Hoge temperaturen in Córdoba

Vandaag staat onze tocht naar Córdoba gepland en daarom willen we al vroeg op pad zijn. Er is echter één probleem, naar goede, aloude Spaanse traditie is de receptie nog niet geopend. Vermoedelijk arriveren de uitbaters pas rond een uur of tien (als we geluk hebben) en kunnen we iets voor de middag vertrekken. Eigenlijk zouden ze de Spaanse tijdzone een paar uur moeten verleggen maar we vrezen dat dit het probleem alleen maar erger zal maken. Misschien is het eerder een mentaliteitsverschil met ons Vlamingen, hoewel we dan altijd moeten terugdenken aan het verhaal van de rijke westerse toerist en de slapende visser. Moraal van het verhaal is dat de visser al alles heeft wat de rijke toerist hem als doel stelt, een lui-lekker-leventje onder een palmboom ! Maar we besluiten om onze Spaanse vrienden te rap af te zijn en droppen de sleutels van onze ‘cueva’ in de brievenbus en plaatsen een strategisch briefje op de tafel in de eetkamer (moest ondertussen de hele grot zijn leeggeroofd dan bieden we onze nederige excuses aan). Zo kunnen we toch nog op tijd vertrekken en besluiten we om eerst nog het stuwmeer van Huertor met een bezoekje te vereren.

We geven een plaatsje in op de GPS dat volgens ons in de buurt ligt van het meer maar dat blijkt geen goede beslissing te zijn. We komen terecht in een klein bergdorpje met een paar huizen en nog iets minder straten. Waarschijnlijk hebben ze hier nog nooit gehoord van een GPS en gebruiken ze nog altijd op authentieke wijze een kompas en de sterrenhemel. Een vriendelijke bewoner helpt ons echter een handje door ons de goede richting uit te wijzen. Iets later arriveren we aan een mooi aangelegde parking met een uitkijkpunt over het stuwmeer. Het valt ons op dat er zeer weinig mensen zijn, is de streek zo dun bevolkt, draait het toeristisch seizoen nog niet op volle toeren, werkt iedereen ondertussen in de horeca in de populaire badplaatsjes, het blijft onduidelijk. Je kan gerust een kwartier in het midden van de straat blijven praten met een wandelaar zonder dat je iemand stoort. Het stuwmeer heeft ook weer de typische turkooize kleur en vormt een mooi palet met de omringende gele rotsen.

We stoppen vervolgens aan een typisch wegrestaurantje langs de grote weg richting Jaén en plaatsen ons op het terras in het zonnetje om van ons ontbijt te genieten. Ik begeef me tussen de stoere truckers en bestel met mijn zwaarste stem een koffie, aquarius en twee ‘tostadas’. Achteloos negeer ik de nieuwsgierige blikken en doe alsof ik de trotse eigenaar ben van een tientonner. Vrachtwagenchauffeurs zijn blijkbaar veel gewend want iets later ontvang ik twee toastjes ter grootte van een dik half stokbrood. Ik geef geen krimp en doe alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wanneer ik terug bij Nadi kom bekijkt ze me met grote ogen en vertelt dat ze dacht dat ik ondertussen ineengeranseld en kaalgeplukt was omdat het zolang duurde. Na dit zuurverdiende ontbijt hervatten we onze reis richting Córdoba. Deze voert ons langs Granada en Jaén. De streek hier kenmerkt zich door droge, roodachtige, glooiende heuvels met kilometers olijfboomgaarden zover het oog kan rijken. We discussiëren ondertussen over de ontzaglijke hoeveelheid olijfolie die er dagelijks moet geproduceerd worden in Spanje. We besluiten om nog even te gaan tanken aan een tankstation langs de autosnelweg en dadelijk komt er op goede ouderwetse wijze een bediende vragen wat we moeten hebben. ‘Gasolinea’ blijkt hetzelfde te zijn als diesel maar dit kan wel verwarrend zijn voor de onwetende toerist. Het blijkt een vriendelijke man te zijn die de hitte ook buitengewoon uitzonderlijk vindt en België kent als het land waar het veel regent. We kunnen toch trots zijn op nationale monumenten; geen wielrenner, geen voetbalploeg noch artiest maar ons weer is dus internationaal bekend !

We bereiken vlot de buitenwijken van Córdoba omdat er buitengewoon weinig verkeer is. Enkel op de ring rond deze grootstad wordt het drukker maar vakkundig geholpen door mijn GPS en mijn alerte co-bestuurder laveren we er probleemloos door. Enige minuten later staat ons karretje geparkeerd in een zijstraatje en moeten we enkel nog op zoek naar ons hotel. Hopelijk bevindt het zich niet te ver want de temperaturen bereiken ondertussen een dikke 35 graden. Groot is onze verbazing als we de straat uitkomen en direct op ons hotel uitkomen, wat een toeval. Het Córdoba Center Hotel is een modern, mooi, luxueus zakenhotel. We hadden juist de pech bij onze reservatie dat dit weekend het ‘patioweekend’ en het ‘festival van Córdoba’ viel waardoor de beschikbare overnachtingsmogelijkheden beperkt waren en de prijzen een stuk hoger lagen.

Daar het iets na de middag is besluiten we onze siësta al tapas etend door te brengen in de Avenida Gran Capitán. Nadi heeft een leuk adresje opgeduikeld (El Huevo) waar je een gratis tapa krijg telkens je iets te drinken bestelt. Niet te verwonderen dat dit een populair plaatsje is. We vinden nog net een vrij plekje op het terras en bestellen ondertussen onze eerste consummatie terwijl we de plaatselijke bevolking uitloeren. De temperaturen neigen ondertussen al naar de 40 graden maar de Spanjaarden trekken zich ogenschijnlijk niets aan van deze exorbitante waardes. Geregeld zien we jonge meisjes passeren met winterbotten, dames met sjaals, heren met een trui en daaronder een hemdje en mensen met een jas. Met open mond vallen we van de ene verbazing in de andere, hitte is blijkbaar iets relatief…

Na even verpoosd te hebben gaan we op pad om een gedeelte van Córdoba te verkennen. We vertrekken aan de ‘Malmuerta torre’, een toren waar de legende over zegt dat een wraakzuchtige man zijn vrouw ervan zou gegooid hebben omdat hij haar ervan verdacht ontrouw te zijn geweest. Later bleek echter dat hij zich vergist had. Zo zie je maar dat vergissingen van alle tijden zijn. Daarna bezichtigen we de kerkjes in de buurt en begeven ons steeds dieper in de gezellige steegjes en historische ‘calles’. Córdoba is een drukke, levendige stad met heel wat culturele, historische bezienswaardigheden en rustgevende, verkwikkende parkjes om terug op adem te komen. Laat in de namiddag besluiten we om terug naar ons hotel te keren omdat we onze dosis cultuur voor vandaag wel gehad hebben. De rest van de namiddag (dit wil zeggen tot acht uur ’s avonds) brengen we lezend, zonnend en badend door aan het zwembad op het dak. Ons avondeten gaan we niet te ver zoeken, we kiezen een tapasbar dichtbij het hotel. Daar serveren ze lekkere authentieke tapas die we met smaak verorberen. Op de terugweg zien we dat ons hotel in de kleuren van de regenboog verlicht is. Een mooie afsluiter voor een vermoeiende dag !

Muchos Córdo-besos

https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndulaciaCordoba?authuser=0&authkey=Gv1sRgCPbxkZaWrpbOJw&feat=directlink