Los Malaguenos

De volgende morgen begint met een traditioneel Malagaans ontbijtje op ons bekende pleintje Uncibay een beetje weg van de alom bekende Calle Granada waar de toeristische restaurantjes en tapasbars zich bevinden. We hebben ondertussen al geleerd dat je best wegblijft van de toeristische trekpleisters en de lokale inwoners volgt naar hun favoriete stekjes. De maaltijden zijn er hoogst waarschijnlijk van betere kwaliteit en je portefeuille zal je dankbaar zijn. Ons ontbijt bestaat uit een paar tostadas met kaas en tomaat, natuurlijk vergezeld van Nadi haar levensbelangrijke kop koffie en een vers geperst fruitsapje voor mij. De heer aan het tafeltje langs ons heeft blijkbaar vuile schoenen want prompt verschijnt er een schoenpoetser die op aloude traditionele wijze de heer zijn schoenen begint te blinken. Deze taferelen zie je bij ons niet meer en hoort nog bij de authenticiteit van de zuiderse landen. Even belangrijk als de prestatie is het obligate praatje over voetbal, de economie en andere belangrijke staatszaken. Aan het tafeltje aan de andere kant speelt een moderner tafereel zich af, een gepensioneerd koppel en hun twee guitige kleinzonen zetten zich. Spanje is al zo modern dat ook hier de grootouders de rol van babysit op zich hebben genomen.

We vervolgen onze stadswandeling door Málaga om wat cultuur op te snuiven. Via het zonnige Plaza Merced (de temperaturen bereiken ondertussen een heerlijke 25 graden) komen we uit op de ruïnes van een Romeins amfitheater. Iets verder ligt het Alcazaba, een oud Moors fort en gaandeweg beklimmen we het wegeltje naar het Gibralfaro, een voormalige Moorse vuurtoren, van waaruit we een adembenemend zicht hebben op Málaga, de haven en de omringende heuvels. Vlak onder ons zien we de ‘plaza de toros’ of ‘Malagueta’ genoemd waar nog stierengevechten worden gehouden.
Onderweg slaan we nog een praatje met een Sloveens koppeltje dat ook op een kleine rondreis door Andalucia is.

We besluiten af te dalen naar het strand voor een beloning wegens al onze zware inspanningen. Op het strand zien we al vele Malaguenos bakken en braden onder de brandende zon maar het is bijlange geen Blankenbergedrukte. We nemen plaats aan een ‘chiringuito’ , een klein barretje aan het strand, op een paar krukken aan een groot wijnvat. Daar bestellen we ons een copa sangría en ‘gambas al pil-pil’, scampi’s in een pikant sausje met wat brood. Heel eenvoudig maar om duimen, vingers en tenen van af te likken. Ondertussen bekijken we de plaatselijke fauna en flora en spelen we af en toe paparazzi. We praten even met een jonge mama die een schattig zoontje op haar buik meedraagt, het blijkt een Californische te zijn die het geluk heeft hier gedetacheerd te zijn vanuit Amerika en getrouwd is met een Spanjaard die ze heeft leren kennen tijdens haar studies in Córdoba.

Daarna vangen we de terugweg aan om onderweg nog lenzenproduct voor Nadi te kopen. De wandeling voert ons langs de haven van Málaga, waar het op één na grootste aantal cruiseschepen aanmeert van Spanje. Het verklaart ook waarom er zoveel Engels aanwezig is in het straatbeeld. Onze zoektocht naar lenzenproduct verloopt minder vlot, elke opticien die we tegenkomen houdt zijn traditionele siësta. We besluiten om het nog eens te wagen na zes uur ’s avonds en gaan terug naar het hotel om te zonnen aan het zwembad, een aperitiefje tot ons te nemen en ons op te frissen.

Bij ons tweede bezoek aan de stad is de siësta blijkbaar afgelopen en zijn de lokale handelaars terug in gang geschoten. Lenzenproduct is hier toch wat goedkoper, maar dat vinden we van heel wat dingen in het buitenland. Uiteindelijk komen we voor ons diner terecht in een vegetarisch restaurantje in buurt van het Romeins amfitheater. We bestellen er een mix van vegetarische tapa’s die ons heel lekker smaken. Het mooie aan reizen is dat je zoveel verschillende dingen meemaakt, zo lekkere zaken kan eten en verscheidene interessante personen tegenkomt. Aan het tafeltje achter ons zit een statige, mooi opgeklede, oudere dame met haar zoon en twee kleinkinderen. Wanneer ze opstaat, ziet ze me zitten en vraagt of ik Indisch ben. Ik bevestig en daarop volgt een stroom van Tamil en Malayalam, streektalen uit India. Helaas moet ik bekennen dat ik er geen jota van begrijp en hooguit enkele woordjes Alkens dialect spreek. Ze vertelt ons dat ze verschillende jaren in India door heeft gebracht, ze uit Mexico komt en getrouwd is geweest met een Colombiaanse kunstenaar die een kunstschool had in Málaga maar helaas overleden is [www.silvart.com]. Een wonderbaarlijke ontmoeting met een opmerkelijke vrouw. Na deze indrukwekkende dag is het weer tijd om ons bedje op te zoeken. Hasta la proxima !

https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndaluciaMalaga2?authuser=0&authkey=Gv1sRgCO78lerPj-quaA&feat=directlink