Dag 14 : Sponsorkinderen
Door: Nadi & Toon
Blijf op de hoogte en volg Nadi & Toon
18 April 2009 | India, Kochi
Over de hele wereld zijn er mensen die door middel van een financiële bijdrage kinderen in arme landen helpen studeren (bv Foster Parents). Ook de vereniging (De vreugdezaaiers) waarlangs ik geadopteerd ben, helpt mensen die minder fortuinlijke kinderen financieel willen steunen. Zij kennen een kind aan je toe en zorgen dat het sponsorgeld effectief besteed wordt voor de ontwikkeling van het kind. Mits een kleine bijdrage van 150€ per jaar ( 12,5€ per maand) kan je zorgen dat deze kinderen een betere toekomst krijgen. Deze steun is aftrekbaar van de belastingen en daarbovenop krijg je hun dankbaarheid en periodiek guitige brieven, mooie foto’s en de resultaten van hun inspanningen op school.
Wij sponsoren reeds verschillende jaren twee kinderen uit de staat Kerala. Yesudas is een jongen van 16 jaar en Ashima een meisje van 11. Beiden wonen in Kochi en hun sponsoring wordt in goede banen geleid door Zuster Marie Zeena uit het het St-Theresa klooster in de wijk Ernakulam in Kochi. Daar we niet zo vaak in India verblijven, vonden we het een ideale gelegenheid om eens af te spreken met de kinderen (en hun op de vingers te tikken voor de vakken waar minder op gescoord werd).
Die morgen voelde Nadi haar niet op en top, vermoedelijk had de ‘Delhi Belly’ zich met vertraging ingezet. Ondanks onze halve valies vol geneesmiddelen (als de douane het zou controleren, denken ze dat we daar een apotheek gaan beginnen) waren we het belangrijkste vergeten, namelijk immodium (geneesmiddel om de door te brengen tijd op het toilet drastisch in te perken). Tijdens het uitchecken hebben we aan de receptie gevraagd of ze dit voorradig hadden en ze hebben ons kosteloos twee pilletjes meegegeven. Aangezien we een drie uur durende boottocht letterlijk voor de boeg hadden en dit geen afgang zou worden, was dit zeer welkom. Mijn schatje heeft zich kranig gehouden en alle ongemakken en buikkrampen verbeten.
Met de watertaxi werden we met ons hele hebben en houden naar de boot gebracht waarmee we de rondvaart zouden maken. De scheepsjongen, die halftijds op de boot werkte en de rest van de tijd studeerde, fungeerde ook als provisoire gids. Mits wat gebarentaal en herhalingen verstonden we elkaar prima.
Onze boottocht voerde ons van het hotel in Kumarakom naar de aanlegplaats in Allepey waar onze chauffeur ons zou opwachten om naar Kochi te gaan. We begonnen onze vaart op het grootste meer van India, dat een lengte heeft van 83 km en gevoed wordt door de rivieren die ontstaan in het oostelijke gebergte. Het weer was spijtig genoeg erg bewolkt. Op het meer zagen we geregeld kleine visserbootjes en veerboten passeren. Het was zo uitgestrekt dat we slechts zeer in de verte de oevers met de alom aanwezige palmbomen konden ontwaren. Toen we iets verder gevorderd waren voeren we langs een kunstmatig aangelegd eiland, dat gewonnen werd op het meer om rijstvelden aan te leggen. Aan de oevers stonden sporadisch schamele hutjes waarvan we de bewoners hun dagdagelijkse taken zagen doen.
Aan het einde van het meer vaarden we de nauwere kanalen in die de Backwaters van Kerala vormen. De oevers van deze kanalen zijn druk bewoond en het bootverkeer is er veel talrijker. De huisjes zijn vaak van een degelijke kwaliteit en opgetrokken uit steen. De soms hevige kleuren misstaan niet in deze contreien. De waterlopen dienen voor het dagelijkse verkeer net als wij onze wegen gebruiken. Ze vervoeren er vrachten, personen, vangen vis, doen de was, baden zich, houden bootraces, ...
