Moving on up !

Vandaag zit onze strandvakantie erop en vertrekken we terug naar de hoofdstad Quito. Het hele complex wordt bewaakt door een jonge gast die naast bewaker ook klusjesman speelt. Daar er iets stuk is neemt Tere hem mee naar een ijzerwinkel om een vervangstuk te kopen. Tegenover het gebouw, in dezelfde straat zijn ze een nieuw appartementenblok aan het rechtzetten en geregeld komt er zwaar vrachtverkeer door. In combinatie met de zware regen van deze nacht, zorgt dit ervoor dat de weg één grote modderpoel is, zeker daar enkel de hoofdwegen geasfalteerd zijn en alle zijwegen nog steeds onverhard zijn.


Onderweg maken we een kleine omweg door de hoofdstad van de provincie, Esmeraldas. Deze heeft een vrij grote haven waar heel veel in –en uitgevoerd wordt. De stad zelf is zeer rommelig en er ligt enorm veel vuilnis verspreid. De vriendelijkheid van de Ecuadorianen blijft echter onovertroffen, geregeld stoppen we om de weg of inlichtingen te vragen en steeds worden onze vragen met een glimlach beantwoord. Ook als je iemand passeert op straat of met de auto wordt er steeds geknikt of een vriendelijk woordje gezegd. Samen met de Portugezen staan de Ecuadorianen bovenaan onze vriendelijkheidslijst. Tegen de zee ligt het Playa de las Palmas waar we even stoppen en een kijkje gaan nemen. Op het strand ligt een enorme berg afval, hout en planten. Tere legt ons uit dat er in dit gedeelte geregeld kleine tsunami’s voorkomen en daardoor enorm veel vuilnis en wrakhout aanspoelt.
Ietsje verder kopen we nog een kokosnoot want zodra we de kust verlaten zal het gedaan zijn met deze lekkernij. Nog een eindje verder stopt Tere plots en worden we in de bakkende auto achtergelaten, waarna ze na een kwartiertje plots terug verschijnt met ‘chifles’, schijfjes bananen gebakken als chips, en een paar manden.

Daarna vertrekken we weer richting Sierra en onderweg worden we tegengehouden voor een controle van de papieren. In tegenstelling tot België is het dus niet verplicht om een autoverzekering te hebben.
Langs de wegen zien we enorm veel Palma Africana, een Afrikaanse palmboomvariant, die vooral geteeld wordt vanwege de olie. Ondertussen zijn de temperaturen de grens van 30 graden gepasseerd. De route kronkelt zich verder door de groene bergen richting hooggebergte. Geregeld komen we een vrachtwagen of autobus tegen en dan is het altijd weer een spannend moment als deze voorbijgestoken wordt. Ze zijn echter ook zeer behulpzaam en stekenhun pinker aan wanneer ze vermoeden dat het veilig is.
We stoppen een tijdje later weer langs de weg waar enkele huisjes staan en Tere koopt hier een typische kaas uit de streek. Het lijkt wel alsof iedereen in dit land iets te verkopen heeft. We vermoeden dat het gebrek aan sociaal vangnet de mensen ook wel aanzet om economischer te handelen en de overschotten van hun productie te koop aan te bieden.
Even verder zien we verschillende mensen langs de weg ruwe koffiebonen uitspreiden om ze te laten drogen in de zon.

Nog wat verder zien we een man en twee jongens ongeveer dezelfde activiteit beoefenen en aangezien er een parkeerplaats is, stoppen we even. Het blijkt dat het een cacaoboer is die zijn oogst aan het laten drogen is. De grote cacaovrucht (een lange rugbybal) bevat verschillende slierten en deze bevatten dan weer de cacaobonen die gehuld zijn in een wit, kwabbelig vruchtvlees. Dit witte vruchtvlees is lekker om te eten en lijkt wat op lychee. De bonen die dan overblijven zijn de feitelijke cacaobonen. De eigenaar neemt ons mee naar zijn plantage en met zijn machete snijdt hij een cacaovrucht af om ons cadeau te doen. Hij vertelt ons dat hij ook heel wat suikerriet verbouwt en daarop snijdt hij ons een lange stengel af en bewerkt deze met de machete alsof het een aardappelmesje is, tot we een aantal witte staafjes hebben. Door deze uit te zuigen, verkrijg je een lekkere zoete vloeistof waarvan men ook de bekende rietsuiker maakt.

Langs de weg zie vaak platen met snelheidslimieten staan maar we hebben de indruk dat niemand er zich aan houdt. Als er ergens een stuk asfalt afgebrokkeld is van de weg wordt dit toch gewoonweg aangeduid door een paar tonnen op de weg te zetten.

Ondertussen rijden we terug de Sierra in en de botsing van deze twee klimaten zorgt voor nevel en veel neerslag. De temperaturen dalen ook tot onder de twintig graden. Als we in Quito arriveren is het ondertussen een barre 12 graden geworden, net zoveel als in België horen we. Het verschil is dat dit de absolute minimumtemperaturen zijn hier.