Dag 15 : Back to the roots
Door: Nadi & Toon
Blijf op de hoogte en volg Nadi & Toon
19 April 2009 | India, Kochi
Meer dan dertig jaar geleden vond een koppel uit België dat er in hun huisje nog plaats was voor een kindje. Helaas konden ze geen eigen biologische kinderen krijgen en via de organisatie ‘De vreugdezaaiers’ besloten ze om een adoptiekind aan te nemen. Door de organisatie werd een klein indisch jongetje toegewezen uit een weeshuis in de buurt van Kochi. Het weesje droeg de naam Tony en van de ouders was geen spoor meer te bekennen. Het groeide op samen met vele andere weesjes in een weeshuis te Paduapuram, een klein gehucht in de staat Kerala, tot hij op de leefijd van 18 maanden naar België vertrok.
Dankzij de gegevens die ons verstrekt werden door zuster Mary Zeena, vonden we de locatie van het klooster en het bijbehorende weeshuis. Enkele telefoontjes van onze immer behulpzame chauffeur maakte het mogelijk om daar een bezoekje te brengen. Maar in de voormiddag stonden er eerst nog enkele culturele punten op ons programma. Nadi was volledig hersteld van haar maagprobleempjes en na ons ‘à la carte’ ontbijt in ons mooie hotel aan de haven vertrokken we op weg om de bezienswaardigheden van Kochi te bezoeken. Helaas hadden we de pech dat het vrijdag was en op deze dag waren er heel wat monumenten gesloten (de synagoge, het Hollands Paleis).
Allereerst bezochten we de Sint Franciscuskerk met erlangs de schrijn van de heilige Fatima uit Portugal. De kerk werd al vlug na de vestiging van de eerste handelsposten gebouwd door de portugezen. Ze werd verschillende malen vernield en heropgebouwd. Het huidige gebouw werd voltooid begin jaren 1900. De kerk heeft een typische portugese stijl met vele indische invloeden. Binnenin bevinden zich prachtige schilderijen.
Na dit kerkelijke bezoek besloot de gids ons mee te nemen langs de havenzijde waar de vissers nog met traditionele chinese netten visten (hoewel het meer achter het net vissen was want veel vangst zagen we niet) en kooplui met viskraampjes hun waar stonden aan te prijzen. Door de monding van de rivier in de Arabische zee vermengt het zoete water zich met het zoute. Dit geeft een overvloed aan vis en bijgevolg zie je in de haven ook geregeld dolfijnen zich tegoed doen aan dit festijn.
Daarna stond onze tweede kerk op het programma (alsof we de vorige dag nog niet genoeg bekeerd waren). Deze kerk is vooral beroemd omdat de befaamde ontdekkingsreiziger Vasco Da Gama (die van de doe-het-zelf zaak) er begraven werd. Naderhand werden zijn overblijfselen opgegraven door zijn zoon en meegenomen naar Portugal. Na de portugezen viel Kochi in handen van de Hollanders (het ergste wat je kan gebeuren na de Delhi Belly) en ze veranderden deze katholieke kerk in een protestantse. Bizar genoeg vind je aan de ene zijde portugese grafstenen en aan de andere zijde hollandse. De opschriften zijn weliswaar in oud nederlands maar nog goed leesbaar en soms zelfs tragisch. Wij zijn maar voor het zingen de kerk uitgegaan.
Na het culturele programma was het tijd om onze ‘roots’ op te zoeken. Daar we niet met lege handen konden aankomen adviseerde onze chauffeur ons om bij een supermarkt te stoppen en wat zoetigheden mee te nemen. Na wat telefoontjes, enkele malen de weg te hebben gevraagd, nauwe steegjes en enge straatjes bereikten we het afgelegen klooster van de zusters van Nazareth. Het gebouw was mooi geverfd en zag er goed onderhouden uit. Dit was een ontgoocheling omdat ik me een bouwvallig en erbarmelijk onderkomen had voorgesteld en zo een groot deel van de dramatiek verloren ging. Maar we werden allervriendelijkst ontvangen en meegetroond naar een ontvangstruimte. We waren duidelijk een welkome onderbreking in hun dagdagelijkse routine. Eén voor één kwamen de zusters binnensijpelen en tot vervelens toe moesten we ons verhaal uitleggen (of schreeuwen omdat er enkele slechthorende exemplaren tussen zaten). Helaas was er geen enkele zuster meer aanwezig van in de tijd die ik daar heb doorgebracht. Enkel zuster Joan, die ook een bezoek heeft gebracht aan ons in België, was nog op de hoogte van mijn dossier. Na enkele telefoontjes was onze volgende afspraak voor ons geregeld. De vriendelijke zusters gaven ons thee en koekjes en waren heel nieuwsgierig naar onze geschiedenis.
