An offer u can't refuse

Dit jaar hebben we besloten om onze vakantie door te brengen in het zuiden van Spanje om er van de spaanse gastvrijheid te genieten, de Iberische gastronomie te degusteren en de authentieke zuiderse atmosfeer op te snuiven. Stiekem willen we ook ons spaans een beetje oefenen zodat we de volgende keer in een spaanse tapasbar niet meer schaapachtig de ober moeten aankijken met een angstige blik terwijl onze hersenen de waterval aan woorden nog probeert meester te worden.

Zondagmorgen, op een onmenselijk uur, na een hele week van hectische voorbereidingen zijn we eindelijk onderweg naar onze nationale luchthaven. Om één of andere reden zijn er werken bezig waardoor zowel de aankomst als vertrekplaatsen hetzelfde zijn, dit waarschijnlijk om de argeloze reizigers een voorproefje te geven van de verwarrende en onbegrijpelijke situaties op hun bestemming. Na onze auto in de veilige handen van Matthias, die samen met Rebecca ons heeft vergezeld, te hebben achtergelaten zijn we klaar voor het grote avontuur. Onze gedachten zijn ook nog een beetje bij Lisa die vandaag haar eindwerk GIP moet presenteren en met een klein hartje en veel zenuwtjes de dag tegemoet zal zien. Bij deze wensen we Lisa dus heel veel succes toe.

In de luchthaven zelf gaat alles enorm vlot doordat we gebruik maken van het electronisch inchecken en we de bagage gewoon kunnen droppen (weliswaar bij een daarvoor geschikte balie). Nadi betwijfelt nog wel of die efficiëntie er ook wel voor zal zorgen dat onze koffers gelijktijdig met ons ter bestemming zullen zijn. Eenmaal ingecheckt is het wachten tot het boarden en tot onze verbazing is onze gate bevolkt met allemaal studentjes van het Sint-Michielscollege te Schoten met als t-shirtopschrift “Let’s get spanish – Barcelona 2012”. Even denken we dat we verkeerd zitten tot we beseffen dat we zo vroeg zijn gearriveerd dat de vorige vlucht nog niet is vertrokken. Toch raar hoe divers zo’n studentengroep is, van slungelachtige, alternatief geklede nerds tot de in de puntjes verzorgde ‘Paris Hilton’ typetjes met hun Luis Vuittontasjes en als klap op de vuurpijl de leerkrachten die het natuurlijk presteren om als laatsten te arriveren juist voor het sluiten van de gate.

Tijdens de vlucht zijn er wederom de paniekerige kreetjes van Nadi, de in twijfeltrekking van de bekwaamheid van de piloten door haar en haar angstige verwilderde ogen telkens we een luchtzakking of een flauwe bocht maken. Maar verder is de vlucht incidentloos en bereiken we de luchthaven van Málaga waar onze roadtrip door Andalucía zal aanvangen. Om onze tocht een beetje in stijl te kunnen doorbrengen en te kunnen genieten van de (hopelijk overvloedig aanwezige) zon, hebben we enkele maanden geleden besloten een cabrio te huren. Dus na het oppikken van onze twee koffers gaan we naarstig op zoek naar het autoverhuurkantoor. De luchthaven van Málaga is niet zo groot maar met twee uit de kluiten gewassen koffers en een hele collectie handbagage (we zijn nog niet klaar voor rugzaktoerisme) leek het wel het grootste gebouw ter wereld. Eindelijk vinden we aan de uitgang de contactpersoon en zuchten opgelucht … tot blijkt dat onze naam nergens op zijn lijst voorkomt. Vertwijfeld tonen we de reservatie die we afgedrukt hebben en blijkbaar hebben we de verkeerde maatschappij voor. Geen erg, verzekert hij ons, hij zal voor ons de juiste contactpersoon erbij halen. De autoverhuurwereld is klein en de collegialiteit groot. De juffrouw in kwestie komt iets later aangewandeld en de zon komt terug gloren achter de wolken… tot we wederom niet op haar lijst staan. Met een wazige uitleg over een “bevestiging” en enkele telefoontjes naar het hoofdkantoor worden we vakkundig in de handen van een ander autoverhuurbedrijf achtergelaten terwijl ze met de ‘noorderzon’ verdwijnt. Van georganiseerde misdaad en vakkundige autoverhuurzwendel gesproken : we zijn dus twee gestrande reizigers zonder vervoer en in de klauwen van de rent-a-car-maffia. Maar in grote nood kent men zijn vrienden. Een telefoontje naar een goede vriend later mogen we beschikken over zijn wagentje dat hier iets verder gestald staat. Ik ga de richting vragen aan mijn maffiazwendelaars en krijg te horen dat het zeker één kilometer ver is en dat het veel te ver is enz… We besluiten dat Nadi bij de koffers blijft en ik de epische tocht zal aanvangen in de blakende zon. Nog geen tien minuten later ben ik er al (Spanjaarden hebben precies moeilijkheden met afstanden of inspanningen) en na nog even de verkeerde garage te zijn binnengesprongen waar ze me zeggen dat de auto sinds gisteren al weg is, heb ik eindelijk de sleutels over de ter beschikking gestelde auto. Maar nu moet ik nog mijn dame in nood terugvinden en na een eerste poging besef ik dat ik telkens op het tweede verdiep van de luchthaven terechtkom terwijl mijn vrouwtje met haar kroost valiezen zich heel onderaan bevindt. Zij heeft me blijkbaar wel al verschillende keren rondjes rond de luchthaven zien maken maar uiteindelijk vinden we elkaar toch en kunnen we vertrekken naar ons hotel in Málaga.

Het is even wennen aan het spaanse verkeer maar we bereiken vlot het Sallés Malaga Centro Hotel juist buiten het centrum. Een heel mooi hotel met zeer aardige mensen aan de receptie (een Française die spaans kwam leren, daar gaat onze intentie om spaans te leren). We krijgen een heel mooie kamer met een zeer ruime badkamer. Daarna bezoeken we het dakterras waar we een sangría drinken met zicht over de hele stad.

We besluiten om een avondwandeling door het centrum van Málaga te maken en we nuttigen tien tapas voor 10 euro op een gezellig pleintje in de ondergaande zon. We vangen de terugtocht naar ons hotel aan met een ijsje (deze zijn wel niet zo lekker als de gelati in Rome) en zoeken ons bedje op na deze bewogen lange dag. Hasta mañana !

https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndaluciaMalaga?authuser=0&authkey=Gv1sRgCOCvyvi-udLb3wE&feat=directlink