Vamos a la playa

Zoals gepland stonden we die morgen op om 5u om vlug te ontbijten en om half 6 onze ‘roadtrip’ aan te vangen. De latino vertraging viel nog heel goed mee want tegen 6u zaten we gepakt en gezakt vertrekkensklaar. Prompt werd er weer druk heen en weer gebeld naar het tweede team dat ons zou vergezellen vanuit Quito, namelijk de oudste dochter Grace, haar vriend Guan (met italiaanse roots), een sympathieke neef Mario samen met zijn moeder ‘tia Soni’ en Steven en Pamela die hun kleren nog moesten ophalen in de hoofdstad en aldus daar hadden geslapen.

Het tweede team kon blijkbaar iets moeilijker uit de veren want we moesten een tijdje wachten aan een takstation. Maar dit gaf me de mogelijkheid om de prachtige zonsopgang achter de bergen te fotograferen met in de verte de in een ochtendzonnetje badende Cotopaxi, een vulkaan van bijna 6000 meter hoog.
Ecuador kan men ruwweg verdelen in drie geografische regio’s. Centraal hebben we de Sierra, een deel van het Andes gebergte, in het westen dalen we af naar de vlakten en de kuststreek en in het oosten bevindt zicht regenwoud.
Quito ligt in een vallei temidden van een uitgestrekte bergketen waar een 30tal vulkanen deel van uitmaken en er nog een heel deel actief of sluimerend zijn.

Na een kleine pauze arriveerde de tweede groep waarna de bezetting en de bagage werden verdeeld over beide auto’s en daarna vertrokken we op pad doorheen de Sierra. We reden over ruime, kronkelende autosnelwegen met op de achtergrond de Cotopaxi, echt een fenomenaal uitzicht. Erlangs bevonden zich nog een aantal vulkanen die de mensen hier de bewakers van de Cotopaxi noemen, nl. : de Illiniza en de Rumiñahui. Deze zijn met respectievelijk 5248 en 4721 meter ietsje minder groot maar desalniettemin toch indrukwekkend. Alleen al dit spectaculaire landschap loont de moeite om naar Ecuador te komen.

Ietsje verder stopten we in een wegrestaurant om te ontbijten. Geen buffet of kant en klaar verpakte maaltijden maar een eigenaar die aan tafel de bestelling kwam opnemen en ietsje later verse waren als omelet, broodjes, fruitsappen en marmelade op tafel afleverde.

De verplaatsing probeert men zo efficiënt mogelijk te doen. Hoewel de brandstof hier slechts een vierde kost van bij ons (een eigen petroleumindustrie en minder taksen doet wonderen), zal men toch proberen om zoveel mogelijk in één toestel te krijgen. Onderweg kwamen we dus geregeld een SUV met laadbak tegen waar een klein hoofdje vanonder het deken stak en je merkte dat er nog een hele familie hem vergezelde in diezelfde ruimte. Of passeerden we een camionnetje waar de deuren van de vrachtruimte ontbraken en in een hoekje weer een heel gezin ineengedoken zat. Het wagenpark is zeer Amerikaans afgestemd en je ziet dus heel veel SUV’s en Amerikaanse merken rondtoeren.

Van de originele bewoners van het continent, de indio’s blijven er niet veel meer over. Na de verovering zijn de Spanjaarden redelijk kwistig geweest met hun genen en dit levert een mengelmoes van rassen en kleuren op. Voeg daar nog eens ge-importeerde Afrikaanse slaven bij en je hebt een kleurenpalet dat het hele gamma van wit tot ebbenhout bruin beslaat. Toch overleefden er in de uithoeken van de Andes nog groepen indio’s, die men nu respectvoller ‘indigenas’ noemt. Deze zagen we geregeld langs de weg met hun geblokte lichaamsbouw, ronde gezichtjes, zwarte kledij en grappige bolhoedjes. Ze Zaten gewoon langs de kant, sjouwden vee achter hun aan of transporteerden goederen. In een klein indigena-dorpje zagen we een klein vastgebonden biggetje en hing een geslacht varken langs de deurpost. Deze mensen zijn heel veel bezig met landbouw, natuur en ambachtelijke vaardigheden. Onderweg kwamen we plaatsjes tegen met namen als Conocoto, Macachi, Tanicuchi en Latacunga, die niet echt Spaans klinken. Deze vinden hun oorsprong in het Quichua, de taal van de oorspronkelijke indio’s.

Onderweg passeerden we het leuke stadje Ambato dat helemaal verwoest werd door een aardbeving in 1949 en twee jaar later al weer verrees. Het is bekend om zijn drie ‘juanes’, een schrijver, een componist en een vrijheidsstrijder. In februari is er het alombekende fruit –en bloemenfestival.

Na een eindje doemde opeens het reusachtige silhouet van de Chimborazo op, de hoogste vulkaan van Ecuador (6270m). De gigantische kolos torende uit boven de hoogvlakte met een besneeuwde tip. In de ‘winter’ is de volledige berg en een deel van de vlakte in sneeuw gehuld. De laatste uitbarsting zou plaatsgevonden hebben rond 650 vC. Alleszins vormde dit een magnifiek uitzicht dat we uitgebreid op foto hebben vastgelegd.