Toen vonden we het tijd om een bezoekje te brengen aan de weesjes. Volgens de informatie die we kregen zouden er op dit moment een kleine twintigtal verblijven. De kinderen kunnen er slechts tot hun vijfde levensjaar worden opgevangen. Het weeshuis bevond zich een paar steegjes verder. Toen we binnen gelaten werden stonden een zuster, enkele helpsters en een tiental kleine kindjes ons op te wachten. Doordat we binnen kwamen met dozen vol lekkernijen waren de oudsten onmiddellijk gefascineerd en de jongsten verscholen zich argwanend achter de rokken van de zusters. Hoewel de verzorgsters hun uiterste best deden, lief en zorgzaam waren zag je dat de kinderen nood hadden aan affectie en tederheid. Ze wilden niets liever dan opgepakt en geknuffeld te worden. De kindjes waren gebiologeerd en verbaasd door hun eigen portret te zien op onze fototoestellen. We kregen nog een kleine rondleiding in de verblijfplaatsen en zagen dat de parkjes van de grotere kinderen in rijen langs de muren van een sober vertrek waren opgesteld. De zuigelingen lagen in een schaars verlichte kamer in ijzeren wiegjes. Aan liefde en zorg was er geen gebrek, aan middelen des te meer. Het hoofd van de afdeling, zuster Joyce, vertelde ons dat de meeste kinderen een ernstige afwijking hebben. Paixe, een klein guitig jongetje van een jaar of twee met een onweerstaanbare krullenbol, had er zijn eerste hartoperatie al opzitten. Terwijl de zuster een baby van een vijftal maanden in haar armen wiegde, toonde ze ons dat het een klompvoetje had en vertelde ze dat er ook iets met de hersens scheelde. Deze arme slachtoffertjes van de maatschappij verdienen een betere toekomst. Spijtig genoeg konden we er geen meenemen en met loodzware voeten, hartpijn en een krop in de keel namen we afscheid.
De rit naar zuster Joan, die in een klooster verbonden aan een school verbleef, verliep in stilte. De zuster herkende me nog en vroeg honderduit over onze beroepen, studies, de situatie thuis en hoe het met mijn ouders ging. We praatten over de situatie in India, adoptie, de nood aan goed onderwijs en hulpverlening. Toen was de tijd aangebroken om ook van haar afscheid te nemen en terug te keren naar het hotel.
De dingen die we vandaag hebben meegemaakt en aanschouwd waren heel confronterend. Je beseft (hopelijk) als adoptiekind wat een geluk je hebt gehad om bij fantastische ouders terecht te komen, om te kunnen studeren, om een toekomst te hebben. Als je deze arme kinderen hebt gezien kan je je afvragen wat er binnen dertig jaar van hun zal terecht komen, goed beseffend dat er voor velen vaak niet eens een toekomst is weggelegd. Daarom wil ik dat iedereen weet wat een geluk ik heb gehad en wij allemaal hebben. Het is het goed dat we af en toe eens denken aan hen die wat minder geluk hebben.
http://picasaweb.google.co.in/lh/sredir?uname=nadi.toon&target=ALBUM&id=5326102917285531569
Van jullie verweesde maar dolgelukkige reporters !
Dankzij de gegevens die ons verstrekt werden door zuster Mary Zeena, vonden we de locatie van het klooster en het bijbehorende weeshuis. Enkele telefoontjes van onze immer behulpzame chauffeur maakte het mogelijk om daar een bezoekje te brengen. Maar in de voormiddag stonden er eerst nog enkele culturele punten op ons programma. Nadi was volledig hersteld van haar maagprobleempjes en na ons ‘à la carte’ ontbijt in ons mooie hotel aan de haven vertrokken we op weg om de bezienswaardigheden van Kochi te bezoeken. Helaas hadden we de pech dat het vrijdag was en op deze dag waren er heel wat monumenten gesloten (de synagoge, het Hollands Paleis).
Allereerst bezochten we de Sint Franciscuskerk met erlangs de schrijn van de heilige Fatima uit Portugal. De kerk werd al vlug na de vestiging van de eerste handelsposten gebouwd door de portugezen. Ze werd verschillende malen vernield en heropgebouwd. Het huidige gebouw werd voltooid begin jaren 1900. De kerk heeft een typische portugese stijl met vele indische invloeden. Binnenin bevinden zich prachtige schilderijen.
Na dit kerkelijke bezoek besloot de gids ons mee te nemen langs de havenzijde waar de vissers nog met traditionele chinese netten visten (hoewel het meer achter het net vissen was want veel vangst zagen we niet) en kooplui met viskraampjes hun waar stonden aan te prijzen. Door de monding van de rivier in de Arabische zee vermengt het zoete water zich met het zoute. Dit geeft een overvloed aan vis en bijgevolg zie je in de haven ook geregeld dolfijnen zich tegoed doen aan dit festijn.
