Natuurparken

Vandaag besluiten we om ons ontbijt in een ander gedeelte van de stad te nuttigen en komen terecht op de ‘Plaza de los Flores’. Daar bestellen we een koffietje (Nadi haar peil stond weer laag), een fruitsapje en een paar ‘tostadas’ om de dag goed te beginnen. Hoewel het nog vroeg is begint het al lekker warm te worden. Rond ons komen vooral jonge koppeltjes ontbijten maar blijkbaar zijn ze al even verstrooid als onze jeugd want het meisje aan de tafel langs verlaat het terrasje en laat haar iphone argeloos achter. Gelukkig vindt de ober hem en levert hem mooi af in de zaak. Zelfs het gemeentepersoneel kan een goede koffie waarderen want alvorens de werken aan te vangen wordt er uitgebreid tijd genomen om een koffietje te bestellen en dit rustig ‘à la españolas’ uit te slurpen.

Gisteren hebben we besloten om nog eens een poging te wagen om een wagen te huren en ons wederom in deze dubieuze carrousel te begeven. De plaats waar al deze activiteiten zich concentreren is natuurlijk de luchthaven en dus besluiten we om na het uitchecken ons weer daarheen te begeven. Ik laat mijn lief vrouwtje weer achter met onze twee valiezen en resem handbagages aan de luchthavenparking en begeef me resoluut naar de uitgang van de luchthaven. Gedecideerd stap ik af op twee ronselaars en doe mijn verhaal (ditmaal in het Engels omdat mijn Spaans toch nog een beetje inadequaat is voor dit niveau). Al gauw blijkt dat we onze cabrio dromen moeten opbergen omdat we voor hetzelfde geld volgens mij een jacht kunnen huren en aanmeren in Marbella. Dan maar een simpel wagentje van het type Peugeot 207 en na wat onderhandelen over de prijs raken we het eens. De verkoper belt prompt het hoofdkantoor en we begeven ons naar de plaats waar we geparkeerd staan. Iets later arriveert een busje dat ons gebaart te volgen. Na verschillende kronkelwegen en steeds dieper de achterwijken van Málaga in bereiken we in een klein straatje een garage waar de verdere afhandeling zal gebeuren. Met een klein hartje en voorbereid op het ergste (je verwacht elk moment louche types die opduiken en allerlei wapens onder je neus duwen) krijgen we, na het ondertekenen (in bloed of inkt weten we niet meer want de stress maakt de details wat onduidelijk) van de nodige formulieren de sleutels van onze Seat Ibiza in handen. Nu moeten we ons wagentje van onze vriend nog afleveren op zijn vertrouwde parking en nadat dit vlot is gebeurd kunnen we eindelijk op weg naar ‘El Torcal’.

‘El Torcal’ is een natuurpark met heel ongewone rotsformaties veroorzaakt door erosie. Je waant je constant op een filmset van de Flintstones omdat alles er zo prehistorisch uitziet. Voortdurend verwachten we om de hoek de ‘groene vallei’ van ‘Platvoet en zijn vriendjes’ tevoorschijn zien te komen. In het natuurpark kan je een wandeling van één uur en eentje van twee uur maken. De omgeving is echt geen lachertje en kan je vergelijken met een bergwandeling in de gemiddelde Alpenstreek. Raad eens wie de wandeling van twee uren dapper heeft doorstaan op haar ‘sletskes’ ? Na uitgeput terug aan te komen aan ons vertrekpunt nemen we een verfrissing in het bezoekerscentrum om terug op krachten te komen. De vogeltjes en vlindertjes die ons onderweg hebben vergezeld komen nog een laatste maal afscheid nemen. Daarna vertrekken we naar de ‘meren van Ardales’.

Deze meren zijn het gevolg van het aanleggen van een stuwdam. Het heeft een buitengewone turkooizen kleur en ligt mooi ingebed tussen de groene heuvels. De wegen langs het meer zijn pittoreske kronkelwegjes waar je haast niemand tegenkomt en je tegen een gezapig tempo kan genieten van al het moois van de natuur. Tegen de vroege avond besluiten we onze maaltijd te nuttigen in het toeristische ‘Mirador’ met uitzicht op het meer. We bestellen een slaatje en een reuze-inktvis die we smakelijk verorberen. Helaas moeten we omdat de autoverhuurperikelen ons zoveel tijd hebben gekost, de ‘Camino del Rey’ laten varen. Dit is een klein wandelpad langs een kloof en enkel voor zeer moedigen of diegenen die eigenlijk in therapie zouden moeten zijn. Helaas gaan we voorlopig niet weten tot welke categorie we behoren maar laat maar weten in de reacties wat jullie opinie is !