Na de bergachtige Sierra begon de afdaling naar de kustvlakten wat gepaard ging met mist en regen. Stilletjesaan zagen we de fauna compleet veranderen. Waar de bergstreek nog dor en begroeid was met stug gras en een occasionele boom, stonden de bergflanken nu vol met varens, bananenplanten, palmbomen en een dichte begroeïng. Ook de temperaturen bereikten tropische hoogten en al gauw baadden we in zwoele omstandigheden, wat het signaal was om de ware kleren uit te spelen en luchtigere kledij aan te doen.

Rondom ons verschenen er nu smaragdgroene rijstvelden waar witte reigers naarstig op zoek waren naar voedsel. Deze regio is doorregen met riviertjes en kanalen die uiteindelijk uitmonden in zee. Het was nu het droge seizoen maar in de ‘winter’ overstroomt dit hele gebied. Daarom dat de lokale bewoners in deze rivierdelta ook paalwoningen bouwen, de oudere houten palen worden stilaan wel vervangen door nieuwe betonnen.

In de verte verschenen de buitenwijken van Guayaquil, de grootste stad van Ecuador met ongeveer 3 miljoen inwoners. Guayaquil ligt aan zee en bezit de grootste haven en is de meest ge-industrialiseerde stad van Ecuador. Dit zagen we duidelijk aan de ommuurde rijke wijken, de mooie winkelcentra en de dure ‘carros’, auto’s. We stopten even in een zakencentrum, volledig wit met mooie lantaarns en aangelegde vijvers. Hier was duidelijk geld aanwezig !

We vervolgden onze weg naar het centrum van Guayaquil, dat gelegen is aan de rivier Guayas en waarvan de oevers verbonden worden door moderne bruggen. De oude wijk aan de rivier deed ons een beetje aan Porto denken met de sjofele, gekleurde rijhuisjes. In schril contrast daarmee stonden de moderne torens en flatgebouwen.
Na geparkeerd te hebben maakte Mario, Stevens neef en mijn bodyguard, me duidelijk om niet te koop te lopen met mijn fototoestel. Wijselijk stopte ik hem in een rugzakje en liet hem maar door Mario dragen. Daarna vertrokken we richting Malecon, een populaire benaming in Ecuador dat de populaire uitgaansbuurt van een stad aanduidt. Deze bevond zich aan de oever van de rivier en bezat leuke restaurantjes, bars, speeltuigen voor de kinderen, monumenten, een kersttafereel en heraangelegde pleinen. We stapten de ‘Resaca’ (kater in het nederlands) binnen, een restaurant in de vorm van een toren waar je op de eerste verdieping in open lucht kan dineren met zicht op de rivier. Na wat tafels te hebben verschoven en onze bestelling te hebben duidelijk gemaakt aan de ober, konden we genieten van de aangename bries en het uitzicht op de rivier en de stad. Ondertussen was de zon ondergegaan en baadde de rivier in een zee van lichtjes terwijl verlichte bootjes op en af gleden.
Zo vlot als het opnemen van de bestelling ging, zo chaotisch verliep de levering echter. Enkele bestellingen waren verkeerd en sommigen (waaronder ook mijn schat Nadi) moesten wel heel lang wachten op hun gewenste schotel. Maar de verschillende schotels met vis, zeevruchten en krab smaakten heerlijk. Het opstellen van de rekening was weer een andere uitdaging, aan Steven werd tot driemaal gevraagd welk gerecht hij nu eigenlijk had gehad. Maar uiteindelijk betaalden we onze schuld en verlieten de eetgelegenheid.
We flaneerden nog even over de dijk, poseerden voor een monument en een kerstboom opgebouwd uit enkel lichtjes en vertrokken toen de andere richting uit. Blijkbaar was er nog een fikse klim gepland maar dit zagen de vrouwen niet zitten. Dus vertrok ik met Gian, de vriend van Grace, om de 444 treden naar de vuurtoren te beklimmen. Onderweg passeerden we gezellige winkeltjes, authentieke huisjes en lokale bewoners die genoten van het nachtleven. Uitgeput bereikten we de laatste treden en ietsje later arriveerden Mario en Steven. Boven was een klein pleintje met een kapel, de vuurtoren en een fenomenaal uitzicht over de verlichte stad. Na nog een kleine klim stonden we op het balkon van de vuurtoren. Blijkbaar was deze gebouwd om de stad te waarschuwen in geval van piraten, die blijkbaar ooit eens de vrouwen van de stad hebben ontvoerd. Hopelijk zijn onze vrouwen veilig ;-) Na nog enkele toeristische kiekjes te hebben genomen, daalden we de 444 trappen terug af (in een iets sneller tempo deze keer).

Tijd voor onze laatste etappe : onze slaapplaats in Salinas, een badplaats bekend om zijn mooie stranden. Er moest nog een kleine 200 km afgelegd worden, dus na een dikke 2 uren bereikten we rond middernacht de rand van de stad Salinas. Terre had een hostalleke gezocht via het internet en verzuimd om te reserveren, helaas was het volzet. Dan maar op zoek naar een ander. Juist erlangs lag nog een motelleke en ze gingen daar even op prospectie. Toen ik de gedegouteerde gezichten zag bij het buitenkomen was ik blij dat we verder reden. Ietsje verder vonden we een redelijk mooi hotel, Greenfields, met een zwembad en redelijk mooie kamers. Eindelijk konden we onze hoofdjes neerleggen na een trip van ongeveer 700 km.