Daarna stond onze tweede kerk op het programma (alsof we de vorige dag nog niet genoeg bekeerd waren). Deze kerk is vooral beroemd omdat de befaamde ontdekkingsreiziger Vasco Da Gama (die van de doe-het-zelf zaak) er begraven werd. Naderhand werden zijn overblijfselen opgegraven door zijn zoon en meegenomen naar Portugal. Na de portugezen viel Kochi in handen van de Hollanders (het ergste wat je kan gebeuren na de Delhi Belly) en ze veranderden deze katholieke kerk in een protestantse. Bizar genoeg vind je aan de ene zijde portugese grafstenen en aan de andere zijde hollandse. De opschriften zijn weliswaar in oud nederlands maar nog goed leesbaar en soms zelfs tragisch. Wij zijn maar voor het zingen de kerk uitgegaan.
Na het culturele programma was het tijd om onze ‘roots’ op te zoeken. Daar we niet met lege handen konden aankomen adviseerde onze chauffeur ons om bij een supermarkt te stoppen en wat zoetigheden mee te nemen. Na wat telefoontjes, enkele malen de weg te hebben gevraagd, nauwe steegjes en enge straatjes bereikten we het afgelegen klooster van de zusters van Nazareth. Het gebouw was mooi geverfd en zag er goed onderhouden uit. Dit was een ontgoocheling omdat ik me een bouwvallig en erbarmelijk onderkomen had voorgesteld en zo een groot deel van de dramatiek verloren ging. Maar we werden allervriendelijkst ontvangen en meegetroond naar een ontvangstruimte. We waren duidelijk een welkome onderbreking in hun dagdagelijkse routine. Eén voor één kwamen de zusters binnensijpelen en tot vervelens toe moesten we ons verhaal uitleggen (of schreeuwen omdat er enkele slechthorende exemplaren tussen zaten). Helaas was er geen enkele zuster meer aanwezig van in de tijd die ik daar heb doorgebracht. Enkel zuster Joan, die ook een bezoek heeft gebracht aan ons in België, was nog op de hoogte van mijn dossier. Na enkele telefoontjes was onze volgende afspraak voor ons geregeld. De vriendelijke zusters gaven ons thee en koekjes en waren heel nieuwsgierig naar onze geschiedenis.
Toen vonden we het tijd om een bezoekje te brengen aan de weesjes. Volgens de informatie die we kregen zouden er op dit moment een kleine twintigtal verblijven. De kinderen kunnen er slechts tot hun vijfde levensjaar worden opgevangen. Het weeshuis bevond zich een paar steegjes verder. Toen we binnen gelaten werden stonden een zuster, enkele helpsters en een tiental kleine kindjes ons op te wachten. Doordat we binnen kwamen met dozen vol lekkernijen waren de oudsten onmiddellijk gefascineerd en de jongsten verscholen zich argwanend achter de rokken van de zusters. Hoewel de verzorgsters hun uiterste best deden, lief en zorgzaam waren zag je dat de kinderen nood hadden aan affectie en tederheid. Ze wilden niets liever dan opgepakt en geknuffeld te worden. De kindjes waren gebiologeerd en verbaasd door hun eigen portret te zien op onze fototoestellen. We kregen nog een kleine rondleiding in de verblijfplaatsen en zagen dat de parkjes van de grotere kinderen in rijen langs de muren van een sober vertrek waren opgesteld. De zuigelingen lagen in een schaars verlichte kamer in ijzeren wiegjes. Aan liefde en zorg was er geen gebrek, aan middelen des te meer. Het hoofd van de afdeling, zuster Joyce, vertelde ons dat de meeste kinderen een ernstige afwijking hebben. Paixe, een klein guitig jongetje van een jaar of twee met een onweerstaanbare krullenbol, had er zijn eerste hartoperatie al opzitten. Terwijl de zuster een baby van een vijftal maanden in haar armen wiegde, toonde ze ons dat het een klompvoetje had en vertelde ze dat er ook iets met de hersens scheelde. Deze arme slachtoffertjes van de maatschappij verdienen een betere toekomst. Spijtig genoeg konden we er geen meenemen en met loodzware voeten, hartpijn en een krop in de keel namen we afscheid.
De rit naar zuster Joan, die in een klooster verbonden aan een school verbleef, verliep in stilte. De zuster herkende me nog en vroeg honderduit over onze beroepen, studies, de situatie thuis en hoe het met mijn ouders ging. We praatten over de situatie in India, adoptie, de nood aan goed onderwijs en hulpverlening. Toen was de tijd aangebroken om ook van haar afscheid te nemen en terug te keren naar het hotel.