Na drie uur op de boot doorgebracht te hebben kwamen we aan op onze bestemming waar Eldjos, onze chauffeur, ons stond op te wachten om naar Kochi te vertrekken. We hadden afgesproken dat we rechtstreeks naar het klooster zouden gaan en daarna pas zouden inchecken in het hotel. Onderweg kreeg Eldjos een telefoontje van de zuster dat de afspraak doorging en we verwacht werden omstreeks twee uur. Daar het toen half één was, we nog even moesten lunchen en het traject nog een drie kwartier in beslag zou nemen, betekende dit dat we op tijd op onze afspraak zouden zijn. We reden het klooster binnen en werden gevraagd om even te wachten. Iets later kwam een guitige zuster met pientere oogjes en een eeuwige glimlach aangewaggeld. Het bleek zuster Mary Zeena te zijn die de hele communicatie met ons heeft gevoerd. Ook Yesudas en zijn moeder stonden te wachten en iets later verschenen ook Ashima en haar moeder. Yesudas verstond wat engels maar door gebrek aan oefening sprak hij slechts enkele woordjes. Ashima was een verlegen meisje dat zich geregeld achter haar moeder verschool. In plaats van een cadeautje mee te brengen hadden we afgesproken met de zuster om de kinderen mee winkelen te nemen zodat ze zelf konden kiezen wat ze wilden. Helaas was het vandaag verkiezingsdag en zijn dan bijna alle winkels gesloten. Gelukkig wist de zuster nog een grote winkelketen die geopend was. Op indische wijze ( met acht in één auto) gingen we op koopjesjacht. De kinderen kozen een nieuwe outfit als geschenk. In de winkel, die acht etages telde splitsten we op. De vrouwen gingen kijken op de dames –en kinderafdeling. De mannen begaven zich naar de herenkledij. De kleren waren naar europese normen vrij goedkoop (bijvoorbeeld een fatsoenlijk hemd kostte elf euro ) en toen we ze aanspoorden om nog enkele kledingsstukken bij te nemen keken ze ons met ongeloof aan. Na wat zoekwerk tussen etages omdat we de dames kwijt waren ( hoe kan zoiets gebeuren in een kledingwinkel?) keerden we allen voldaan en gelukkig naar de auto.
Beide moeders stonden erop dat we een bezoek brachten aan hun huis. Ashima en haar moeder vertrokken te voet omdat ze vrij dicht in de buurt woonden en Yesudas en zijn moeder gingen met ons mee. Na vele nauwe steegjes bereikten we het huis van de jongen. Daar stond zijn zus ons op te wachten en ons in hun huisje te verwelkomen. Na een kokosnoot met een rietje gekregen te hebben en enkele groepsfoto’s te hebben genomen, vertrokken we samen met de zuster op weg naar Ashima. Toen we daar aankwamen stond haar oudere zus reeds buiten. In een schaars aangekleed vertrek kregen we allerlei hapjes voorgeschoteld. Wederom namen we afscheid met woorden van dank en enkele foto’s. De zuster stond erop dat we nog even binnensprongen bij het klooster in de buurt. De daar aanwezige zusters waren vereerd en blij met onze komst en prompt werden er thee en zoetigheden bijgehaald. Na nog even gekeuveld te hebben was het echt tijd om te vertrekken (want we waren ondertussen bijna helemaal bekeerd). Daarna reden we terug naar Ernakulam om zuster Marie Zeena om te ruilen voor onze koffers die we daar tijdelijk in bewaring hadden gegeven.
Na deze drukke vrome dag checkten we eindelijk in in Hotel Brunton Boatyard, een omgebouwd pakhuis in koloniale stijl aan de havenkant. Met gebedsprentjes en teksten onder onze hoofdkussens zijn we vredig ingeslapen.
http://picasaweb.google.co.in/lh/sredir?uname=nadi.toon&target=ALBUM&id=5325728699413633377
Van jullie bekeerde reporters.
Wij sponsoren reeds verschillende jaren twee kinderen uit de staat Kerala. Yesudas is een jongen van 16 jaar en Ashima een meisje van 11. Beiden wonen in Kochi en hun sponsoring wordt in goede banen geleid door Zuster Marie Zeena uit het het St-Theresa klooster in de wijk Ernakulam in Kochi. Daar we niet zo vaak in India verblijven, vonden we het een ideale gelegenheid om eens af te spreken met de kinderen (en hun op de vingers te tikken voor de vakken waar minder op gescoord werd).
Die morgen voelde Nadi haar niet op en top, vermoedelijk had de ‘Delhi Belly’ zich met vertraging ingezet. Ondanks onze halve valies vol geneesmiddelen (als de douane het zou controleren, denken ze dat we daar een apotheek gaan beginnen) waren we het belangrijkste vergeten, namelijk immodium (geneesmiddel om de door te brengen tijd op het toilet drastisch in te perken). Tijdens het uitchecken hebben we aan de receptie gevraagd of ze dit voorradig hadden en ze hebben ons kosteloos twee pilletjes meegegeven. Aangezien we een drie uur durende boottocht letterlijk voor de boeg hadden en dit geen afgang zou worden, was dit zeer welkom. Mijn schatje heeft zich kranig gehouden en alle ongemakken en buikkrampen verbeten.
