Santiago de Compostella here we come

Al vroeg vangen we onze ochtendwandeling aan. Nerja is een heel mooi kuststadje met prachtige witte huizen, wonderlijke baaitjes en een weids zicht over de Middellandse Zee. Helaas hebben vele toeristen dit plaatsje ook al ontdekt en krioelt het er van de andere nationaliteiten, vooral Engelsen. Hoewel het dus een pittoresk stadje is heeft het veel van zijn authenticiteit verloren. We wandelen naar het ‘balcón de Europa’, het punt van waaruit je een adembenemend zicht hebt op het heldere water en de rotskusten. Bij heel mooi weer zou je Afrika kunnen zien maar dit kunnen we helaas niet bevestigen. Bij de toenmalige ‘reconquista’ heeft koning Alfons XII het de offciële benaming “Balkon van Europa” gegeven omdat hij zozeer onder de indruk was.

Na van het uitzicht te hebben genoten gaan we op zoek naar onze dagelijkse dosis decafeïne, fruitsap en ‘tostadas’. In een zijstraatje vinden we een ‘pastelleríake’ met een klein balkonnetje waar alle gasten opeengepropt zaten als sardientjes of ‘boquerones’ in een blikje. We vinden nog een vrij tafeltje en genieten van het uitzicht op de rustige, azuurblauwe zee. Hoewel het nog maar negen uur is beginnen de temperaturen al op te lopen en de brandende zon draagt hier alleen nog maar aan bij. We bestellen een toast en een sandwich en wanneer we onze bestelling ontvangen lijkt onze toast op een sandwich en omgekeerd. Rare jongens die Spanjaarden. Al gauw wordt ons blikje een bakoventje en zijn we blij als ons ontbijt is verorberd en we kunnen afrekenen.

Een van de grootste bezienswaardigheden uit de buurt zijn de ‘cuevas’, druipsteengrotten met prachtige stalactieten en stalagmieten in allerlei kleuren en vormen. We gaan inlichtingen vragen in het plaatselijke toeristisch centrum en krijgen te horen dat de grotten zich op ongeveer vier kilometer van het centrum bevinden. Daar we zoveel problemen hebben gehad met onze auto en parkeergelegenheid besluiten we om de trip te voet te doen. We verlaten de stad al wandelend via een pleintje waar de lokale gepensioneerden zich ophouden. Ik vraag of ik een fotootje mag nemen van deze levensgenieters en prompt is er een stel ‘benidorm bastards’ op een ander bankje dat aan Nadi smeekt om ook vereeuwigd te worden op de gevoelige plaat. Mannen blijven mannen, overal ter wereld, en als je wat aandacht kan krijgen van een bevallige fotografe dan laat je die kans natuurlijk niet liggen. We zetten onze tocht verder en bevinden ons al gauw in de buitenwijken en passeren verschillende wegwijzers waar de ‘cuevas’ op vermeld staan. Onderweg komen we nog drie gemeentewerkers tegen die de relingen langs de straat aan het schilderen zijn, één opzichter en twee werkmannen. Het tempo zag er verschroeiend uit en ongetwijfeld zullen op onze terugweg al kilometers afgewerkt zijn. We zijn benieuwd… Ondertussen passeren we mooie ‘urbanizaciones’, wijken met witte rijhuisjes waarvan sommigen een zwembad hebben (dit was zeer aanlokkelijk in deze brandende hitte) en velden met moestuintjes waarvan enkele planten me verdacht veel op wietplanten leken maar mijn lokale gids en professioneel (marine)biologe overtuigde me van mijn ongelijk door weer met enkele hooggeleerde pseudolatijnse termen te goochelen.

