Speleologie

Na een rustdagje is het terug tijd om het land verder te verkennen. Tere kwam gisteren plots af met het idee om een stukje van de Oriente, de oostelijke zone van het land, te bezoeken. Dus moeten we om 7u opstaan. Als we vragen wat voor kledij we moeten aandoen, antwoordt ze ons : badkledij en lichte kleren. Terloops vermeldt ze ons ook dat we misschien wel ergens overnachten. Verbouwereerd pakken we dan maar een koffertje. Ondertussen hebben we er al mee leren leven dat je best niet teveel vragen stelt, daar de antwoorden toch heel wazig zijn en de plannen à la minute worden ge-improviseerd.

Na Tumbaco rijden we deSierra uit en één van de eerste plaatsen waar we door komen maar niet stoppen is Papallacta. Deze stad is bekend om zijn thermische baden die goed zijn voor allerlei kwalen. In de nabijgelegen lagune wordt ook ‘trucha’, forel gekweekt en gevangen.
onderweg steken we de Rio Chalpe Grande over, een vrij grote rivier. Deze streek is dooraderd met waterlopen, wat dus de intense begroeiing mede verklaart, die allen uiteindelijk uitmonden in het regenwoud. Deze rivieren hebben in de loop der tijden diepe dalen uitgesneden en geregeld zie je dan ook steile rotswanden waar watervallen van kletteren. Hier wordt ook heel veel aan rotsbeklimming gedaan.

Langs de weg staat er jonge vrouw met baby te liften, waar we hulpvaardig voor stoppen. De baby is slechts 4 maanden oud en mag met de mama, Andrea mee naar Archedona, de dichtstbijzijnde stad. Andrea was aan het wachten op de bus maar deze verscheen niet en in plaats van de 2 uur durende tocht door de bergen te wandelen, besloot ze om te liften. Ze moet namelijk naar de stad waar haar 7 jarige dochtertje school loopt voor het oudercontact. Haar man werkt in de wegenbouw aan de andere kant van het land en zijzelf heeft enkele koetjes en geiten waar ze de zorg voor draagt.

Plots is er een opstopping en zien we vrachtwagens en autobussen langs de kant staan. Gelukkig kunnen de auto’s nog verder rijden. Even verder zien we wat er aan de hand is : er is een rotsblok van het formaat klein huisje van de berg gedonderd en op de weg terecht gekomen. Enkel een zeer smalle doorgang waar onze auto nipt door kan, is nog vrij. Verderop staat er al een gigantische file en ik vrees dat het nog even zal duren voor dit opgelost zal zijn.

We stoppen even in het stadje Archedona om Andrea op haar bestemming te brengen en om het kerkpleintje te bewonderen. Dit stelt echter niet zoveel voor maar tegelijkertijd is een juffrouw met haar klasje op ditzelfde pleintje les aan het geven. We horen haar vragen wat er te zien is in het noordoosten en heel enthousiast wijzen tientallen kinderhandjes naar Lisa en horen we ze veelvuldig “señorita” roepen.

Daarna stoppen we aan de ‘cavernes’, grotten van Jumandy. Het hele complex ziet er wat verwaarloosd uit en als we het terrein oplopen vertelt een bewaker ons dat we best kleren aantrekken die wat nat mogen worden. Okéé, dat begrijpen we, geregeld kan er al eens een druppeltje naar beneden vallen. Ons schoeisel is echter ook niet geschikt, maar we kunnen rubberen laarzen huren ter plekke. Tere heeft nog laarzen in de koffer liggen en dus gaan we die even halen daar de gids nog bezig is met de rondleiding van de vorige groep. De laarzen passen Nadi en ik besluit wijselijk om mijn camera en geldbuidel in de koffer te laten, tenslotte hebben we Nadi haar fototoestel nog. Wanneer we terugwandelen zien we de voorgaande groep doorweekt terugstrompelen. Verschrikt laten we de originele plannen varen en hou ik enkel mijn zwembroek en een t-shirt aan met de rubberen laarzen. De gids weigert ons fototoestel te dragen daar het zakje waar de toestellen in moeten, kleiner is dan onze camera. Bij onze groep wordt nog een Rus, Alexi, toegevoegd die in zijn eentje door Zuid-Amerika aan het trekken is. De vrouwen houden hun broeken aan en onder de bedenkelijke blik van onze gids Ruiz, een geblokte, Peruviaans uiziende kerel, houden we halt voor een plattegrond van het grottencomplex. Daar geeft hij ons uitleg over bloemkolen en broccoli, we dachten dat we een grot gingen bezoeken en geen groententuin ?