Met de watertaxi werden we met ons hele hebben en houden naar de boot gebracht waarmee we de rondvaart zouden maken. De scheepsjongen, die halftijds op de boot werkte en de rest van de tijd studeerde, fungeerde ook als provisoire gids. Mits wat gebarentaal en herhalingen verstonden we elkaar prima.
Onze boottocht voerde ons van het hotel in Kumarakom naar de aanlegplaats in Allepey waar onze chauffeur ons zou opwachten om naar Kochi te gaan. We begonnen onze vaart op het grootste meer van India, dat een lengte heeft van 83 km en gevoed wordt door de rivieren die ontstaan in het oostelijke gebergte. Het weer was spijtig genoeg erg bewolkt. Op het meer zagen we geregeld kleine visserbootjes en veerboten passeren. Het was zo uitgestrekt dat we slechts zeer in de verte de oevers met de alom aanwezige palmbomen konden ontwaren. Toen we iets verder gevorderd waren voeren we langs een kunstmatig aangelegd eiland, dat gewonnen werd op het meer om rijstvelden aan te leggen. Aan de oevers stonden sporadisch schamele hutjes waarvan we de bewoners hun dagdagelijkse taken zagen doen.
Aan het einde van het meer vaarden we de nauwere kanalen in die de Backwaters van Kerala vormen. De oevers van deze kanalen zijn druk bewoond en het bootverkeer is er veel talrijker. De huisjes zijn vaak van een degelijke kwaliteit en opgetrokken uit steen. De soms hevige kleuren misstaan niet in deze contreien. De waterlopen dienen voor het dagelijkse verkeer net als wij onze wegen gebruiken. Ze vervoeren er vrachten, personen, vangen vis, doen de was, baden zich, houden bootraces, ...
Na drie uur op de boot doorgebracht te hebben kwamen we aan op onze bestemming waar Eldjos, onze chauffeur, ons stond op te wachten om naar Kochi te vertrekken. We hadden afgesproken dat we rechtstreeks naar het klooster zouden gaan en daarna pas zouden inchecken in het hotel. Onderweg kreeg Eldjos een telefoontje van de zuster dat de afspraak doorging en we verwacht werden omstreeks twee uur. Daar het toen half één was, we nog even moesten lunchen en het traject nog een drie kwartier in beslag zou nemen, betekende dit dat we op tijd op onze afspraak zouden zijn. We reden het klooster binnen en werden gevraagd om even te wachten. Iets later kwam een guitige zuster met pientere oogjes en een eeuwige glimlach aangewaggeld. Het bleek zuster Mary Zeena te zijn die de hele communicatie met ons heeft gevoerd. Ook Yesudas en zijn moeder stonden te wachten en iets later verschenen ook Ashima en haar moeder. Yesudas verstond wat engels maar door gebrek aan oefening sprak hij slechts enkele woordjes. Ashima was een verlegen meisje dat zich geregeld achter haar moeder verschool. In plaats van een cadeautje mee te brengen hadden we afgesproken met de zuster om de kinderen mee winkelen te nemen zodat ze zelf konden kiezen wat ze wilden. Helaas was het vandaag verkiezingsdag en zijn dan bijna alle winkels gesloten. Gelukkig wist de zuster nog een grote winkelketen die geopend was. Op indische wijze ( met acht in één auto) gingen we op koopjesjacht. De kinderen kozen een nieuwe outfit als geschenk. In de winkel, die acht etages telde splitsten we op. De vrouwen gingen kijken op de dames –en kinderafdeling. De mannen begaven zich naar de herenkledij. De kleren waren naar europese normen vrij goedkoop (bijvoorbeeld een fatsoenlijk hemd kostte elf euro ) en toen we ze aanspoorden om nog enkele kledingsstukken bij te nemen keken ze ons met ongeloof aan. Na wat zoekwerk tussen etages omdat we de dames kwijt waren ( hoe kan zoiets gebeuren in een kledingwinkel?) keerden we allen voldaan en gelukkig naar de auto.