Eindelijk na anderhalf uur wandelen (afstanden is niet de sterkste kant van Spanjaarden) bereiken we de grotten, perfect getimed tussen een bus senioren een schoolbus in. Het ticket kost 8,5 euro en daarna betreden we een smalle gang en dalen een aantal trappen af tot we uiteindelijk uitkomen in een zaaltje waar de geschiedenis van de grot wordt uitgelegd. Het ideale moment om de groep voorbij te steken en met een kleine demarrage achter ons te laten. De rotsformaties zijn indrukwekkend en zeker de grote zaal maakt indruk met zijn vele kegels, inhammen, spelonken en rotsformaties. Strategisch geplaatste spots en het kleurenspel van de gesteentes zorgen voor een wonderbaarlijk schouwspel. Wel heb ik nog even moeten uitleggen wat het verschil is tussen stalactieten en stalagmieten, als het hangt is het een tiet, anders een miet (al die jaren van speleologie werpen eindelijk hun vruchten af). Na deze schitterende ontdekkingsreis door de diepere gedeelten van onze Aarde is het terug tijd om de terugreis aan te vangen.

De zon heeft ondertussen zijn zenit bereikt en er liggen nog ettelijke kilometers op ons te wachten. Mijn vrouwtje haar schoeisel bestaat nog steeds uit ‘sletskes’ en de moed begint ons in de ‘schoenen’ te zakken. Onderweg is er geen spoor meer te bespeuren van onze lustige schildertjes, de siësta heeft toegeslagen en we betwijfelen of ze veel verder zijn geraakt dan waar we ze een paar uur eerder aantroffen. De schilderwerken zullen een meerjarenplan worden en een aanzienlijke hap uit het budget nemen, vermoeden we. De zon begint echter genadeloos te branden en de stappen gaan steeds moeizamer, de opgewarmde lucht boven het asfalt begint te trillen van de hitte; er beginnen vergelijkingen op te gaan met een pelgrimstocht naar Santiago en we vragen ons af hoe mensen deze lijdensweg volbrengen… Tot enige afstand van ons hostal Nadi haar motortje begint te sputteren en haar bandjes het begeven. Het vloeistofpeil is angstwekkend gedaald en er verschijnen rookpluimen. Tijd om even vloeistof op te nemen. We vleien ons neder na een noodzakelijke pitstop in een overtoeristisch barretje aan het Playa Buriana en drinken er een veel te dure Sangría. Maar dit is perfect om te depanneren en met een beetje respijt slaat het motertje terug aan de gang en kunnen we weer op weg naar ons hostal Tres Soles (drie zonnen).

Het enigste wat we nu nog in onze gedachten hebben is de rest van de namiddag door te brengen aan het strand van het kleine baaitje dicht bij onze logeerplaats. We pakken vlug onze spullen en begeven ons naar beneden naar het zandstrand waar nog verschillende mensen liggen te zonnen en jonge gasten met een bal spelen. Het is heerlijk vertoeven in de blakende zon wanneer je enkel moet liggen. De zee is echter nog wat te koud deze tijd van het jaar en bij mijn eerste poging geraak ik er maar in tot mijn middel. De tweede poging is meer succesvol en nu ga ik zeker enkele milliseconden volledig onderwater. Maar het is een zeer ontspannende, rustige namiddag en we blijven bijna als laatsten op het strand. De laatste etappe van onze pelgrimstocht, de terugweg van het strand brengt Nadi blootsvoets door, van devotie en godsvrucht gesproken !

Na een verkwikkende douche gaan we op pad om iets te eten te zoeken in Nerja. Het gaat snel in de horecasector want de adresjes die Nadi heeft opgeschreven bestaan al niet meer. Dus voor de verandering maken we nog maar eens een hele wandeling en komen we uit aan de andere stranden van Nerja. We besluiten toch maar iets dichter bij onze slaapplaats iets te zoeken en komen uit bij bar Redondo waar ze het eten serveren op grote rechtopstaande wijnvaten. De tapas zijn er overheerlijk en het personeel heel vriendelijk. Enkel de wijn is een beetje straf en het is maar goed dat we niet ver van ons hostal verwijderd zijn.

Recuerdos van jullie pelgrimpjes

https://picasaweb.google.com/nadi.toon/ReisAndaluciaNerja2?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKqM9oaq3ujs6wE&feat=directlink