Voor de ingang nemen we nog een groepsfoto (waarschijnlijk om naderhand te zien of iedereen ook de uitgang bereikt heeft) , we krijgen nog een hoofdlampje opgezet, een paar laatste instructies en dan start de expeditie. De eerste paar meters sjokken we enkeldiep door het water maar ietsje later volgt onze doop, er is geen vaste grond meer en enkel een zwaar touw om de overkant te bereiken. Dit wil dus zeggen dat we tot onze schouders in het water hangen. Diegene die een broek hebben aangehouden, hebben hier nu al spijt van. Maar onversaagd gaat iedereen door. Daarna balanceren we over smalle richels en kruipen door nauwe spelonken. Onderweg zien we enkele noemenswaardigheden zoals de ‘pene del diablo’, penis van de duivel, waar je als je vijf druppels opvangt zeer vruchtbaar van wordt (we hebben Lisa wijselijk ervan weggehouden), de befaamde broccoli en bloemkool die effectief goed te herkennen zijn. Ruiz legt ons uit dat een stalagtiet één cm per 20 jaar groeit en daaruit concluderend moeten enkele exemplaren reeds tientallen duizenden jaren oud zijn.
Daarna vertelt onze gids ons dat de tour bijna afgelopen is tenzij we nog een gezondheidsbehandeling willen (die natuurlijk bij te betalen is) en goed is voor de huid en allerlei kwalen. Tere onderhandelt en voor een vriendenprijsje krijgen we het VIP gedeelte erbij. Ruiz neemt ons mee naar een afgelegen gedeelte en voor hij ons laat afdalen moeten we al onze kleren uitspelen (op de badkledij na natuurlijk). Na een glibberige afdaling, komen we terecht in een aparte kamer. Eén voor een worden we tot bij hem gesommeerd en Tere is de eerst aan de beurt en mag zich voor hem zetten. Daarop neemt Ruiz een glibberige massa in zijn handen dat klei blijkt te zijn en begint haar haar er mee in te smeren. Onmiddellijk volgen er protestkreten van Nadi en Lisa, de kapsters zijn niet overtuigd. Daarna smeert onze gids verder het volledige lichaam in. Zo komt iedereen aan de beurt en na een tijdje lijken we op een Group chirojongeren na een doorweekt zomerkamp, van kop tot teen bedekt met modder. Nu volgt de reiniging : per twee moeten we afdalen in een volgend bassin. Nadi en Lisa gaan samen en de kreetjes die ik daar te horen krijg verbazen me ten zeerste, ofwel zijn ze zo blij dat de modder verwijderd wordt ofwel heeft Ruiz gouden handjes. Daarna is het mijn beurt. Om tot bij de gids te geraken moet je enkele meters door water stappen dat tot je buik komt. Bij elke stap zak je weg in een glibberige massa die voelt alsof je door zeewier heen beweegt, achteraf blijkt het klei te zijn. Daarna moet ik voor Ruiz gaan zitten en mijn hoofd achterover leggen waarna hij alles zo goed mogelijk afspoelt.
De volgende stap zijn de watervallen die we na een kleine wandeling bereiken. Onze wellness-specialist legt ons uit dat er drie gaten zijn onderaan de waterval van respectievelijk 5 meter, 3 meter en 1 meter en om dit te demonstreren duikt hij weg en blijft verschillende minuten onder. Natuurlijk bevindt hij zich achter de waterval om naïeve toeristen te foppen. Na deze ludieke show maant hij ons aan om onder de waterval te komen staan en de resterende klei van ons af te spoelen. Het water dondert met een redelijke kracht op ons neer maar het is te verdragen en voelt helemaal niet koud aan.
Na nog een fikse klim over glibberige keien en door een snelstromende rivier komen we eindelijk aan bij de uitgang. Deze bevindt zich bovenaan de berg, tussen het groene regenwoud. We zijn zo blij om eindelijk de open lucht terug te zien en vergapen ons aan de schoonheid van de planten en fauna rondom ons. Op het pad trippelen parasolmieren in een lange rij voorbij, deze nemen een stuk blad om zich te beschermen tegen de zon. Ruiz vindt nog een prachtig gekleurde duizendpoot waar hij kunstjes mee uitvoert zoals over zijn hand laten lopen, een armband mee maken en zelfs rond zijn oog draperen. Lisa mag er ook even mee spelen. Achteraf vertelt hij ons dat ze enorm giftig kunnen zijn als ze kwaad worden… We bereiken terug de ingang en halen onze spullen weer op om verder op pad te gaan.


Tere wilde nog graag ‘El Arca Zoologico’, een dierentuin met lokale fauna, bezoeken. Hier ga ik weinig woorden aan besteden omdat ik principieel tegen dierentuinen ben. Ik vind dat dieren niet horen opgesloten worden, alleszins ik zou het toch zelf niet graag meemaken.
De te bezichtigen diersoorten waren o.a. : papegaaien, struisvogels, tapirs, knaagdieren, kalkoenen, everzwijnen, panters, apen en schildpadden. Maar het was duidelijk dat de dieren werden verwaarloosd en in veel te kleine kooien zaten. Dus na een klein half uurtje zijn we er doorheen en kunnen we deze deprimerende plek achter ons laten, hoewel ik met een dubbel gevoel blijf zitten. Dankzij de entreegelden worden de dieren verzorgd maar als er veel bezoekers komen blijven deze praktijken natuurlijk bestaan.

Van al deze activiteiten hebben we honger gekregen en we besluiten te stoppen bij een lokale KFC, MatDan. Voor het weinige geld kan je hier redelijk lekker eten en zijn we terug klaar voor de volgende etappe.
We besluiten te overnachten (goed dat we onze koffer bij hebben) in Puyo in hostal Mexico (aangeraden door de Rough Guide). Net zoals het land is het blijkbaar achteruit gegaan met de hostal, maar we hebben een slaapplaats en kunnen morgen weer verder op pad.