Beide moeders stonden erop dat we een bezoek brachten aan hun huis. Ashima en haar moeder vertrokken te voet omdat ze vrij dicht in de buurt woonden en Yesudas en zijn moeder gingen met ons mee. Na vele nauwe steegjes bereikten we het huis van de jongen. Daar stond zijn zus ons op te wachten en ons in hun huisje te verwelkomen. Na een kokosnoot met een rietje gekregen te hebben en enkele groepsfoto’s te hebben genomen, vertrokken we samen met de zuster op weg naar Ashima. Toen we daar aankwamen stond haar oudere zus reeds buiten. In een schaars aangekleed vertrek kregen we allerlei hapjes voorgeschoteld. Wederom namen we afscheid met woorden van dank en enkele foto’s. De zuster stond erop dat we nog even binnensprongen bij het klooster in de buurt. De daar aanwezige zusters waren vereerd en blij met onze komst en prompt werden er thee en zoetigheden bijgehaald. Na nog even gekeuveld te hebben was het echt tijd om te vertrekken (want we waren ondertussen bijna helemaal bekeerd). Daarna reden we terug naar Ernakulam om zuster Marie Zeena om te ruilen voor onze koffers die we daar tijdelijk in bewaring hadden gegeven.
Na deze drukke vrome dag checkten we eindelijk in in Hotel Brunton Boatyard, een omgebouwd pakhuis in koloniale stijl aan de havenkant. Met gebedsprentjes en teksten onder onze hoofdkussens zijn we vredig ingeslapen.
http://picasaweb.google.co.in/lh/sredir?uname=nadi.toon&target=ALBUM&id=5325728699413633377
Van jullie bekeerde reporters.
-
17 April 2009 - 21:12
Nicole En Eric:
oeps...dat lachen he'!!
hoe is het jou in godsnaam gelukt Nadi uit dat klooster te krijgen???t'zou toch een mooi nonneke geweest zijn he'.nog heel veel plezier gewenstxxxxxxxxxx -
17 April 2009 - 21:19
Nicole En Eric:
Toon wanneer verschijnt jouw eerste boek?echt TOP man!!wij hebben ook last van krampen....van het lachen!!
prachtige foto's!!
nog veel plezier bekeerde reportersxxxx -
18 April 2009 - 14:21
Nadine + Benny:
Hoi bekeerde reporters!
Dat is echt mooi dat jullie je pleegkinderen in levende lijve hebben kunnen ontmoeten! Ze moeten wel gedacht hebben dat Sinterklaas dit jaar met enkele maanden vertraging gekomen is :) Dat zal zeker een ontmoeting geweest zijn die zowel zij als jullie niet vlug zullen vergeten.
En wat die boek betreft waar andere lezers het ook al over hebben, het zou echt een heel goed idee zijn om dit vakantiedagboek in boekvorm te gieten, gëïllustreed met jullie mooie foto's!! Het zou zonde zijn dat enkel de lezers van jullie dagboek op het net hiervan kunnen genieten!
Het is echt mooi geschreven, zowel leerrijk en met de nodige humor :) Dat is misschien iets om eens over na te denken?
Nog veel plezier (jullie zijn zeker bijna aanbeland op jullie laatste 4 dagen strandvakantie?), en vlugge beterschap voor Nadje! :)
Lieve kusjes xxx -
18 April 2009 - 16:26
Murielle:
nadia heeft blykbaar nog niet genoeg met onze zusters!!!
dat van het boek lykt me ook een goed idee als ik u was zou ik daar toch over na denken
doe zo verder en profiteer nog van de laatste dagen
groetjes mu -
18 April 2009 - 16:30
Mientje:
pater toontje en nonneke nadi, jullie zijn de dagelijkse gespreksmenu in de keuken van het ceciliarustoord, ieder volgt met spanning jullie fantastische avonturen en Toon je schrijftalent mag echt na deze honeymoonstory niet verloren gaan....
groetjes van de bende van de Ceciliakeuken :) -
19 April 2009 - 06:38
Vimala:
Dit lijkt me een hele leuke uitstap geweest te zijn. die kindjes zullen de dag van hun leven gehad hebben. Vrouwen die verdwalen in een (kledingwinkel, sommigen lopen daar een trauma -
19 April 2009 - 06:40
Vimala:
van op, he Toon! (zussen he :0)
ik ben blij dat het tot nu toe zo een leuke reis is geweest. Maak er nog een hele fijne reis van en tot vlug, ik ben heel benieuwd naar alle foto's die jullie gemaakt hebben.
Groetjes Vim x -
19 April 2009 - 19:50
Nicole:
Ik vind ook dat jullie een boek moeten maken van die mooie reportages,iedereen vindt dat een goed idee,zo kunnen er nog meer mensen genieten van jullie avonturen in India .Doen!!!!!groetjes en geniet van jullie laatste dagen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
