Zwoele nachten in Córdoba

Onze tweede dag in Córdoba begint iets later. Door het drukke schema wilden we toch ietsje langer uitslapen en ontwaken we pas om half negen ’s morgens. Córdoba staat hoog op het lijstje bij de cultuurliefhebbers door zijn vele historische gebouwen en talrijke culturele evenementen. We willen graag wat cultuur opsnuiven en stippelen een route uit door de Judería, de oude historische jodenwijk en de verscheidene bezienswaardigheden. De stad is een mengelmoes van religieuze gebouwen, moskeeën, synagogen, kerken en tempels, omdat er doorheen de hele geschiedenis verschillende heersers en bijbehorende religies de stad in handen hebben gehad. Reeds in de derde eeuw voor Christus veroverden de Romeinen de stad op de Carthagers, Julius Caesar maakte haar tot regeringscentrum van Hispania en ze groeide uit tot één van de belangrijkste steden van het Romeinse Rijk. De Moren veroveren de stad in de achtste eeuw na Christus en maakten Córdoba de hoofdstad van het emiraat en het latere kalifaat. Rond 1000 nC was ze onder deze Moorse overheersing de grootste stad ter wereld met meer dan een half miljoen inwoners en in deze periode werd ook de indrukwekkende mezquita gebouwd. In de dertiende eeuw, tijdens de reconquista, de herovering van Spanje door de katholieke koningen, werd Córdoba terug ingenomen en werden er tal van kerken gebouwd.

Maar een goede wandeling kan je niet aanvangen zonder een goed ontbijt en in een zijstraat van de Avenida Grán Capitán genieten we van ons ontbijtje op een terrasje in de ochtendzon. De temperaturen hebben ondertussen al een tijdje de 30 graden grens overschreden, het zal weer bakken en braden worden. Ietsje verwijderd van onze ontbijtstek liggen de overblijfselen van een Romeins mausoleum, dit is pas zeer recent (in de jaren negentig) per toeval ontdekt en gelegen in een park waar ook een marktje wordt gehouden en de vertrekplaats is voor een georganiseerde fietstocht onder begeleiding van de politie. Het valt ons op dat Córdoba fietsgezinder is dan andere Spaanse steden.

Daarna wandelen we door naar de Judería met zijn smalle steegjes en kronkelende straatjes. De wijk ligt in het historisch centrum en rond de grootste bezienswaardigheden van de stad. Het is te merken dat het populair is bij de toeristen want geregeld komen we busladingen tegen die door de smalle wegjes worden uitgebraakt, als lemmings een opgestoken handje van de gids volgen en achteloos je zicht blokkeren wanneer je net dé foto wil maken. Maar als volleerde ski-ers slalommen we door dit hindernissenparcours en gunnen ze verder geen blik meer. We bezoeken even de synagoge, een Joods tempeltje dat zich onderscheidt van de overige geloofsgebouwen door zijn nederigheid en soberheid. De weinige tekenen die het geloof onderscheiden zijn een zevenarmige kandelaar en Hebreeuwse uitgehouwen geschriften. Na de nauwe steegjes komen we uit aan het alcázar, het fort van de christelijke koningen, met de typische kanteeltjes (sprookjesachtig volgens Nadi) die we ook al tegengekomen zijn in Sevilla.

Terwijl we het oude gedeelte van de stad bezichtigen tegen de stadsmuur aan, wordt onze weg versperd door rijen en rijen aanschuivende mensen. Het merendeel is van Spaanse origine en heeft weinig weg van de doorsnee buitenlandse toerist. Nog een typisch, charmant kenmerk van Córdoba en een grote trekpleister zijn de honderden patio’s, kleine binnentuintjes die door de eigenaars met veel zorg en nauwgezetheid worden onderhouden en met nog meer trots worden getoond aan de ge-interesseerden. Deze activiteit stamt nog uit de tijd van de Moren die hun leven concentreerden rond de binnentuin en dit zo aangenaam mogelijk probeerden te maken. Jaarlijks wordt het ‘festival de los patios’ gehouden te Córdoba, liefhebbers van overal komen dan de binnentuintjes bewonderen, geven punten en eventueel een kleine donatie en voor de winnaar is zelfs een geldprijs weggelegd. Toevallig valt dit festival tijdens ons stadsbezoek en overwegen we om ook eens een patiootje te vereren met ons bezoek maar de lange rijen doen ons besluiten om onze tijd beter te besteden.