Op naar de volgende halte, een anderhalf uurtje rijden naar Nerja. Daar het al avond begint te worden begint de tijd toch wel wat te dringen omdat we in deze plaats nog geen overnachting hebben geboekt en dit nog ter plekke zullen moeten doen. Deze trip voert ons langs Málaga en bijna aan deze stad laat onze GPS weten dat de batterij bijna leeg is. Geen probleem denken we, we zijn zo vooruitziend, we hebben een tweede GPS als backup. Maar deze doet het ook niet. Er zijn problemen waar je mee kan leven maar een volledige roadtrip zonder GPS lijkt ons een onoverkomelijk probleem. Na wat gebrainstorm, besluiten we de autoverhuurder te bellen omdat we toch niet ver van Málaga zijn. Deze vraagt ons om naar de luchthaven te komen om het probleem te bekijken. Zonder GPS, op ambachtelijke wijze, geraken we vlot aan de luchthaven en na een tiental minuutjes arriveert de eigenaar van het autoverhuurbedrijf. Hij heeft al een reservewagen voorzien en in een mum van tijd zijn onze koffers en bagage verwisseld en zijn we terug onderweg. Het lijkt wel een ontsnappingsscène uit een misdaadfilm maar Bonny en Clyde zijn terug onderweg !
Ondertussen begint het al laat te worden en hebben we nog steeds geen slaapplaats. Na 21u komen we eindelijk aan te Nerja. Natuurlijk kent onze GPS de straat niet van ons hostal en dus haalt Nadi haar beste Spaans uit de kast om twee spelende kinderen het adres te vragen. Na heel wat animositeit waarbij het meisje uiteindelijk het jongetje een slag in zijn gezicht verkoopt vragen ze ons hun te volgen. Enkele kleine straatjes later en in de laatste straat waar opvallend weinig auto’s komen, veel voetgangers in paniek uit de weg springen en we opmerkelijke verontwaardigde blikken krijgen toegeworpen, komen we aan bij onze hostal die gelegen is in een ‘enkel voetgangers’ zone. De receptie blijkt echter maar bemand te worden tot 9u ’s avonds (wanneer werken Spanjaarden eigenlijk ?). Onze kleine gidsen gebaren ons naar boven te komen maar dat vinden we toch wat ver gaan. Dus gaan ze aankloppen bij de overbuurvrouw waar we ons verhaal doen. Zij belt aan bij het huis langs het hostal waar blijkbaar familie woont. Uiteindelijk komt een oudere vriendelijke man opendoen en deze geeft ons de sleutels van een kamer en drukt ons op het hart dat morgen wel alles wordt geregeld. Met heel veel dankbaarheid nemen we afscheid van onze jonge gidsen. Na de koffers te hebben uitgepakt ga ik in één van de straatjes waar wel auto’s mogen komen ons trouwe ros parkeren. Nadi wacht me al op op het balkon en na de Romeo en Juliette scène te hebben nagespeeld wijst ze me erop dat we juist tegenover een Indisch restaurant slapen.

Na het uitpakken maken we nog gauw een wandeling over de promenade langs zee die zich wat hoger bevindt. Je kan mooi over de zee uitkijken en de schilderachtige baaitjes bewonderen in het licht van de lantaarns. Ik maak Nadi attent op de zwarte vlekjes in het heldere zeewater en suggereer dat het mossels kunnen zijn. Ze ontkent dit en zegt me op een wetenschappelijk gefundeerder wijze dat het ‘frutsels’ zijn. Wat een mens allemaal niet kan bijleren op zo’n reis.

Jullie Bonny & Clyde, Romeo & Juliette en een beetje Cousteau

https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndaluciaNerja?authuser=0&authkey=Gv1sRgCNmw7u3xwK2BzwE&feat=directlink