid. De eigenaars zijn uiterst sympathiek en steeds bereid tot een goede conversatie. Je kan meer info vinden op : https://www.facebook.com/BelmarMarbella. Na deze leuke avond keren we terug ‘huiswaarts’ naar het appartementje.

Jullie vertraagde reporters (maar beter laat dan nooit),

Foto's : https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndaluciaMarbella?authuser=0&authkey=Gv1sRgCLrW3u_H8Nup0wE&feat=directlink