Via een wandeling langs de buitenzijde van de oude stadswal, waar we zelfs even de weg moeten vragen, bereiken we het hoogtepunt van onze citytrip, de mezquita (Spaans voor moskee). Dit gebouw is uniek in de wereld en kan men rekenen tot de architecturale wereldwonderen. De kerk die de Visigoten gebouwd hadden werd na de verovering door de Moren ingepalmd om tot een moskee te worden omgebouwd. Na de ‘reconquista’ gaf Karel V de opdracht om er een kathedraal van te maken en bleven er van de oorspronkelijke 1200 zuilen “slechts” 800 over. Na onze toegangskaartjes van 8 euro te hebben gekocht, wandelen we over het binnenplein met de fonteintjes en kanaaltjes naar de ingang. Binnen is het zicht overweldigend maar je kan dit enkel beleven door zelf een bezoekje te brengen. De honderden zuilen, de magnifieke rood-wit gestreepte bogen, de gekleurde glasramen, de azulejos, de Moorse wandversiering, de versmelting tussen islam en christelijke elementen, het is veel te veel om op te noemen en er zijn te weinig woorden om volledig de schoonheid ervan te beschrijven. Diep onder de indruk leven we ons uit met een poging te wagen om een fractie van deze schoonheid vast te leggen en sprakeloos verlaten we dit overweldigende gebouw.

Om even te pauzeren van dit architecturaal pareltje drinken we een sangría in één van de zijstraatjes langs de kathedraal en daarna trekken we verder tot achter de mezquita waar zich een triomfboog bevindt die de toegangspoort is tot de brug en het gedeelte van de stad over de Guadalquivir, de rivier die zowel door Córdoba als door Sevilla loopt. Net op dat moment komt een bruidskoppeltje langsgewandeld voor de obligate fotoshoot, de bruid is in traditioneel wit en de bruidegom draagt een klassiek zwart pak. Vermoedelijk wellen de zweetdruppels op langs alle kanten bij deze temperaturen die ondertussen weer de 40 graden hebben overschreden. We steken de waterloop over en wandelen via de andere oever over een andere brug, de puente Miraflores, terug het oude stadsgedeelte in. Op een boogscheut van het plaza Potro, het ezelsplein, besluiten we om de ‘menu del día’ van 8,5 euro aan één van de weinige tafeltjes buiten te nuttigen. Dit was achteraf een minder goed idee omdat het binnen ongelooflijk druk was en we helaas werden vergeten. Maar een mens op vakantie, in een aangenaam sfeertje en met wat verfrissing kan hier nog mee leven en het personeel was weliswaar jong maar adorabel vriendelijk. Na dus uitgebreid tijd te hebben genomen voor ons middageten, sloffen we uitgeteld terug naar ons hotel om de laatste restjes zon door te brengen aan het zwembad.

Wanneer we terug aankomen aan het hotel staat alles in gereedheid voor een trouw en wachten er al verschillende genodigden. We krijgen te horen van een personeelslid dat er vandaag zelfs twee huwelijksfeesten doorgaan in ons hotel en vrezen even (onterecht) voor onze nachtrust. De volgende uren brengen we ontspannen door met lezen en uitblazen aan ons zwembad. Tegen de avond kunnen we een grote betoging door één van de hoofdstraten zien marcheren van op het dak van ons hotel. De actie is tegen de regering gericht en vooral tegen de vele besparingen en maatregelen die er genomen (moeten) worden. Het ziet er niet rooskleurig uit voor Spanje maar zoals ze altijd zeggen, een goed siëstaake erover slapen en dan lijken de problemen nog maar half zo erg !

Het is zondag en dus maken we ons in het hotel een beetje mooi(er) en begeven ons terug naar de Avenida Gran Capitan om enkele tapakes te nuttigen, onze eerste keus is niet meer beschikbaar dus gaan we akkoord met, zo verzekert de ober ons, iets wat bijna gelijkaardig is maar achteraf blijkt het toch niet helemaal onze goedkeuring weg te dragen. Echter met een zalige temperatuur van ongeveer 32 graden omstreeks tien uur in de avond en een sangriaatje op een terras in deze mooie, culturele, historische stad kan men toch niet klagen !

Jullie oververhitte rugzaktoeristjes.

https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndaluciaCordoba2?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMDRtruQhe3DswE&feat=directlink