De dingen die we vandaag hebben meegemaakt en aanschouwd waren heel confronterend. Je beseft (hopelijk) als adoptiekind wat een geluk je hebt gehad om bij fantastische ouders terecht te komen, om te kunnen studeren, om een toekomst te hebben. Als je deze arme kinderen hebt gezien kan je je afvragen wat er binnen dertig jaar van hun zal terecht komen, goed beseffend dat er voor velen vaak niet eens een toekomst is weggelegd. Daarom wil ik dat iedereen weet wat een geluk ik heb gehad en wij allemaal hebben. Het is het goed dat we af en toe eens denken aan hen die wat minder geluk hebben.
http://picasaweb.google.co.in/lh/sredir?uname=nadi.toon&target=ALBUM&id=5326102917285531569
Van jullie verweesde maar dolgelukkige reporters !
-
18 April 2009 - 21:03
Nicole En Eric:
het is inderdaad hartverscheurend om al die lieve beeldmooie kindjes te zien,je zou ze allemaal wel willen meenemen!!
we zijn er zowaar stil van geworden.......
tijd voor bezinning....
een levensles uit india.. -
19 April 2009 - 06:52
Vimala:
Ik kan me voorstellen dat deze dag een hele diep indruk heeft nagelaten, je zou voor minder een krop in de keel krijgen. Wel fijn dat je zuster Joan nog gezien hebt en dat ze je nog herkende. ik denk dat we idd onze handen mogen vouwen en dankbaar mogen zijn voor de luxe die we allemaal hebben, jammer dat we dit vaak als vanzelfsprekend beschouwen. -
19 April 2009 - 07:49
Mien:
Met pijn in mijn hart heb ik naar de foto's gekeken van het weeshuis,je zou ze zo willen meenemen. -
19 April 2009 - 10:59
Mientje:
we hopen vanharte dat via de "vreugdezaaiers" nog heel veel kindjes een gelukkige toekomst krijgen, zoals Toon met z'n ouders en familie en zijn Nadi heeft :) -
19 April 2009 - 16:39
Nadine + Benny:
Hallo dolgelukkige verweesde reporters :)
Dat koppel uit België wat iets meer dan 30 jaar geleden een schattig jongetje heeft geadopteerd heeft daar heel goed aan gedaan! De opvoeding en liefde die dat kindje van hen heeft gekregen zal er zeker toe bijgedragen hebben, maar dat dat kleine dreumesje is opgegroeid tot een schat van een man weten we ondertussen allemaal :)
Ik vind het ook heel mooi dat je je roots niet vergeet en een bezoek bracht aan het klooster waar je je eerste levensmaanden hebt doorgebracht. En je hebt gelijk : jij hebt heel veel geluk gehad dat je door die lieve mensen werd geadopteerd, maar wij hebben ook geluk want dankzij hen kennen we je nu :) Die andere kindjes verdienen inderdaad hetzelfde geluk dat jij hebt gehad, maar het leven is nu eenmaal niet eerlijk. En zeker voor de kinderen die gezondheidsproblemen hebben en wat geluk extra zouden kunnen gebruiken gaat het er spijtig genoeg niet zo goed uitzien :( Laat ons toch maar het beste hopen voor al die kinderen, je weet maar nooit...
En goed te horen dat Nadi van haar 'Delhi Belly' af is! Het zou spijtig zijn dat je laatste week daardoor in het water (of beter : in het toilet) zou vallen :p
Geniet nog van je laatste dagen onder de wuivende palmen, ze zullen wel welkom zijn na zo'n mooie maar vermoeiende reis :)
Sweet dreams en kusjes uit het zonnige Alken xxx
-
19 April 2009 - 17:53
Murielle:
heb eindelijk tyd gehad om al de fotos te bekyken
zeer mooi maar ook zeer tegenstrevig
helaas is niet alles even eerlyk en evenredig verdeeld hier op aarde
geniet er nog van
kusjes mumu -
19 April 2009 - 20:04
Nicole:
Als je die kindjes ziet,sta je ogenblikkelijk weer met beide voeten op de grond,en dan weten we weer hoe goed dat we het hier hebben en dat wij helemaal geen reden hebben om te klagen al doen we dat af en toe wel eens.Groetjes -
05 Mei 2024 - 16:49
Wilma :
Op zoek naar de exacte coördinaten van het weeshuis in Paduapuram kwam ik het verhaal van jullie tegen. Ik, moeder van een inmiddels prachtige lieve jonge vrouw uit het zelfde weeshuis, hebt je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Afgelopen jaar okt 2023 zijn wij in het zelfde weeshuis geweest om onze dochter haar geboortestreek te laten zien.
Ik kan je vertellen dat er niet veel is veranderd met 25 geleden toen we haar hebben op gehaald. Wel was het weer even emotioneel als toen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
